Het kind moet een naam hebben

Dames en heren verkozenen, uw kiezers zijn geen stom vee dat niet in staat is zijn of haar kind zijn of haar familienaam te geven.

Met stijgende verbazing las ik de afgelopen dagen het gedoe over achternamen in België. Eén familienaam? Twee? Als eerste moeder? Vader? Blijkbaar zit de fierheid over het doorgeven van een achternaam aan nazaat of nazaten diepgeworteld en lijkt los van de aankoop van een paar panda’s heel wat voeten in de aarde te hebben.

Vele jaren geleden kwam ik in Spanje aan, meerbepaald in Barcelona, en bleef er hangen. Telkens mij verzocht werd naam en familienaam op te geven gingen wenkbrauwen de lucht in. “Un appellido solo?” — “Alleen één familienaam?!”

Steevast had ik hopen hokjes over bij het invullen van formulieren voor mijn verblijfsvergunning of het openen van een bankrekening. Mijn wederhelft, Spaanse, had net het omgekeerde toen ze in een verleden ooit drie jaar in België toefde. Hokjes tekort om haar naam en twee familienamen in te vullen dus.

“Hoe schofferend voor de moeder!” was vele malen de verwonderde commentaar “Dus de moeder is niet van tel in je land? Die mag haar kind negen maanden dragen maar haar naam geven is niet te verdragen?”

“Neen,” kon ik niet anders dan toegeven.

Dat zette mij aan het nadenken en ik moest dit Zuiders volk gelijk geven: Schofferend is het.

“Hela, hola, jamaar!” roept CD&V blijkbaar te worstelen met het gegeven ‘extreme keuzevrijheid’. De naam van de vader is ‘een signaal van de vader van zijn bekommernis voor en gehechtheid aan zijn kind’, meent Sonja Becq het partijstandpunt, zelfs door vicepremier Pieter De Crem gesteund, er nog bij te moeten kwelen.

“Extreme keuzevrijheid” als uitdrukking lijkt mij pure humor in een land waar in sommige gemeentes het sleuren met een kartonnen doos over het voetpad je op een GAS-boete komt te staan.

‘Automatisch terugvallen op de dubbele achternaam, was dan voor de N-VA een brug te ver. ‘Daar is geen vraag en geen draagvlak voor’, Kamerlid Daphné Dumery, die tegen stemde. Daphné met ph begot, dacht ik er meteen bij, over haar familienaam onthoud ik mij al helemaal van commentaar om haar draagvlak wat Vlaamse voorvechtster betreft niet al te veel te ondermijnen.

‘Ik vind dat de naam van de vader primair moet zijn. Als dat conservatief is, dan is dat maar zo.’ Ook Vlaams Belang stemde tegen: ‘La mère donne la vie, le père donne le nom!” aldus de gedachtegang van Bert Schoofs.

Noem mij van de pot gerukt! ontsnapte mij op dat moment luidkeels. Het lijkt wel of ’s lands toekomst op het spel staat. Neen dames en heren verkozenen, uw kiezers zijn geen stom vee dat niet in staat is zijn of haar kind zijn of haar familienaam te geven. Het is een recht. En laat elkeen dat maar zelf beslissen. Maar geef het wel de “extreme keuze” dat te kunnen doen. Terwijl de kersverse ouders zich daar het hoofd over breken, heeft u de “extreme plicht” als verkozene zich bezig te houden met het welzijn en toekomst van die koters met één of twee familienamen.

@vandepotgerukt

www.tomlievens.be