‘Hoezo, de vakbond heeft geen aandacht voor armoede?’

‘Beweren dat je de vakbonden dus nooit hoort over de armen raakt ons recht in het hart, net omdat we die thema’s nadrukkelijk wel ter harte nemen’, schrijft Caroline Copers van het ABVV.

Ik las met enige verbijstering de Knack-opinie van Ewald Pironet deze week getiteld ‘De vakbonden zijn versteend tot een van de meest behoudsgezinde krachten van het land’.

Niet omdat hij zich kritisch uitlaat over de vakbonden – we kunnen alleen maar leren van kritiek. Wel omwille van dit argument waarvan hij zich bedient: “Je hoort de vakbonden niet over de armen in onze dorpen en steden of over de vluchtelingen die toestromen.”

Want daar zijn wij al jaren mee bezig.

Vorige week nog schonk De Nieuwe Werker, het ledenblad voor onze 700.000 ABVV-leden in Vlaanderen, zeer nadrukkelijk aandacht aan de armoedebarometer. Ik was zelf aanwezig op de persconferentie waarop die barometer werd voorgesteld, en onze studiedienst schreef er achter de schermen aan mee. Eerder al, in 2010, was armoede een thema op ons statutair congres: 500 Vlaamse ABVV’ers hebben en twee dagen lang over gediscussieerd, na een maandenlange voorbereiding. Al vele jaren voeren we lokaal mee actie met de armoedeverenigingen, zoals op de internationale dag tegen de armoede, en werken we permanent samen met het Netwerk tegen Armoede.

Eén van onze medewerkers is een ervaringsdeskundige in armoede, die ons moet bijstaan om onze dienstverlening beter af te stemmen op mensen in armoede. In het overleg met de Vlaamse regering hebben we continu geijverd voor het invoeren van een armoedetoets. Voor elke beleidsmaatregel schatten we de impact in op de meest kwetsbare mensen in onze samenleving. We zorgden ervoor dat de VDAB in 2010 armoedetrajecten invoerde. We sparen in het tripartiete VESOC-overleg (vakbonden, werkgevers, Vlaamse regering) ons kritiek niet op het ondermaatse armoedebeleid van Vlaams minister Liesbeth Homans (N-VA).

Protserig van de daken schreeuwen

Tijdens de vluchtelingencrisis ondersteunden we verschillende solidariteitsinitiatieven voor noodopvang. En zonder dat we het protserig van de daken schreeuwen, doen we wat we moeten doen om de toegang tot de arbeidsmarkt te vergemakkelijken: via beleidsadvies over de arbeidskaartenregelgeving, via de begeleiding naar werk van kansengroepen, via onze diversiteitswerking die timmert aan meer verdraagzaamheid en diversiteit binnen de bedrijven.

Beweren dat je de vakbonden dus nooit hoort over de armen raakt ons recht in het hart, net omdat we die thema’s nadrukkelijk wel ter harte nemen. Ook vandaag is de vakbond dus al veel meer dan de stoffige karikatuur die er her en der van gemaakt wordt.