‘Het wordt snikheet in de ketelkamers van de politieke partijen’

Jean-Marie Dedecker buigt zich over de interne spanningen bij de verliezers van de verkiezingen. ‘Bij Wouter Beke staat het zweet al in de schoenen en knelt de strop al rond de nek. Het is wachten tot iemand de valkuil onder zijn voeten opent.’

Het is bijltjesdag bij de traditionele politieke partijen. Net zoals bij de voetbalclubs hoort het bij de nederlaagrituelen dat er een zondebok geslachtofferd wordt. In de sport is dat de trainer, in de politiek de partijvoorzitter.

Het wordt snikheet in de ketelkamers van de politieke partijen.

N-VA-voorzitter Bart De Wever kan rustig achterover leunen, een aderlating leidt nog niet tot bloedarmoede.

Tom Van Grieken (Vlaams Belang) werd door vriend en vijand op het schild gehesen en zit er nu gebeiteld, want bij het Vlaams Belang is de voorzittershamer bijna een erfelijke verworvenheid.

Het drammerige Calvisme en de kostprijsberekening van haar klimaatobesitas heeft Groen een overwinningsnederlaag opgeleverd. Het moet nu nog blijken hoe almachtig Meyrem Almaci (Groen) blijft.

Het wordt wel snikheet in de ketelkamers van sommige politieke partijen, vooral bij CD&V. Bij Wouter Beke staat het zweet al in de schoenen en knelt de strop al rond de nek. Het is wachten tot iemand de valkuil onder zijn voeten opent. Pieter De Crem en Hendrik Bogaert weigerden al ostentatief naast hun voorzitter op het podium te staan toen die op 26 mei als een barmhartige Samaritaan zijn verkiezingsnederlaag moest toegeven.

Met politieke vrienden in het katholieke middenveld heb je geen vijanden meer nodig. Marc Leemans, voorzitter van het ACV, fileerde in zijn Rerum Novarum-speech een paar dagen later met een bot snijmes vakkundig zijn moederpartij CD&V tot op het bot. Nochtans heeft te veel en niet te weinig ‘Leemans’ de partij gedecimeerd. Die beurzensnijder vindt bijvoorbeeld dat er nog een extra belasting moet komen op beleggingen. De arbeiders, die deze vakbondsbaas verondersteld wordt te verdedigen, verliezen elk jaar al zo’n 7 miljard op hun spaarboekje door de inflatie en het rigoureuze nul-rentebeleid van de Europese Centrale Bank. De Zweedse regering begon al met een verhoging van 30% van de roerende voorheffing, voerde een effecten- en een speculatietaks in, verdubbelde de beurstaks en verlaagde het plafond voor de taks op de obligatiefondsen. Na Frankrijk hebben we de hoogste vermogensbelastingen van Europa. Zijn acoliet minister Kris Peeters wilde er nog een schep bovenop doen om zijn linkse gouwgenoot ter wille te zijn, maar werd door zijn Zweedse coalitiegenoten gelukkig tijdig teruggefloten.

Peeters vervelde van NCMV/UNIZO-voorzitter tot vakbondsman en verloochende zichzelf gedurende vijf jaar om als slaafje van de linkse ACV-achterban door het stof te kruipen. Voor zijn knieval kreeg hij stank voor dank van Leemans en zijn steriele achterban van syndicale seniele vergadertijgers. Peeters saboteerde ook nog het regeringsbeleid met als chantagemiddel de schadeloosstelling van de Arco-gedupeerden op kosten van de belastingbetaler. Leemans is zelf één van de sterkhouders van Beweging.net (ex ACW), een clubje van pilarenbijters die van naam veranderde om haar verantwoordelijkheid bij de oplichting van 800.000 Arco-coöperanten te verdoezelen. Joke Schauvliege was de waterdrager van de Boerenbond en Hilde Crevits de handpop van onderwijspaus Lieven Boeve in de Guimardstraat. Vlaams minister van sociale zaken Jo Vandeurzen bediende jarenlang royaal de christelijke mutualiteiten en allerhande afgeleide standenorganisaties zoals OKRA, Femma, en Familiehulp, maar kreeg van CM-voorzitter Luc Van Gorp een veeg uit de pan voor het electoraal falen. De christelijke zuil is een krabbenmand van farizeeën. De zuilenorganisaties zitten aan de knoppen bij de lijstvorming maar spelen Pontius Pilatus als de kiezer ‘verkeerd’ stemt. Het zijn conservatieve, behoudsgezinde machtscentra van zelfgenoegzaamheid met een ingebedde angst voor verandering die eerder aan de basis liggen van de teloorgang van de CD&V dan de oplossing. ‘Leemans heeft links gezaaid, waarna rechts heeft geoogst en het midden de factuur heeft betaald.’ Van tjevenuitspraken heeft Etienne Schouppe nooit wakker gelegen.

