‘In Brussel heeft de lokale politiek er een patent op om de schuld in andermans schoenen te schuiven’

‘Het is cynisch om vast te stellen dat dezelfde politici die reeds jaren aan de macht zijn, blijkbaar niets hebben veranderd aan deze problemen’, schrijft Brussel parlementslid Mathias Vanden Borre (N-VA) na het geweld tegen politieagenten in de Brusselse wijk Anderlecht.

Trekken, duwen, slaan. Vervolgens een trap, recht tegen het hoofd van een jonge ongewapende agent. De beelden van het geweld tegen agenten zijn wraakroepend, maar laten we dat vooral niet doen. Laten we de kalmte bewaren en onderzoeken waarom dergelijke beelden helaas geen uitzondering zijn in Brussel. Want wie de sociale media volgt, ziet quasi wekelijks beelden van gelijkaardige feiten.

Het is ramadan en het is warm in de straten van Brussel. Geen eten, geen drinken. ‘C’est chaud.‘ De zenuwen staan gespannen, maar onderhuids is er meer aan de hand. De rellen in Anderlecht bijvoorbeeld waren voor de ramadan. De brandstichtingen in Molenbeek waren een “nieuwjaarsfeest”. Stenen richting brandweerlieden die tussenkomen na een dringende oproep. De politie die opdracht krijgt om in bepaalde wijken minder of niet aanwezig te zijn ‘om geen olie op het vuur te gooien’.

Kernwaarden selectief verdedigen

De demografische diversiteit in Brussel is reëel en tastbaar. Daarom net moet onze samenleving een aantal fundamentele en universele waarden uitdragen en (lokale) politici moeten deze ten allen tijde verdedigen: afkeer van geweld, respect voor de rechtstaat en ordediensten, gelijkheid ongeacht LGBTQI,… Dit zijn helaas kernwaarden die selectief worden verdedigd in Brussel. Lokale politici cultiveren liever een slachtofferhouding. Wij-zij, om controle en invloed over de achterban te behouden. Integratie en inburgering wordt keer op keer uitgesteld, ondanks bindende afspraken.

Recent nog organiseerde Open VLD-schepen in Molenbeek Gloria Garcia Fernandez een iftarmaaltijd met tientallen jongeren midden in de lockdown. Nu zijn haar witte hesjes betrapt op het bespuwen van deurklinken van politiecombi’s in de hoop agenten te besmetten met corona. Nota bene, de ‘witte hesjes’ is een groep van vijftigtal jongeren uit de gemeente die door dezelfde schepen worden betaald ‘om de mensen in de gemeente te sensibiliseren tegen corona’.

Daarnaast waren er ook de verwerpelijke uitspraken van het PS-gemeenteraadslid Catherine François uit Sint-Gillis. Zij noemde een politieagent ‘nazistisch, racistisch en seksueel pervers’ op haar Facebookpagina omdat deze agent haar zoon had gearresteerd. Staatssecretaris Pascal Smet nam de politie meteen op de korrel na het ongelukkige overlijden van de wegvluchtende Adil. Voor wie dit nieuwe informatie is: al deze feiten hebben zich de laatste twee maanden afgespeeld.

Broodheren

Deze feiten tonen dat lokale politici zich helaas te vaak als broodheren gedragen en een achterban naar de mond praten. Verantwoordelijkheidszin en respect voor de rechtstaat mogen nooit ter discussie staan. Zo niet komen we helaas in een negatief opbod van laxisme en laissez-faire. De eigen achterban die zich boven de wet weet te plaatsen en lokale politici die dit oogluikend toestaan. Uiteraard zijn er fundamentele uitdagingen voor Brussel: onderwijs, armoede, werkloosheid, racisme, … maar zonder basisrespect voor onze samenleving waar iedereen deel van moeten uitmaken, kan je helaas geen vooruitgang boeken.

Het is cynisch om vast te stellen dat dezelfde politici die reeds jaren aan de macht zijn, blijkbaar niets hebben veranderd aan deze problemen. Integendeel, Brussel is vandaag armer en verdeelder dan ooit, getuige de Brusselse armoedebarometer. One.Brussels-Sp.a wil nu een onderzoekscommissie over ‘waar het misloopt tussen jongeren en agenten’. De lokale politie staat nochtans onder de politieke verantwoordelijkheid van de 19 burgemeesters en minister-president Rudi Vervoort. Laten we dus vooral hen op het matje roepen. De politie is vaak de laatste dam tegen chaos vanuit haatpredikers, drugsbendes en extremisten allerhande. Uiteraard moet ook de politie binnen haar bevoegdheden handelen en staat onder toezicht van o.a. Comité P. Het fundament is naleven van de wet. Dura lex, sed lex. Niet meer, niet minder.

Lame duck

Laat me duidelijk zijn, ik wil gerust een debat over de werking van onze politiediensten in Brussel aangaan. Daar moeten alle aspecten op tafel komen: opleiding, aansturing, financiering, efficiëntie, wijkwerking,…. Iedereen weet dat de 6 zones en 19 burgemeesters met daarboven een lame duck minister-president in Brussel een slechte basis vormen voor goed bestuur. Op scheve fundamenten bouw je geen veilig huis. Minister-president Rudi Vervoort (PS) heeft er met de zesde staatshervorming een aantal (unieke) nieuwe veiligheidsbevoegdheden bij gekregen. Maar hij weigert om hier echt mee aan de slag te gaan om de 19 baronieën vooral niet voor het hoofd te stoten.

Ook de financiering van de zones en samenwerking met federaal moet zeker aan bod komen. Op zich wordt de politie in Brussel voldoende gefinancierd. Het schoentje knelt als het gaat over verantwoording en transparantie. In het verleden zijn bijvoorbeeld veiligheidsmiddelen besteed aan drinkfonteintjes en poortjes voor het openbaar vervoer. Kortom, men wijst nu richting de politie om het vooral niet over de eigen gebreken te hebben. In Brussel heeft de lokale politiek er helaas een patent op om de schuld in andermans schoenen te schuiven.