‘De N-VA van Bart De Wever is er in enkele weken in geslaagd de controle over de centrale regering over te nemen’, schrijft voormalig Le Soir-journalist Luc Delfosse. ‘Terwijl ze het gehate land in hun grip houden, lanceren ze een reeks hervormingen. Eens die missie volbracht, zullen ze de breuk en de finale explosie teweeg brengen.’
Dit koninkrijk België danst op een vulkaan, want alleen wie blind, doof en volledig onverschillig voor de staat is, zal niet beseffen dat de N-VA van Bart De Wever er in amper veertig dagen tijd in geslaagd is een geduchte tactiek op punt te stellen waarvan de partij de mosterd bij Lenin en Trotski haalde.
Deze strategie van “binnendringen” bestaat er eenvoudigweg in een concurrerende groep tot de kern te infiltreren om ze in een eerste fase te onderwerpen en daarna tot vernietiging te brengen. Het is zeer duidelijk dat de Vlaamse populisten er in slechts enkele weken in geslaagd zijn – dankzij de koekoekstechniek – de controle over de centrale regering over te nemen. Terwijl ze op die manier het gehate land in hun grip houden, lanceren ze (met de ideologische goedkeuring van de rest van de coalitie) een reeks hervormingen die op termijn enkel nuttig zullen zijn voor hun toekomstige “nationale” belangen. Eens die missie volbracht, zullen ze de breuk en de finale explosie teweeg brengen. Het staat misschien niet in de sterren geschreven, maar het staat alleszins wel in het partrijprogramma.
Stallen uitkuisen
De infiltratie van de N-VA is dus eerst en vooral fiscaal en inhalig. Formeel gezien staat er niets institutioneel – die goede grap – op het menu van de regering Michel. Want voor ze erin slaagt, door het absurde aan te tonen dat in het ergste geval de enige uitweg een Vlaamse confederale staat is en in het beste geval een onafhankelijke, willen De Wever en zijn entourage de “stallen” uitkuisen. Op welke manier? Door “schadelijken”, “profiteurs”, “junkies” (voornamelijk Walen en Brusselaars) en “parasieten” van elke huidskleur die de verzorgingsstaat belasten terug te drijven naar de armenzorg met bijna Victoriaanse wetten. Door de laatste familiejuwelen (Proximus, NMBS…) te verkopen. En door uiteindelijk de laatste voorrechten, niet van de middenklasse waarvan een deel al vijf jaar het water aan de lippen heeft, maar van de economische aristocratie, een meerderheid van Vlaamse ultraliberalen (een zacht eufemisme) die letterlijk de N-VA naar de macht droegen, te versterken.
De indexsprongen, het niet meer belasten, het opzijzetten van de vakbonden, de herziening van loonnormen… alles werpt koren op de meedogenloze molen van de N-VA zolang het land dat “in uitstel van executie” leeft maar draait en dat de commerciële uitwisselingen met de toekomstige buren van de Vlaamse staat dus bloeiend worden. Die laatste zou dan haar geld kunnen “verspillen” aan het solidair ter hulp te snellen van de bijstandstrekkers, de luierikken en de immigranten van de andere gemeenschap.
Zelfverklaarde slager van dit koninkrijk
En zoveel te beter als N-VA dankzij haar succes het politieke tij aan deze kant van de grens (tot nu toe nog taalkundig) kan doen keren en het Franstalige rechts er toe kan brengen minstens evenveel stemmen als de PS, zijn beste vijand en zijn beste verkiezingsagent te halen.
We kunnen niet geloven dat de MR de dupe is van die doorzichtige manoeuvres of zichzelf in staat acht de goed gesmeerde mechanieken van de nationalisten uit het noorden te stoppen. We weten dat er achter de schermen van de partij enkele kopstukken zijn die zich niet laten beetnemen. Het is echter fascinerend vast te stellen hoe een partij die zogezegd gehecht is aan België in werkelijkheid het spel speelt van de zelfverklaarde slager van dit koninkrijk onder het voorwendsel dat het zijn socio-economische overtuigingen deelt.
Explosieve situatie
En ondertussen geven de meesters van gisteren, teruggetrokken op hun gewesten, zich weer een goede naam. Ze schreeuwen, mobiliseren terwijl ze rustig de “nutteloze bevoegdheden” herorganiseren zonder dat niemand of bijna niemand de stem verheft. Ah! Het is dat we ons niet van vijand moeten vergissen…
In die explosieve situatie is de vraag dus niet zoals we de laatste dagen naar believen herhalen “hoelang zal de Zweedse meerderheid stand houden?” maar wel binnen hoeveel tijd de Belgische ketel zal ontploffen, om de titel te citeren van een zeer goed boekje (Charles Bricman, “Le chaudron des Belges”) van dertig jaar geleden. En dat op alle niveaus.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier