‘In elke regering van ons land zit een minister die van automobilisten pesten zijn bijberoep heeft gemaakt’

‘Ben Weyts wil de honden van de stroomhalsband, en de automobilisten aan de elektronische ketting’, schrijft Jean-Marie Dedecker, die in rekeningrijden ‘een platte belasting op arbeid’ ziet.

Vorig jaar stond in Turnhout een 33-jarige verkeersdeskundige terecht. De voormalige werknemer van het Agentschap Wegen en Verkeer gooide van februari 2016 tot eind december 2016 ’s nachts betonblokken op de E313 om automobilisten op de fiets, de bus of de trein te krijgen. Het wordt stilaan tijd voor een zelfhulpgroep voor automobilistenpesters, zodat veiligheidsfetisjisten, ministers van mobiliteit en klimaatalarmisten dan even ten rade kunnen gaan bij een zielenknijper.

Kristof Calvo & Co blijven maar doortrappen op hun luchtfietsen en geraken volkomen de pedalen kwijt. Ze willen in de toekomst tankkaarten verbieden en met de salariswagens mogen we enkel nog naar de schroothoop rijden tot 2022. We hebben onze arbeid zo zwaar belast dat we ze met een bedrijfswagen in solden moesten aanbieden. Valt die wagen weg dan verliezen zo’n 650.000 werknemers ca. 500 à 600 euro per maand, en hun baas moet voor hetzelfde voordeel 1.300 euro bruto per maand ophoesten. Kunnen die groene communisten ook niet eventjes de economische baten van een bedrijfswagen berekenen in plaats van alleen maar de milieulasten? Er zullen immers niet minder wagens op de weg zijn, want wie geen salariswagen heeft, koopt er zelf eentje. Bovendien los je door de salariswagen te vergroenen de files ook niet op.

Volgens de fiscale statistieken over de Voordelen Alle Aard (VAA) die gebaseerd zijn op de CO₂ -uitstoot, zijn de salariswagens ook de minst vervuilende, want ze worden gemiddeld om de vier jaar hernieuwd. Er komt nu zelfs meer CO₂ in de lucht dan vroeger, mede door de omschakeling van diesel- naar benzinewagens. Onze onbetrouwbare overheid heeft vroeger de diesels met premies gepromoot om ze dan nu fiscaal de nek om te wringen. Om de poen is het te doen. De aanslag op de salariswagen is eerder een teken van afgunst tegen de werkende middenklasse, dan een doordachte milieumaatregel. Zeventig procent van onze werkenden is aangewezen op de hoestbui op vier wielen om brood op de plank te krijgen, en met het openbaar vervoer zijn de meeste pendelaars bijna 70 procent langer onderweg. De trein der traagheid.

Volgens groen europarlementslid Bart Staes en andere klimaataanbidders moeten we maar de geldpers opstarten om de groene fata morgana’s van hun klimaatplan te financieren, hier te lande alleen al zo’n tien miljard euro. Ecopopulisme: geld bijdrukken om de planeet te redden. In plaats van gesubsidieerde congressen bij te wonen over ecopsychologie en innerlijke transitie, zou de ecologische deugelite beter eerst de cursus ‘Inflatie voor Dummies’ volgen. Als de economie gelijk blijft en men drukt bankbiljetten bij tot er twee keer zoveel in omloop zijn, dan wordt het geld twee keer minder waard en blijft de koopkracht gelijk. Voor dezelfde bakfiets moet je dan twee keer meer betalen. Er is twee keer meer geld, maar alles wordt twee keer duurder. Een uitje maken naar het superinflatoire Venezuela van dictator Nicolas Maduro zou de realiteitszin kunnen aanscherpen, maar ik denk dat ze dan overvallen zullen worden door vliegschaamte. Met een handboekje ‘Groene economie voor beginners’ op het nachtkastje zouden Staes, Calvo& Co al kunnen vermijden dat hun natte groene dromen nachtmerries worden.

Het houdt niet op. Met 67,6 flitspalen per 1.000 km² hebben we het grootste aantal jackpotten van gans Europa, nl. 2076, waarvan het leeuwenaandeel in masochistisch Vlaanderen. Volgens SCDS. Info staan er nauwelijks 23,7 per 1.000 km² in Nederland en amper 3,8 in Zweden en 3,4 in Spanje. Toch is het nog niet genoeg, er worden overal nog trajectcontroles geïnstalleerd om de staatskas extra te vullen en de automobilist te pesten.

