Jules Gheude vindt de houding van N-VA logisch, de verontwaardigde reacties van de Franstalige leiders lachwekkend en vindt dat het geheugen van Wouter Beke opgefrist moet worden.
De N-VA wil dus intern een confederalistisch project voor 2019 voorbereiden, terwijl Liesbeth Homans, haar minister van Binnenlands Bestuur binnen de Vlaamse regering, hoopt dat België in 2025 niet meer bestaat. De reactie van de CD&V-voorzitter Wouter Beke is duidelijk: ‘Als het is om daarover te praten, zal het zonder de CD&V zijn.’
Mag ik het geheugen van Wouter Beke even opfrissen?
In een vraaggesprek met het Quebecse dagblad Le Devoir, op 23 september 2007, verklaart hij: ‘We willen een echte confederatie waar iedereen zal kunnen handelen zoals hij wil. (…) De Walen zijn enkel gehecht aan België omwille van het geld. (…) Als de Franstaligen geen ballast willen uitwerpen, zullen we geen andere keuze hebben dan de onafhankelijkheid.’
En wat zegt dezelfde Wouter Beke op 23 juni 2012, terwijl de inkt van de zesde staatshervorming nog niet droog is ? ‘Niemand kan ontkennen dat er een zevende staatshervorming zal komen. De verdere uitdieping van de staatshervorming is onomkeerbaar. (…) Andere bevoegdheden moeten aan de gewesten worden overgedragen: de vennootschapsbelasting, het brandweer, de politie… Net zoals de PS, waren we voorstanders van een regionalisering van Justitie. Men moet op communautaire gebied rekening houden met de pensioenen, met de zekerheid… met alles wat 57% van de bewolking wil, dus de Vlamingen.’
Zelf beschrijft Wouter Beke zich als een flamingant: ‘Vlaanderen is mijn natuurlijke biotoop.’
Als de CD&V-voorzitter nu beweert dat hij Bart De Wever niet vertrouwt, volgt hij een irrelevante strategie. Uit de nieuwe grote peiling van Ipsos blijkt dat de CD&V, met 16%, het grootste verlies (-4) in Vlaanderen boekt, terwijl de N-VA, met 28,5% (-0,3), veruit de eerste partij blijft.
De houding van de N-VA is logisch. Zij ligt in de lijn van de confederalistische resoluties die het Vlaams Parlement in 1999 heeft goedgekeurd. Toen bestond de partij van Bart De Wever nog niet.
Het is trouwens een christendemocraat, namelijk de voormalige Vlaamse minister-president Luc Van den Brande, die tot de aanval overging. Op 14 januari 1993 verklaarde hij in Le Soir: ‘Mijn collega’s van de executieve – socialisten inbegrepen – stemmen met mijn verklaringen over het confederalisme in.’
De huidige verontwaardigde reacties van de Franstalige leiders doen lachen. De waarheid is dat ze de struisvogelpolitiek steeds hebben aangepast. Ze willen niet zien dat de Vlamingen een echte natie vormen.
In een interview met het weekblad Le Vif”, op 4 januari 2008, drukte Philippe Moureaux (PS) zijn verrassing uit: ‘We konden ons niet voorstellen dat de separastische drang ooit in Vlaanderen zo sterk zou zijn.’ En Paul Magnette voegde eraan toe: ‘We dachten dat dit alles maar folklore was.’
Voor Vlaanderen is het federalisme een al lang achterhaalde theorie. Om het met Yves Leterme (nog een CD&V-er !) te zeggen: ‘Het federalisme heeft zijn grenzen bereikt. Dezelfde Leterme die, in 2004, het kartel met de N-VA boven de doopvont hield. Iedereen wist toch dat die partij voor een Vlaamse Republiek binnen Europa pleitte (het is het eerste artikel van haar programma).
‘Ik blijf ervan overtuigd dat het kartel met N-VA een goed concept was,’ verklaarde Leterme in september 2015, terwijl zijn vriend Stefaan De Clerck er in Knack aan toevoegde: ‘Een samensmelting van CD&V en N-VA zou een goede zaak zijn.’ Ik denk dat de relatie tussen het Vlaams-nationalisme en de christendemocratie diep verankerd zit in het Vlaamse DNA.
François Perin kende de geschiedenis van de Vlaamse Beweging heel goed. In zijn boek La Belgique au défi (1962), schreef hij : ‘Vlaanderen is een staat in de staat. (…) Als er geen hervorming op tijd komt, zal de ontploffing van het land heel eenvoudige centrale instellingen doen ontstaan: afgevaardigden van de Waalse, Vlaamse en Brusselse regeringen plegen regelmatig overleg binnen een federale raad en sluiten conventies tussen Staten voor het regelen van de gemeenschappelijke belangen. (…) De drie partners bewaren hun volle soevereiniteit: alleen conventies tussen buren zouden de onvermijdelijke problemen beslechten. Het is de formule van een centrifugale confederatie.’
‘Met de zesde staatshervorming is België gered’, kondigde Elio Di Rupo aan. Nu blijkt dat deze hervorming de financiële toestand van Wallonië sterk benadeelt. Maar in een recent interview voor de RTBF, heeft de Waalse minister-president Paul Magnette herhaald dat hij geen nieuwe staatshervorming wenste.
Over de toekomst van Wallonië ben ik bijzonder verontrust: de tijd voor een ‘Waalse lente’ is gekomen
Zullen wij het scenario van 2001 opnieuw beleven? Eeuwige demandeurs de rien hebben de Franstaligen uiteindelijk toch aanvaard concessies te doen aan Vlaanderen, in ruil voor een magere herfinanciering van de Franse Gemeenschap, namelijk de scholen. De forfaitaire vertegenwoordiging van de Vlaamse minderheid in het Brussels Parlement; de automatische aanwezigheid van op zijn minst een schepen in de Brusselse gemeenteraden; de regionalisering van de gemeentewet. En enkele jaren terug kon de Franstalige barricade de splitsing van BHV niet terughouden.
Over de toekomst van Wallonië ben ik bijzonder verontrust.
35 jaar na de invoering van de gewestvorming (waarvan de Walen voorstanders waren!) is er, ondanks steeds meer bevoegdheden en verschillende herstelplannen, niet zoveel veranderd. ‘La Wallonie n’a toujours pas décollé‘, erkent Philippe Destatte, de directeur van het Jules Destrée Instituut.
Vandaar de oproep die ik vandaag aan de Waalse jeugd doe: de tijd voor een ‘Waalse lente’ is gekomen. ‘Wees verontwaardigd!’, om het met Stephane Hessel te zeggen. Laat uw stem horen. Zeg aan de politieke leiders dat u in geen geval het kind van de rekening wil zijn.
Van Jules Ghuede verscheen in 2015 nog de biografie van François Perin (Editions Le Cri).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier