Kirsten Lemaire: ‘Verliefd zijn is goed voor je figuur, ja. Maar ik verkies de rust’

Bands aankondigen op het podium vindt ze heerlijk, maar zelf voor een publiek zingen? Nooit. Kirsten Lemaire – vroeger badpakbabe, nu ancien van Studio Brussel – hoeft niet zo nodig aandacht. ‘Als ik al eens een selfie post op Instagram, denk ik elke keer: is dat er nu niet over?’

In de zomer van 2006 werd het WK voetbal gewonnen door Italië en ontstond er reuring in de Lage Landen wegens de nieuwe spellingregels (‘paardebloem’ werd in het Groene Boekje ‘paardenbloem’ en dat maakte heel veel mensen boos). Wat toen ook gebeurde: Kirsten Lemaire begon te presenteren bij Studio Brussel. Dat doet ze nog altijd. Niemand die zo veel van muziek kent, geven haar collega’s ootmoedig toe. Ze is bovendien een aimabel mens, ook al gruwt ze zelf van dat woord.

In elk geval: wie zomer zegt, en festivals, zegt Kirsten Lemaire. Voor Canvas was Lemaire eind juni al het gezicht van Rock Werchter, binnenkort volgt Pukkelpop. Op het Cactusfestival praatte ze op het podium de groepen aan elkaar, en dat zal ze vanaf 5 augustus ook op de Lokerse Feesten doen.

Je bent ook ouder van twee kinderen. Vraagt het geen grote spreidstand om dan nog mee te blijven met alle nieuwe muziek?

Kirsten Lemaire: Ik zie het niet als een spreidstand. Natuurlijk kan ik minder naar concerten en festivals gaan dan vroeger, maar mijn lief en ik proberen ze wel nog vaak mee te pikken.

Thuis en in de auto luister ik zo veel mogelijk naar muziek. Spotify is een geweldig hulpmiddel: mijn vrienden en ik delen onze lijsten, en we sturen elkaar voortdurend tips door. Muziek is er altijd geweest en zal er altijd zijn.

Ik zing trouwens ook heel graag. Maar alleen als niemand me kan horen.

Ik merk dat afspraken met vrienden veel sneller geregeld worden dan vroeger. Dat is een direct effect van Christophes dood.

In de krochten van YouTube ben ik anders een cover tegengekomen van PJ Harveys Down by the Water door The Sore Losers, waar jij in meezingt.

Lemaire: O, heb je die echt gevonden? Dat is een jaar of vijf geleden gebeurd, nog in de tijd voor StuBru helemaal op de onlinekar gesprongen is, dus die clip is altijd wat verborgen gebleven. Tot nu, vrees ik. (lacht)

The Sore Losers kwamen een sessie bij ons opnemen, en ze wilden Down by the Water eerst zonder die typische fluisterstem brengen. Toen ik daartegen protesteerde, zeiden ze: ‘Kom het dan zelf maar zingen.’ Ik heb trouwens ook een klein beetje meegezongen in Matilda van Portland, tijdens hun opname voor De Nieuwe Lichting. Twee heel fijne ervaringen, maar ik ga er geen gewoonte van maken.

Ik heb een tijd in een band gezeten als bassist en soms deed ik toen ook de backing vocals, maar zelfs dat vond ik gruwelijk. Ik weet niet hoe het komt, want bang om in een microfoon te praten ben ik uiteraard niet, en evenmin om op een podium te staan. Maar zingen op een podium terwijl de mensen kijken? Nee, dank u. Misschien dat ik net daarom zo’n grote fascinatie heb voor zangers en bands, omdat ik weet hoe je ervoor gemaakt moet zijn. Ik ben dat duidelijk niet.

Is het angst dat de mensen je niet goed genoeg gaan vinden?

Lemaire: Misschien wel. Ik wil het wel altijd goed doen.

Weet je, als je bands aankondigt op een podium, komen de mensen niet om naar jou te kijken, ze komen voor de band. Dat geldt ook een beetje voor de radio. Ik ben de lijm tussen de plaatjes. Het doorgeefluik. Daar voel ik me comfortabel bij. De aandacht hoeft niet te veel op mij gericht te zijn.

Mag ik het nog even over Christophe Lambrecht hebben? Want de StuBru-luisteraars zijn een presentator kwijt, maar hoe dicht stond jij bij hem?

Lemaire: We zagen elkaar elke dag. We waren vrienden, ook al ben ik bijvoorbeeld nooit bij hem thuis geweest. Het blijft heel vreemd om aan te komen op Studio Brussel en vast te stellen dat hij er niet meer is. We hebben een landschapsbureau waar iedereen zijn stoel mag kiezen, maar Christophe had een vaste plek en daar ga ik nooit zitten. Ik vind het zelfs moeilijk als iemand anders dat wel doet.

Was het de eerste keer dat je van zo dichtbij met de dood geconfronteerd bent?

Lemaire: Mijn grootouders zijn er niet meer. Vooral de dood van mijn oma van vaderskant heeft veel pijn gedaan, want met haar had ik een hechte band. Ik was bovendien hoogzwanger van mijn dochter toen ze stierf. Er zijn nog een aantal mensen die ik verloren heb, maar dit was wel de eerste keer dat het zo plots en zo heftig was. Christophe die stierf, dat klopte gewoon niet.

Heeft zijn dood je anders in het leven doen staan?

Lemaire: Ik merk wel dat afspraken met vrienden veel sneller geregeld worden dan vroeger. We talmen niet meer om agenda’s samen te leggen. De brunches en barbecues waren talrijk de voorbije weken. Dat is wel een direct effect van Christophes dood.

Je bent een van de anciens van StuBru. Houdt je leeftijd je bezig?

Lemaire: Ik doe mijn werk nog altijd heel graag. En het wordt ook nog altijd geapprecieerd, denk ik. In dat opzicht zie ik er geen graten in dat ik drieënveertig ben. Maar als ik ’s zomers op de redactie kom en daar een hoop meisjes in een korte short of rok zie, denk ik wel: damn, dat kan ik niet meer dragen. (lacht) Voor alle duidelijkheid: het maakt me niet ongelukkig, en ik vind het heerlijk om tussen dat jonge geweld te zitten. Als we samen naar een concert of festival gaan, moet ik trouwens echt niet voor hen onderdoen.

Ik ben de lijm tussen de plaatjes. Het doorgeefluik. Daar voel ik me comfortabel bij. De aandacht hoeft niet te veel op mij gericht te zijn.

Ik vraag me soms wel af hoe ik vandaag zelf als vijfentwintigjarige zou zijn. Want ik ben toch in een heel ander tijdperk jong geweest. Ik ben opgegroeid met cd’s en muziektijdschriften, niet met Spotify en Instagram. Speciaal kleren uitkiezen voor een festival om er zo hip mogelijk uit te zien, dat deden wij niet. We droegen een afgeknipte jeans met zwarte boots eronder. En als het te warm was, rolden we hoogstens de mouwen van ons zwarte T-shirt op.

Jezelf blootgeven op social media, daar was helemaal geen sprake van. Het is nog altijd een stap voor mij. Als ik iets post op Instagram – wat ik al niet vaak doe – denk ik nog altijd: is dat er nu niet óver, een foto van mezelf posten? (lacht)

Je was vroeger redster aan zee, en ik heb me laten vertellen dat je eruitzag als een echte Baywatch-babe.

Lemaire: Ik heb nooit meegedaan aan een badpakkenspecial, maar er liggen nog zeer veel exemplaren van in de kast, ja. (lacht) Vroeger stelde ik me daar geen vragen bij, maar nu zou er iets meer schroom zijn om in een badpak op zo’n toren te gaan staan. Je lichaam verandert, uiteraard. De kilo’s gaan er sinds mijn zwangerschappen niet gemakkelijk af. Ik ben daar niet constant mee bezig, maar ik zou geen nee zeggen tegen het lijf van toen.

Zit je goed in je vel?