Onze Vlaamse minister van immobiliteit Ben Weyts is nu een kilometerheffing aan het uitvlooien op basis van GPS-tracking via de smartphone. Big Brother op wielen. Ben wil de honden van de stroomhalsband en de automobilisten aan de elektronische ketting. Ze mogen zich nog voortbewegen aan het tempo van een ezelskar. Weyts is immers koppig als een muilezel: in 2014 deed de overheid een proefproject met rekeningrijden. Het had nagenoeg geen invloed op het fileleed, zo’n 63% van de proefkonijnen was er tegen, en amper 25% voor. In zijn intellectueel spijbelgedrag wordt de minister gesteund door de groene deugelite die zo’n 2,6 miljard euro opbrengst wil schrapen met het rekeningrijden. Een zoveelste werkloosheidsval want de werkende mens betaalt weerom het gelag. De groene partij rekent zich rijk en de burger rekent zich arm. We hebben nochtans al een afdoende vorm van rekeningrijden: naast de BIV en de jaarlijkse verkeersbelasting betalen we 60% accijnzen en BTW op elk druppeltje brandstof. Zelfs de elektriciteitsprijs voor het verbruik van een stekkerautootje bestaat voor twee derden uit taksen en lasten.

In elke regering dat ons land rijk is, en dat zijn er nogal wat’, zit er een wijsneus die van automobilistjes pesten zijn bijberoep heeft gemaakt. De E40 en de A12 zullen tot stadsboulevards omgevormd worden van zodra ze het Brussels grondgebied bereiken, met minder rijvakken en een snelheidslimiet van 50 km per uur. Een ideetje uit de koker van de laatste SP.A-minister dat ons land arm is, Pascal Smet. Deze minister van immobiliteit is een appendix van de Brusselse regering en dankt zijn baantje alleen maar aan het feit dat deze regentenraad een alibi-Vlaming op haar loonlijst moet hebben. Op enig lumineus mobiliteitsidee hebben we deze rode excellentie nooit kunnen betrappen. Terwijl de brokstukken in de Brusselse tunnels door jarenlang wanbeleid en corruptie letterlijk op zijn hoofd vallen, vindt deze rode excellentie dat snelwegen littekens zijn op zijn hoofdstad. In wezen zijn het net de slagaders die de steden dagelijks voeden met pendelaars om ze van bloedarmoede redden.

Het enige wat blijkbaar met volle snelheid naar Brussel mag vervoerd worden is Vlaams transfergeld, en nog het liefst door een wervelkolom van bumperklevers vanuit Gent of Leuven. Brussel en Antwerpen zijn al de filehoofdsteden van Europa en we kunnen van aanschuiven stilaan een beroep maken. Ondernemingen vluchten naar het buitenland op de loop voor ons immobiliteitsbeleid, maar het pestgedrag tuft voort.

Pascal Smet heeft echter ook nog een andere droom en kan die best zo vlug mogelijk waarmaken. Hij beloofde te verhuizen naar Brazilië om er een B&B open te houden. Hij kan beginnen in Sao Paulo waar er iedere dag een fietser sterft in het verkeer. Van de 82,3 miljoen auto’s die wereldwijd in 2013 werden verkocht, zijn er bijvoorbeeld 3 miljoen in Brazilië afgeleverd, tegenover 25 miljoen bij een Chinees gezin. Tegen 2020 zullen er 2 miljard wagens rondrijden op onze planeet. Op een kwarteeuw tijd is het fietsverkeer in China met 45% afgenomen. De Chinezen zijn goed op weg om de Yankees in te halen.

Er gaan dagelijks meer mensen fietsend naar het werk in Kopenhagen dan in gans de Verenigde Staten van Amerika. Kopenhagen is al een fietsstad sedert de jaren 30 van vorige eeuw. Een Amerikaan zit jaarlijks gemiddeld 55 dagen in zijn hoestbak op vier wielen, en nagenoeg de helft van al zijn tochtjes zijn minder dan 5 km ver. Hij besteedt 25% van zijn gezinsbudget per jaar aan zijn wagen. Het was ooit anders. Los Angeles had tot 1960 het grootste openbaar vervoernet ter wereld. Dan werd het systematisch opgedoekt. Autofabrikanten zoals General Motors kochten via lege vennootschappen busmaatschappijen op. Trams en (trolley)bussen werden van de weg gehaald en de rails werden in de oceaan gedumpt. De betonmaffia deed de rest. Een miljard Indiërs moeten nog leren autorijden.

Wij zeven en ziften de rook in onze schouw, terwijl de uitlaatpijpen van de wereld meer en meer roet spuwen.