De SP.A zit intussen in de palliatieve zorgen. Het olijke Tobback-duo zaagt al jaren aan de poten van de voorzittersstoel van John Crombez, omdat Bruno Tobback ooit de duimen moest leggen voor John om praeses te worden van het rode politbureau. Nu vijzen ze de handvaten aan zijn lijkkist. Kameraad Hans Bonte is Johns lijkrede al aan het repeteren, uit rancune omdat hij geslachtofferd werd op het altaar van het jeunisme en het doorgeschoten cumulverbod.

Aan de Melsenstraat likt de Open VLD haar blauwe plekken en wordt Gwendolyn Rutten getackeld tot de exit. Haar doorgeschoten ijver voor gendergelijkheid kostte al de carrière van minister Philippe De Backer, en bracht haar nu ook geen extra stem op. Bart Tommelein en Vincent Van Quickenborne worden de Brutussen van dienst. Als ze burgemeester willen blijven, kunnen ze immers geen minister worden. Er wacht die doeners dan enkel de voorzittersstoel om op nationaal niveau politiek relevant te blijven. Egbert Lachaert wacht in de coulissen op een kans om zich als lachende derde in de strijd te gooien zodra de twee West-Vlaamse keffers vechten om hetzelfde been. Het is er angstvallig nagelbijten tot de regeringsvorming als ontsnappingsroute kan dienen om Gwendolyn als minister te kunnen uitwuiven.

Zolang het cordon sanitaire blijft bestaan kunnen de losers immers tegen elkaar blijven aanleunen en zorgen voor lucratieve uitloopbaantjes. Een poppenkast heeft geen artiestenuitgang, die van de plucheklevers wel.

Zolang het cordon sanitaire blijft bestaan kunnen de losers tegen elkaar blijven aanleunen en zorgen voor lucratieve uitloopbaantjes.

Enkel de opiniepeilers en de media blijven buiten schot. Voor de verkiezingen regeren altijd enquêtepaniek en peilingen, en wordt er aan voorbeschouwingen een oceaan aan inkt verspild. Belangenorganisaties en focusgroepen die glibberen naar een mening veroorzaken dan steevast bibbergedrag, en laten koude rillingen lopen over de ruggen van de politici. Ze poken en stoken, en doen koortsthermometers tilt slaan in de hoofdkwartieren van de partijen.

Na de verkiezingen blijken deze onderzoeksbureaus weerom jukeboxen geweest te zijn waarin je een muntje kunt gooien om je favoriete plaatje te laten afspelen. Meer volksvermaak dan wetenschappelijk onderzoek. Ze trachten meer Mitspieler te zijn dan enquêteur, maar ze spelen toch maar voor 5,1% een rol in het kiesgedrag (HLN 28 mei 2019). De hectoliters sociale mediablubber zijn goed voor 16,7 %. De media hebben echter een veel grotere impact op de mening van de kiezer en zijn stemgedrag. Zo blijkt dat de ‘stemtesten’ voor 58,6% een rol gespeeld hebben bij de keuze van het kiesvee, en de debatten tussen politici voor 35,5%: de dictatuur van het scherm. Het gezag van de televisie is zo groot dat duiding al snel een nieuwe werkelijkheid wordt. Voor het feit dat het weerom een zwarte zondag werd zijn ze niet verantwoordelijk, maar ze hebben er toch hun steentje toe bijgedragen.