In de galerie: Frank Walter

Of Hitler echt een bezoek heeft gebracht aan de Cariben? Natuurlijk niet, tenzij in de kolkende verbeeldingswereld van Frank Walter. Bij zijn dood in 2009 liet de kunstenaar-kluizenaar uit Antigua een uitgebreid en tomeloos fantasierijk oeuvre na, maar hij kwam pas in het vizier van westerse galeries en musea in 2017, toen zijn eclectische werk postuum werd geshowd op de Biënnale van Venetië.

Walter was een afstammeling van zowel slaven als slavenhouders, wat zijn continue worsteling met identiteitskwesties en het postkolonialisme verklaart. Eind jaren veertig was hij de eerste zwarte man die op het Caribische eiland Antigua een suikerplantage runde. In 1953 begon hij aan een rondreis door Groot-Brittannië, maar wat een leerzame studiereis moest worden, draaide uit op een keiharde confrontatie met racisme en uitbuiting.

Walter moest zichzelf in leven houden met luizenbaantjes, kreeg te kampen met honger, kou en hallucinaties, en keerde pas in 1961 naar Antigua terug. Daar bracht hij de laatste 25 jaar van zijn turbulente leven door in zijn zelfgebouwde keet op het platteland, waar hij zich volledig aan tekenen, schilderen, dichten, schrijven en musiceren wijdde.

In zijn Rivoli-galerie presenteert Xavier Hufkens nu een retrospectieve over het werk van Walter, de outsider die zichzelf als een burgerrechtenactivist zag, maar ook als een volbloed kind van de Europese cultuur. In zijn schilderijen blenden tropische landschappen met Europese, worden heraldische symbolen gelinkt aan volksmythes en christelijke iconografie, en duiken zowel reclameslogans als abstracte kleurpatronen op.

Het is alsof Walter, die voor zichzelf een aristocratische stamboom verzon, toentertijd al instinctief de huidige breuklijnen van de geglobaliseerde wereld aanvoelde, om vervolgens op zijn geheel eigen manier de brug te slaan tussen de spirituele abstracties van Hilma af Klint, de extatische visioenen van William Blake, de aardse art brut van Jean Dubuffet en het Caribische leven zoals het is.