‘Hoe kon online leerplatform Vlerig jarenlang ongestraft zo’n enge islamvisie verspreiden?’

Luckas Van der Taelen vindt het merkwaardig dat blijkbaar niemand de omstreden pedagogische inhoud van de intussen offline gehaalde website van Vlerig (Vereniging van Leerkrachten Islamitische Godsdienst) controleerde. ‘Katholieke moraalridders zouden jaren geleden door progressieven weggehoond zijn voor dergelijke vrouwonvriendelijke uitspraken’.

De Vlerig is één van de verschillende organisaties van islamleerkrachten in België, met leden vooral binnen de Turkse gemeenschap. Sinds heel kort is de website on hold gezet, omdat er kritiek kwam op de inhoud van het lesmateriaal. Vreemde dingen waren er op te lezen, over de positie van de vrouw en waarom men gek kan worden door het eten van varkensvlees. Dat stond er allemaal sinds 2015, maar het bestuur beweert daarvan niet op de hoogte geweest te zijn. Toch hoogst merkwaardig dat kennelijk niemand de pedagogische inhoud van de website controleerde.

Het Centrum Islamonderwijs Vlaanderen (CIO), dat door de Moslimexecutieve erkend is om het moslimonderwijs in Vlaanderen te organiseren, heeft het bestuur van Vlerig geconvoceerd. ‘Dit kan echt niet door de beugel’, zegt een verantwoordelijke maandag in Het Nieuwsblad. ‘De teksten getuigen van een erg enge interpretatie van de islam en stroken niet met ons leerplan. Moslims moeten beseffen dat sommige teksten aanstootgevend zijn, mensen kunnen kwetsen.’

Voor de website op non-actief werd gezet, kon ik even bekijken wat voor Vlerig belangrijk lijkt om jonge mensen bij te brengen in de les islam godsdienst.

Zo wordt hen bijvoorbeeld uitgelegd waarom ze geen varkensvlees mogen eten. ‘Omdat een varken van vuil en afval houdt is zijn vlees voor iemand met een fatsoenlijke smaak iets weerzinwekkends’, zo begint de merkwaardige uitleg.

Omdat dit nogal subjectief kan lijken, volgt snel een wetenschappelijk aandoende uitleg:‘Medisch onderzoek heeft uitgewezen dat het eten van varkensvlees in elk klimaat de gezondheid schaadt (…) omdat varkens onder andere een dodelijke parasiet trichina bij zich dragen’. Waarom alle mensen die dan wel varkensvlees eten daaraan dan niet ten onder gaan, wordt niet verteld. Beter was geweest te vertellen dat die parasiet enkel in rauw varkensvlees gedijt.

Maar het is vooral de laatste paragraaf over dit onderwerp die de toon zet: ‘Sommige geleerden zeggen bovendien, dat door het eten van varkensvlees het menselijk gevoel voor schaamte en voor wat onfatsoenlijk is, afstompt.’ Op welk baanbrekend onderzoek die toch wel verregaande stelling gebaseerd is, wordt er niet bij verteld.

Dergelijke aanbevelingen kunnen dan enigszins lachwekkend wijken, ze insinueren op een perfide manier dat medeburgers die wel varkensvlees eten, een aangetast schaamtegevoel hebben en niet meer goed weten wat fatsoenlijk is. Dat is niet bepaald een aanzet tot tolerantie van andersdenkenden en niet-gelovigen.

Die laatste categorie wordt zelfs helemaal uitgesloten als het gaat over de vraag met wie moslims mogen trouwen. Atheïsten zijn volgens Vlerig blijkbaar al even gevaarlijk als varkens voor de goede gelovige. Moslima’s mogen ook niet trouwen met mannen die er een ander geloof op nahouden. Hier duikt ook de complexloos uitgesproken ongelijkheid tussen man en vrouw op: een moslima mag niet met een jood of christen trouwen, omdat ‘de man de leider is in de familie’ en zijn geloof dus zou opdringen. Om dezelfde reden mag een mannelijke moslim dat wel. Hij mag dus wel trouwen met iemand van een ander geloof, omdat het de man is die het voor het zeggen heeft en de vrouw zich zal aanpassen aan haar man.

De islamitische leraars geven vrouwen ook goeie raad om de slaagkansen van hun huwelijk te vergroten. Vrouwen worden geadviseerd om met iemand van ‘gelijke of hogere status’ te trouwen, mannen met iemand van ‘lagere afkomst’. Zo ontstaat blijkbaar een sociaal evenwicht in het gezin, omdat de vrouw haar plaats kent: lager dan die van de man.

Het strengst zijn de leraars islamitische godsdienst voor de gesel van de vrije liefde. Als seksuele lust de vrije loop wordt gelaten, dan lijdt de hele maatschappij daaronder, schrijven ze, met als gevolg een stijging van de criminaliteit en aantal zelfmoorden.

Het is echter vooral wat zij zien als oorzaak van ‘vrije liefde’ die interpelleert: ‘De gemengde omgang van de seksen in de scholen, bedrijven, clubs en op alle andere plaatsen.’ Met andere woorden: als we onze maatschappij voor decadentie willen behoeden, dan moeten mannen en vrouwen volledig gescheiden leven, tenzij in het huwelijk, waar de vrouw zich aan de man onderwerpt.

Dat is van groot belang voor de vrouwen, want op de Dag des Oordeels zullen alle vrouwen ondervraagd worden niet alleen over hun religieuze ijver maar vooral over hun gehoorzaamheid aan haar man. Als zij op dat vlak positief worden beoordeeld, gaan ze recht naar het paradijs. Vandaar dat het de kleine meisjes ingehamerd wordt hoe belangrijk het is dat vrouwen hun echtgenoot gehoorzamen ‘en hem opvrolijken als hij thuiskomt van het werk.’

Katholieke moraalridders zouden jaren geleden door progressieven weggehoond zijn voor dergelijke vrouwonvriendelijke praat. De vraag is waarom dit in de naam van de godsdienstvrijheid van leraars islam wel gedoogd zou moeten worden. Maar vooral: waarom een Turks geïnspireerde vereniging dergelijke onzin en reactionaire visie op de islam jarenlang kon verspreiden zonder dat iemand binnen de islamitische gemeenschap daar blijkbaar aanstoot aan nam.