‘In plaats van te polariseren, moet beleid focussen op ondersteuning voor kwetsbare ouders’

‘Als er zich in het onderwijs een probleem stelt, moet een beleid uitgewerkt worden dat kwetsbare ouders ondersteunt in de schoolbegeleiding van hun kinderen’, schrijft Sandrine Ekofo. Zij vraagt ook aandacht voor de vele succesverhalen bij alllochtonen van de tweede generatie.

Onze vereniging Kilalo begeleidt en inspireert sinds 2013 jongeren van Afrikaanse afkomst op het gebied van onderwijs, cultuur en vrijetijdsbesteding. Ouders met een taalbarrière of met onvoldoende kennis van het Vlaams onderwijssysteem vertrouwen hun kinderen aan onze organisatie toe.

Als voorzitter stel ik vast dat deze ouders wel betrokken zijn bij het schoolparcours van hun kinderen. Een belangrijk deel van onze werking is de huiswerkbegeleiding. Elke woensdag en zaterdag brengen een 40-tal ouders afkomstig uit Afrika hun kinderen naar de huiswerkklassen.

Iedere keer opnieuw zie ik dat ouders, ondanks hun gebreken, proberen oplossingen te vinden. Wanneer ze zelf niet in staat zijn om hun kinderen te begeleiden, zoeken ze een persoon of een organisatie zoals Kilalo die dat wel in hun plaats kan doen.

Vlaams minister van onderwijs Hilde Crevits verklaarde met weinig nuance dat de tweede generatie allochtonen amper vooruitgang boekt in vergelijking met de eerste generatie. Zoals andere politici heeft zij veel te weinig aandacht voor de succesverhalen bij die tweede generatie. Deze verhalen zijn ongekend en onzichtbaar in de media maar daarom niet onbestaande. Nochtans zijn ze cruciaal in het stimuleren van jongeren én ouders van allochtone afkomst.

Succesverhalen zijn geen uitzonderingen meer in Vlaanderen. In het bestuur van Kilalo zetelen hoogopgeleide jongeren van Afrikaanse afkomst. Juristen, maatschappelijk werkers, leerlingenbegeleiders, IT-analisten, provincieraadsleden. Jawel, deze jongeren behoren allemaal tot de tweede generatie!

De vrijwilligers in onze organisatie zijn vooral hoogopgeleide jongeren uit de tweede generatie. De jongeren die zij begeleiden spreken thuis een andere taal dan het Nederlands en toch zijn ze perfect tweetalig.

De recente uitspraken creëren een negatieve sfeer rond ‘allochtonen’. Een minister van onderwijs mag niet met een beschuldigende vinger wijzen naar ouders uit bepaalde bevolkingsgroepen. Indien zich werkelijk een probleem stelt, moet een beleid uitgewerkt worden dat kwetsbare ouders ondersteunt in de schoolbegeleiding van hun kinderen. Politici die daar aan willen werken doen dat beter met verbindende taal in plaats van met polariserende uitspraken.

Vertrouwen en betrokkenheid

Naast ondersteuning is het belangrijk om te werken aan vertrouwen en betrokkenheid tussen ouders en scholen. Zo zouden scholen meer expertise moeten opbouwen in het omgaan met leerlingen en ouders met een andere culture achtergrond.

Ik ervaar dat de sociale klasse, meer dan afkomst, een invloed heeft op de betrokkenheid van ouders. Scholen bereiken vooral ouders uit de sociale midden- en hogere klasse. De redenen hiervoor zijn zeer uiteenlopend. Daarom is het problematisch als enkel de afkomst van de ouders belicht wordt in plaats van de complexiteit van het probleem te bestuderen en daadkrachtige beleidsmaatregelen te nemen.

Ik ontken niet dat er problemen zijn. Maar het is belangrijk dat alle betrokken partijen samen oplossingsgericht kijken naar die problemen. De ontwikkeling van een kind is een gedeelde verantwoordelijkheid van ouders, scholen en beleidsmakers. Bij problemen mag de verantwoordelijkheid niet bij één groep gelegd worden.

‘Allochtone’ ouders stigmatiseren is niet de oplossing. Wat de Vlaamse regering moet doen is werk maken van een grondige hervorming van het onderwijssysteem en problemen zoals het gebrek aan diversiteit in het lerarenkorps en het watervalsysteem aan te pakken.

Ik nodig minister Crevits uit om een kijkje te komen nemen in onze huiswerkklassen voor Afrikaanse kinderen. Ze zal zien dat de ouders hun best doen om hun kinderen een betere toekomst te geven, maar vaak geconfronteerd worden met problemen waar onze politici geen antwoord op bieden.