‘Jarenlang hebben we toegelaten dat een bepaalde plek rotter en rotter werd’

Vlaanderen vraagt al jaren om de politiezones in Brussel te verenigen om tot een lokaal politieapparaat te komen maar dat willen de Franstalige burgemeesters niet, schrijft Jonas Naeyaert van de Vlaamse Volksbeweging. ‘De gekke communautaire spanningen komen tot een climax in Brussel.’

Wie weet nog de reactie van professor internationale politiek Rik Coolsaets na de aanslagen in Parijs in november? We moesten allemaal niet overdrijven; mensen sterven meer aan aanrijdingen met loslopend wild in ons land dan door aanslagen. Zo’n soort statistiek past in een breder plaatje om ernstige zaken en dreigingen te relativeren en te bagatelliseren. Een van de daders (Ibrahim El Bakraoui) van 22/03 was in 2010 betrokken bij een schietpartij in Brussel. Toenmalige PS-burgemeester Freddy Thielemans noemde dat toen een fait divers. Als we gewoon rationaliseren zoals Coolsaet en Thielemans lossen de zaken zich wel op? Neen.

Dan is er de andere tegenovergestelde, zeer menselijke, reactie. Een van emotionaliteit. We delen een sympathieke hashtag, een kleurfilter over onze Facebook-profielfoto, we sturen digitale boodschappen van liefde en solidariteit. #JeSuis… #PrayFor… Als we gewoon emotie en mooie beelden delen, lossen de zaken zich wel op? Neen.

Politieke daden, politieke antwoorden

Islamitische Staat en hun lokale militanten doen aan politiek. Niet op een beschaafde en respectvolle manier zoals bijvoorbeeld voorstanders van de Belgische staat, maar door middel van bommen. Desalniettemin: men wil het publieke beleid veranderen en dat is aan politiek doen.

De antwoorden op dergelijke gruwelijke gebeurtenissen zoals die van 22/03 zijn ook politiek, en dat wordt te vaak vergeten. Sommige intellectuelen en bepaalde politici bagatelliseren deze ‘incidenten’ met als doel het status quo te handhaven of hun eigen mandaat te beschermen tegen oppositie. Maar ook de meer populaire emotionele antwoorden gaan voorbij aan de nodige politieke instrumenten. Na drie weken verandert men terug naar de oude profielfoto op Facebook, maar dat is dan ook alles dat verandert.

Verpletterende verantwoordelijkheid

Jarenlang hebben we toegelaten dat een bepaalde plek rotter en rotter werd. Iedereen weet direct over welke plek ik het heb: Brussel. Brussel is sinds lang een institutionele grijze zone geworden waar weinig effectief (veiligheids)beleid kan gevoerd worden. De gekke communautaire spanningen komen tot een climax in Brussel. Het aantal ministers in Brussel lijkt wel omgekeerd evenredig met de effectiviteit van het beleid. Mede daarom is Brussel de “Jihadihoofdstad”, daarom is het aantrekkelijk voor het kwade. Laat me toe dit verder toe te lichten:

– Integratie. Sinds jaar en dag is de Vlaamse visie op integratie (die meer aandacht spendeert aan taal en identiteit) afgeblokt in Brussel. In de hoofdstad was er sprake van een criminele ‘gentlemen’s agreement’ tussen PS-bonzen en islamistische scherpslijpers. Pas eind vorig jaar is in Brussel beslist om over te gaan tot een integratiebeleid voor nieuwkomers. PS-minister Simonis noemde nog seksuele opvoeding voor nieuwkomers “nauwelijks verholen racisme”. De put is bijna gedempt met verdronken kalveren.

– Politiezones. Brussel telt zes (!) politiezones, omwille van de negentien Franstalige Brusselse baronnen annex burgemeesters. Vlaanderen vraagt al jaren om de politiezones te verenigen om tot een lokaal politieapparaat te komen met de navenante schaal- en informatievoordelen maar dat willen de burgemeesters niet.

– Justitie. In Vlaanderen is er een groter draagvlak voor het hervormen van een aantal limieten om de instrumenten dat speurders hebben. Zo zou het verbod op nachtelijke huiszoekingen al een handicap geweest zijn, volgens Justitieminister Koen Geens. Ex-burgemeester van Molenbeek Philippe Moureaux (PS) zei nog vorige maand dat huiszoekingen in Molenbeek iets waren voor “fascistische regimes”. Ondertussen heeft Abdeslam drie maanden ongestoord kunnen vertoeven in Molenbeek en omgeving. Voormalig Justitieminister Marc Verwilghen (Open VLD) zegt nu dat de Franstalige PS tijdens Paars doeltreffend beleid tegen terreur blokkeerde, bijvoorbeeld de maatregel van spijtoptanten. En dat Bakraoui vervroegd is vrijgekomen door middel van de immer door Franstaligen verdedigde wet Lejeune smaakt zuur…

En dan? Zal alles opgelost en veilig zijn als Vlaanderen zijn eigen veiligheidsbeslissingen kan maken zonder Franstaligen? Als ze Brussel opnieuw kan beschermen onder zijn vleugels en weg uit de grijze zone waar ze nu in zit? Wellicht niet. Maar het is een goede stap. Een politieke stap. En die zijn nodig.