Lemaire: Tamelijk goed. Ik zou me wel nog beter voelen met vijf kilo minder. Me wat lichter voelen, zonder erin te overdrijven. Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar ik vind ook dat ik nooit goed op een foto sta. Ik schiet in elk geval altijd in een kramp als ik moet poseren.

Nu ja, ik zou ook gewoon een pak minder chocopasta kunnen eten. Maar dat is te lekker om te laten. Of ik zou meer kunnen sporten. Maar daar heb ik dan weer geen tijd voor.

Je bent een van de schaarse radiostemmen waar weinig mensen zich aan ergeren. Ben je in het echte leven ook zo aimabel?

Lemaire: Ik ben in elk geval niet zo’n type van ‘ You love me or you hate me‘. Dat zou ik ook niet willen zijn. ‘Aimabel’ is wel een vreselijke omschrijving, vind ik. Klinkt bijna als ‘saai’. Of ‘sympathiek’, nog zo’n woord. Gebruik je dat niet alleen voor mensen die weinig andere interessante eigenschappen hebben?

Waarvan gaat je bloed koken?

Lemaire: Ik ben bezorgd over racisme en hoe dat in een deel van de maatschappij genormaliseerd wordt. Wij wonen in de rand van Gent, waar veel verschillende mensen samenleven, en mijn kinderen horen soms de gratuite opmerkingen die sommige mensen hardop maken. Daar word ik ongemakkelijk van. Ik wil niet dat het hen beïnvloedt.

Hoe leg je trouwens uit aan je kinderen wat racisme is? Ik weet het nog altijd niet.

Heb je littekens op je lichaam?

Lemaire: Eén op mijn voorhoofd, van toen ik als kind over mijn boekentas ben gevallen. Eén op mijn bil, waar ze een potentieel gevaarlijke moedervlek hebben weggehaald. Ah, en in mijn been zit een groene potloodpunt. (tilt haar jurk een beetje op) Zie je, recht onder mijn linkerknie? Die komt ook uit mijn kindertijd. We waren aan het kleuren, hadden de potloden net gescherpt, en ineens viel ik op de scherpe punt van het groene potlood, die dan recht in mijn been is gegaan. Een deel heeft mijn moeder er toen uit gekregen, maar de punt is er dus altijd in blijven zitten. (lacht) Dat heeft me nog geen problemen bezorgd, dus het zal wel geen kwaad kunnen, zeker?

In het verleden heb ik mensen weleens te veel kansen gegeven. Sindsdien is het aantal kansen almaar verminderd.

Heb je littekens op je ziel?

Lemaire: Zoals bij de meeste mensen hebben de liefde en relaties wel wat littekens achtergelaten, maar er is niets wat me echt getraumatiseerd heeft. Ik sta vrij onbezorgd in het leven. En uit die relaties leer je vooral, vind ik. Dat je sommige dingen nooit meer zult doen, bijvoorbeeld.

Zoals?

Lemaire: In het verleden heb ik mensen weleens te veel kansen gegeven. Sindsdien is het aantal kansen almaar verminderd. Konden het er vroeger vijf zijn, dan werden dat er vier, of drie, of zelfs maar één. Je lijnt het meer af. Je grenzen worden strikter.

Is je hart al ooit gebroken geweest?

Lemaire: Ja. Maar ik vind het moeilijk om daarover te praten, omdat het ook over andere mensen gaat. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik echt alle facetten van liefdesverdriet heb meegemaakt: de drama’s, het niet meer kunnen eten, noem maar op.

Het klinkt alsof je nu in rustig vaarwater zit.

Lemaire: Rustgévend vaarwater zou ik het eerder noemen. En dat is goed. Als drama vermeden kan worden, graag. Voor je figuur is het goed, ja. Net zoals verliefd zijn. Maar ik verkies toch de rust en het vertrouwen.

Over de roetsjbaan van de liefde worden wel de mooiste nummers geschreven.

Lemaire: Absoluut. Ik heb zelf nog nooit een song geschreven, maar mocht ik het nu doen, zouden het geen door merg en been snijdende hartenkreten zijn, denk ik. (lacht)

Is de veertiger Lemaire hard veranderd ten opzichte van de dertiger?

