SP.A gaat uit van een eenvoudig principe, waar niemand kan tegen zijn, zegt voorzitter Bruno Tobback.
We staan op 24 dagen van de verkiezingen, verkiezingen die voor de komende vijf jaar bepalen in welke soort samenleving we zullen leven. De keuze op die zondag in mei kan niet duidelijker zijn: het wordt geen keuze tussen modellen – zoals men u wil maar al te graag wil wijsmaken – maar wel één tussen sociale welvaart of sociale afbraak.
Het is de keuze tussen uw loon laten meestijgen als het leven duurder wordt OF een plan waardoor elk gezin 1.300 euro aan koopkracht verliest. Het is de keuze tussen een volwaardig pensioen na 42 jaar werken OF een systeem waarbij uw pensioen daalt en enkel zij die het zich kunnen veroorloven vanaf hun 60e op rust mogen. Het is de keuze tussen goeie en betaalbare gezondheidszorg dat enkel weggelegd is voor diegene die het zich kan veroorloven OF daarentegen voor iedereen toegankelijk is. Het is de keuze tussen onderwijs waarin we een toekomstig elektricien of verpleegster even hoog inschatten als een ingenieur of een dokter OF onderwijs waar enkel de Latijnse van tel is?
We leven in tijden waar respect ver te zoeken is. Wie jarenlang bijgedragen heeft, dreigt zijn verzekering tegen jobverlies na twee jaar kwijt te spelen, en moet vervolgens gratis en voor niets een borstel nemen en de straat gaan vegen. We leven in tijden waar sommigen 650.000 euro per jaar absurd laag vinden, waar sommigen zo’n bedrag een gebrek aan respect vinden. Terwijl het precies dezelfden zijn die de indexering van het loon van een postbode een economisch probleem vinden?
We leven in tijden waar alle andere partijen miljarden willen besparen op de pensioenen terwijl er de komende 5 jaar meer dan 100.000 Vlamingen op pensioen gaan. We leven in tijden waar anderen miljarden willen uitsparen door de uitgaven in de gezondheidszorg te bevriezen. Zo steken ze hun nek uit, beweren ze, maar zo steken ze eigenlijk alles in de nek van de mensen.
Dan zeg ik klaar en duidelijk: de verzorgingsstaat zomaar afbouwen is een politieke keuze, er is geen economische reden voor. Dan zeg ik klaar en duidelijk “neen” tegen die politieke keuze. In amper vijf jaar tijd kan worden kapotgemaakt wat de afgelopen 25 jaar zorgvuldig is opgebouwd.
Op 25 mei gaat het over een toekomstperspectief geven aan iedereen die werkt of wil werken in dit land en niet alleen een toekomstperspectief voor de happy few. Of je nu een bedrijf runt, er de vloer schoonmaakt of lesgeeft aan de toekomstige werknemers van dat bedrijf: iedereen heeft recht op de garantie dat als je werkt, je een deftig loon krijgt. Een loon waar je niet alleen de rekeningen van kan betalen, maar ook goed van kan leven. De garantie dat je kunt sparen voor een eigen huis, kan rekenen op een goed pensioen en een stevig vangnet voor wanneer het tegenslaat. En bovenal, de belofte dat je een betere toekomst kan doorgeven aan uw kinderen.
De grote uitdaging is niet om Antwerpse diamantairs een fiscaal gunstregime te beloven, maar wel om die Antwerpse jonge gast die net van school is, of school niet afgemaakt heeft, naar een baan te leiden. De grote uitdaging is niet om Gerard Depardieu en Bernard Arnault naar hier te lokken, maar wel om werk te creëren voor de arbeidster die op haar 52e haar baan verliest.
Precies één jaar geleden heb ik de loonlastendiscussie voor het eerst in de geschiedenis van onze partij centraal gezet. En nu doe ik dat opnieuw. Er is immers niks socialistisch aan de hoogste lasten op arbeid te hebben. Wel in tegendeel. De afgelopen weken zijn we getuige geweest van een hocus-pocus aan cijfers: 5 miljard, 6 miljard, 7 miljard. Het opbod bij rechts voor een loonlastenverlaging was precies een Kanye West videoclip waar met geld in het rond gesmeten werd. Maar welk geld is dat? Dat van uw pensioenen? Of dat van uw gezondheidszorg? Zijn het de miljarden die men van uw loon afneemt of die die men wil heffen aan een BTW op frieten?
Als we op een realistische en verstandige manier die lasten willen verlagen moet jobcreatie centraal staan in plaats van algemene cadeaus uit te delen door een lineaire lastenverlaging zonder garantie op werk. Jobs voor de groepen en de sectoren die het op dit moment het hardst te verduren hebben: dat betekent inzetten op werk voor jongeren, laaggeschoolden én 50-plussers in plaats van een algemene loonlastenverlaging voor werkgevers enkel en alleen om de kloof te dichten.
Met welk geld? Simpel: door aan iedereen de rechtvaardige bijdrage te vragen die ze geacht zijn bij te dragen. Wij gaan uit van een eenvoudig principe, waar niemand kan tegen zijn. Inkomen – waar je het ook uit haalt – is inkomen en moet ook zo behandeld worden. Maar zij die hun kapitaal voor zich laten werken en als het ware slapend rijk worden door de winst op te strijken mogen gerust wat meer bijdragen, zodat we werk goedkoper kunnen maken. Rijk zijn is geen zonde, maar niet gelijk bijdragen is dat wel. Op dit moment zijn er heel veel inkomsten uit aandelen, beleggingen en geldstromen uit het buitenland die ontsnappen aan onze fiscus. En zo wordt wie werkt, onderneemt of een beetje spaart hier pas echt ‘gejost’. Laat ons dus kijken waar nog niet bijgedragen wordt, want dat is de grote onrechtvaardigheid waar in de eerste plaats de Belgische middenklasse het slachtoffer van is.
Het is dus duidelijk welke keuze u over 24 dagen kunt maken.
Sociale welvaart bouw je niet door opnieuw dezelfde mensen – die de crisis mee betaald hebben – opnieuw door het stof te laten gaan en te straffen de volgende jaren door hun loon, uitkering of pensioen te verminderen of door hun de mond te snoeren zodat we hun stem niet meer zouden horen. Sociale welvaart bouw je evenmin op angst, wantrouwen en pessimisme. Sociale welvaart bouw je daarentegen op respect voor de job en het inkomen van alle Vlamingen. Sociale welvaart bouw je met een toekomstperspectief voor iedereen.
Regeringsformatie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier