Je man heeft een coronabaard. Dat lijkt op het eerste gezicht uitsluitend goed nieuws, maar op het tweede gezicht ben je toch geneigd de trimmer boven te halen. Het helpt natuurlijk niet dat de baard voortdurend vol eten hangt. Zo vond je er laatst een stuk Dorito in terug terwijl je wist dat er al tien dagen geen Doritos meer in huis waren (zulke dingen weet je). Maar je steunt hem in zijn baardleven. Mocht hij nu op een dag eisen dat de kinderen en jij hem ‘kapitein’ noemen en suggereren dat een ankertattoo op zijn bovenarm niet zou misstaan, dan ben jij volledig in je recht om een stap opzij te zetten. Een stap opzij, richting badkamerkast, alwaar de trimmer zich bevindt.
Een paar jaar geleden kocht je man een geruite broek in de plaatselijke tweedehandswinkel, hoewel hij zelf liever van ‘vintage boutique’ spreekt. Het is geen subtiele grijze ruit op een zwarte broek – wat op z’n zachtst gezegd moeilijk, maar wel aanvaardbaar zou zijn – nee, de print is full on oranje ruitjes. Het zou verboden moeten zijn, dat niveau van oranje, maar hij draagt die broek met een onverklaarbare trots op sociale gelegenheden, en jij steunt hem in zijn gedurfde kledingkeuze. Wat fijn is. Als hij er op een bepaald moment voor kiest om diezelfde broek op een overvolle metro te laten zakken tot op zijn enkels, hoef jij echter niet applaudisserend naast hem te staan. Je mag je wel degelijk kapotschamen. En de politie bellen.
Plots wordt er thuis naar Marilyn Manson geluisterd en dat hoef jij niet te aanvaarden. Niet!
Sinds een uitzonderlijk saaie zaterdag is je man zichzelf een hobbykok gaan noemen. Ondertussen is er geen plaats meer op het aanrecht door allerhande toestellen (heeft iemand ooit al écht een spiraalsnijder gebruikt?), en heb je hem betrapt toen hij in het midden van de nacht onder de lakens stiekem naar #foodporn-foto’s zat te kijken. Maar je bent met hem getrouwd, dus je steunt hem. Ook wanneer je schoonouders zich zorgen maken over het feit dat hij al wekenlang zijn ‘kiss the cook’-schort (en niets anders) draagt. Als hij je nu vraagt om voor een nieuw receptje – waarvoor volgens het kookboek een vers uitgesneden vrouwenrib nodig is – het mes te slijpen zodat hij een propere incisie kan maken, dan hoef je dat niet te doen.
Je man heeft zich jarenlang meer dan ongepast gedragen en weigert de ernst van de situatie in te zien. Nu zul je misschien denken dat het tot je wifely duties behoort om hem te steunen, maar ik heb het even opgezocht in de Bijbel en dat blijkt niet zo te zijn. Zeker niet als je weet dat je met je verdediging niet alleen je gender verraadt, maar ook een systeem in de hand werkt waarbij slachtoffers van vergelijkbare sjarels niet meer naar voren zullen durven te komen uit angst voor verdere levensverwoesting en blamage. Hoeft niet.
Leven in 2021: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
