Vrouwen aan het front. Ze vormen nog altijd een kleine minderheid. Niet alleen in de troepen van de strijdende partijen maar ook onder de journalisten. ‘Nochtans werk ik liever met vrouwen dan met mannen’, zegt cameraman Daniel Demoustier.
‘Ik heb heel veel respect voor vrouwelijke oorlogscorrespondenten’, zegt Daniel Demoustier, die als cameraman voor het Britse nieuwsstation ITN werkt. ‘Het zijn stuk voor stuk fantastische wijven.’ En hij kan het weten, want de voorbije vijftien jaar maakte hij beelden van zo goed als elke oorlog die naam waardig.
Is het als journalist in oorlogsgebied een grote handicap om vrouw te zijn?
Daniel Demoustier: Slimme vrouwen kunnen daar hun voordeel mee doen. In Arabische landen is het als vrouw bijvoorbeeld gemakkelijker om onopgemerkt een bepaald gebied binnen te raken. Als je maar een hoofddoek draagt.
Journaliste Lara Logan werd vorig jaar op het Tahrirplein in Caïro van haar ploeg afgezonderd, aangerand en geslagen. Gebeurt zoiets wel vaker?
Demoustier: Dat had niet mogen gebeuren. Het was die dag feest op het Tahrirplein: de grote overwinning van het volk. Iedereen was blij, iedereen was uitbundig. En dan gebeurt er zoiets. Dat is nog maar eens het bewijs dat een vrouw in die landen wel degelijk groot gevaar loopt. Maar dat is nog geen reden om alle redacties op te roepen hun vrouwelijke correspondenten daar weg te halen, zoals Reporters Sans Frontières deed. Veel journalistes waren daar ontzettend kwaad over. Omdat er een vreselijk incident was gebeurd, zouden zij hun vak niet meer mogen uitoefenen? Komaan zeg.
Tijdens de Arabische Lente kwamen er ook veel vrouwen op straat. Hebben moslima’s in Noord-Afrika en het Midden-Oosten dan toch meer vrijheid dan wij denken?
Demoustier: Dat weet ik nog zo niet. Vergeet niet dat de Arabische Lente het werk van een kleine groep intellectuelen was. Op een bepaald moment stonden er wel miljoenen mensen op het Tahrirplein maar wat betekent dat in een land met 85 miljoen inwoners? En de vrouwen die er werden gearresteerd, hebben echt vreselijke toestanden meegemaakt. Zo werden ze stuk voor stuk vaginaal gecontroleerd. Nee, in die landen is het nog altijd geen pretje voor vrouwen. Maar toch ontmoet je er af en toe heel vrijgevochten dames, die meestal uit de gegoede klasse komen en in het buitenland hebben gestudeerd.
Vormen vrouwelijke oorlogscorrespondenten anno 2012 nog altijd een kleine minderheid?
Demoustier: Er komen weliswaar steeds meer vrouwen bij, maar het blijven uitzonderingen. Dat is ook niet zo vreemd, want onze job is niet alleen gevaarlijk maar ook fysiek erg zwaar. Soms slaap je wekenlang op een harde vloer, heb je amper iets te eten en kun je je niet wassen. Voor veel vrouwen liggen zulke dingen toch nog moeilijker dan voor mannen. Vandaar dat ze het op dit moment bij ITN zo moeilijk hebben om vrouwen te vinden.
Waarom willen ze daar zo dringend vrouwen inzetten?
Demoustier: Vrouwen hebben meer de neiging om het menselijke aspect van een oorlog te benadrukken, en daar ben ik helemaal voor. Zelf ben ik ook minder geïnteresseerd in shots van rondvliegende bommen – ook al vindt iedereen dat dan geweldig. Een verhaal over de trauma’s die een familie door de oorlog heeft opgelopen, heeft veel meer impact. Daarom werk ik ook veel liever met vrouwen dan met mannen. (APE/HRE)
