‘Hoe authentiek kunnen en mogen politici zijn?’

Halverwege december modereerde ik een uitermate boeiende gespreksavond, waarbij jongeren een politica vroegen hoe zij zich voelde bij de zaak-Reuzegom. De gewiekste politica wist de vraag met brio te omzeilen door het bij een droge weergave van de feiten te houden. Maar dat was buiten een gedreven jongeman in het publiek gerekend: ‘Zou u met dezelfde politieke prietpraat afkomen als Sanda uw eigen kind was?’ wierp hij haar voor de voeten.

Waarop zij doodeerlijk antwoordde: ‘Ja, dan zou ik hoogstwaarschijnlijk in eigen persoon de rekening met de daders vereffenen, maar mij tegelijk als politica niet over die specifieke zaak uitspreken, want dan zou ik betrokken partij zijn.’

Ergens stelde het antwoord van de politica mij gerust. Want het gaf blijk van menselijkheid. Maar tegelijk verontrustte het mij. Want doordat ze het achterste van haar tong liet zien, kwam ik ook in aanraking met een kant van haar die ze in politieke interviews nooit zou tonen. Maar is wat zij deed niet juist wat ikzelf en vele anderen van politici vragen: meer parler-vrai en minder aframmelen wat op debatfiches staat?

En toch weet ik het niet. Net zomin als ik weet of politici in spelprogramma’s een goede dan wel een slechte zaak zijn. De hamvraag blijft: kunnen politici té authentiek zijn? Vermoedelijk wel, maar dan is het eigen aan een samenleving, eigen aan onze tijd om de grenzen van het aanvaardbare haarscherp af te bakenen.

Natuurlijk koester ik ongezouten meningen. Het ligt voor de hand dat de slachtoffers van een terreuraanval op de steun van politici moeten kunnen rekenen. En het is mooi dat een politica het in een opiniestuk over de menopauze kan hebben of via een woedend Facebook-bericht haar teleurstelling over een misgelopen ministerpost wereldkundig kan maken.

Dat een politicus vertelt over hoe ook zijn kinderen niet aan de zware gevolgen van de coronacrisis zijn ontsnapt. Dat een politica honderduit vertelt over haar onvervulde kinderwens.

Hoe meer ik er het hoofd over breek, hoe minder ik het weet. Samenleving, wat willen wij?