Lemaire: In veel opzichten ben ik nog altijd dezelfde. Ik vecht vooral veel meer met de tijd. Ik wil te veel doen in een dag. Als er 48 uur in een etmaal zouden zitten, zou me dat goed uitkomen.

Ik wilde heel graag kinderen, en ik ben ontzettend blij met hen. Moeder zijn en een gezin vormen vind ik zalig. Maar het heeft wel consequenties. Ik ben niet meer de onbezonnen dertiger die alleen maar met de leuke dingen bezig is. Nu moet ik ook aan praktische zaken denken. En op dat vlak ben ik een ramp. Vroeger had niemand daar last van, behalve ik. Nu ook drie andere mensen. Daarmee worstel ik het meest.

De praktische kant van het leven is niet bepaald rock-‘n-roll.

Lemaire: Exact. Administratie, bijvoorbeeld, ik haat het. Zo is vorige week onze gft-bak niet opgehaald omdat we vergeten hadden de rekening te betalen. En nu staat daar dus een vuilnisbak met twintigduizend fruitvliegen te wachten en te stinken. Compleet onnozel word ik daarvan. Zo triviaal allemaal, en toch moet je je ermee bezighouden.

Als het over praktische zaken gaat, ben ik een ramp. Vroeger had alleen ik daar last van, nu mijn hele gezin. Daarmee worstel ik het meest.

Ik las dat je ooit last gehad hebt van een alcoholallergie. Is die voorbij?

Lemaire: Nee, sinds mijn bevallingen verdraag ik nog altijd bijzonder slecht alcohol. Als ik twee pinten drink, kan ik de volgende dag wakker worden met een gevoel er dertig te hebben gedronken. Aan de andere kant kan ik soms wel twee gin-tonics hebben zonder ergens last van te hebben. Het is heel wisselend, maar ik drink dus bijna niet meer.

Of ik het mis? Nee.

Ook niet het roesgevoel?

Lemaire: Ik heb maar één wijntje nodig om me vrij gezellig te voelen in mijn hoofd, dus ik voel de roes nog wel, hoor. Maar ik heb hem eigenlijk niet nodig. Ik dans ongelooflijk graag, en als de dj goed draait op een fuif, kan ik bloednuchter een hele nacht doorgaan.

Heeft iemand al ooit een mes in je rug gestoken?

Lemaire: In een relatie is dat wel eens gebeurd, maar niet op professioneel vlak. Ik zei het daarstraks al: ik ben niet iemand die verdeelt. Ik denk dus ook niet dat ik een target ben voor mijn collega’s. Ze zeggen altijd dat de media een harde wereld is, maar ik heb toch het gevoel dat ik in een veilige cocon zit.

Heb je zelf ooit je ellebogen gebruikt om hogerop te komen?

Lemaire: Integendeel. Doe ik iets graag, met heel mijn lijf en hart, dan ga ik niets ter discussie stellen. Als ik zie hoe snel sommige van mijn collega’s evolueren, kan ik weleens denken: misschien had ik soms wat vroeger moeten schakelen. Aan de andere kant heb ik niet zo veel kansen gemist. Ik ben altijd dolblij geweest met wat ik mocht doen, en ik ben het nog altijd. Waarom zou ik dan met de vuist op tafel gaan slaan?

Er zijn mensen die onrustig worden als het te gemoedelijk is. Zo ben jij niet?

Lemaire: Het kan interessant zijn om altijd het moeilijkere pad of de uitdaging te kiezen. En zelf vind ik afwisseling wel heel belangrijk. Radio, stemmenwerk, presentaties: ik heb dat allemaal nodig. Maar als het goed is, why change? Dat is geen kwestie van luiheid. Ik ben gewoon tevreden. De dag dat ik het zelf niet meer voel, of dat er kritiek komt omdat ik het niet meer kan, zien we wel weer verder. Zolang het maar nooit iets met administratie wordt. (lacht)