‘”Jacko” was niet “wacko”, hij was een manipulator die het leven van minstens twee families heeft verwoest’

Wie wil de muziek van Michael Jackson verbieden?

Pas op het moment waarop Wade Robson en James Safechuck vertellen wat er door hen heen ging toen hun eigen kinderen even oud waren als zij toen ze voor het eerst door Michael Jackson misbruikt werden, werd Leaving Neverland mij te veel. Ik ben maar wat blij dat ik geen grote fan van Jackson ben, en prijs me al helemaal gelukkig dat ik nooit de nu misselijkmakende bijnaam Wacko Jacko heb gebruikt. Jacko was niet wacko, hij was een manipulator die het leven van minstens twee families heeft verwoest.

‘Jacko’ was niet ‘wacko’, hij was een manipulator die het leven van minstens twee families heeft verwoest.

Met Leaving Neverland, een documentaire die om meer redenen dan ik hier kan opsommen geweldig is, werd een zoveelste ronde in het debat over het werk en de biografie van kunstenaars afgekondigd. Columnisten doen daarbij opnieuw waar zij het beste in zijn: het opnemen tegen een tegenstander die niet bestaat. De meesten legden hun lezers dus uit dat ze niet mogen toegeven aan de meutes op sociale media die een verbod op de muziek van Michael Jackson eisen. ‘Scheid mens en werk, al is dat in deze tijden bijna onmogelijk’, raadde Saskia De Coster ons aan. Stijn Meuris spiegelde ons voor wat er zou gebeuren als we dat niet zouden doen. ‘Moeten we in dat geval de werken van Rembrandt, Vermeer of Hals uit de musea verwijderen? Wie weet leeft ergens er in Zuid-Frankrijk nog een oud besje dat lang geleden onheus werd benaderd door Pablo Picasso. De Guernica dan maar achter slot en grendel?’ Meuris zag het al gebeuren. ‘Mogen we alleen nog genieten van kunst gemaakt door lieden wier persoonlijkheid zo opwindend en pikant is als een glas karnemelk?’ vroeg een derde zich het afgelopen weekend af – gekscherend, neem ik maar aan.

De volwassenheid die zulke columnisten daarmee uitstralen is eigenlijk goedkoop cynisme. De lastiger waarheid is dat er na Leaving Neverland helemaal niemand heeft opgeroepen om de muziek van Michael Jackson te verbieden. Zijn grootste fans keerden zich op een sektarische manier tegen de makers van de documentaire, maar zelfs wie zijn muziek alleen lekker vindt om op te dansen, lijkt geen aanstalten te maken om daarmee op te houden.

Alleen de VRT wilde een statement maken – en werd daar terecht voor uitgelachen. De openbare omroep zal ‘omzichtiger’ omspringen met de muziek van Jackson; een presentator zal altijd verwijzen naar ‘de huidige controverse’ als er een nummertje van hem wordt gedraaid. Het is een compromis dat alleen rasbureaucraten kunnen verzinnen. De knullige onbeholpenheid ervan illustreert ook het beste waar het debat vandaag staat: helemaal nergens. Er gaapt een open wonde waarvan we niet eens weten of er een litteken zal achterblijven. Maar wat goed dat het nu pijn doet.