Het is oorlog tussen Elio Di Rupo en Paul Magnette

De achterdocht tussen Elio Di Rupo en Paul Magnette, waar Le Vif/L’Express al eerder naar verwees, is intussen een publieke oorlog geworden. De meester en zijn pupil wedijveren over cumuls en bij de PS kiest men stilaan kamp.

Ingewijden weten al langer dat de strubbelingen tussen Elio Di Rupo en Paul Magnette langzaam op een schisma aan het uitdraaien zijn en dat de strijd al een paar maanden in een stellingenoorlog is veranderd.

Voor de niet-ingewijden: Paul Magnette is de doodgeverfde opvolger van Elio Di Rupo en de Waals minister-president begint zich dan ook meer en meer op zijn gemak te voelen. Onderussen krijgt Di Rupo met vijandelijkheden binnen de PS te maken, meer bepaald door toedoen van de Kamerleden-burgemeesters die zeer machtig zijn in de partij en in het nationaal bureau. Zo werd het hem niet in dank afgenomen dat hij van bovenaf op brutale wijze een functionele (één uniek mandaat) én financiële (het plafond van 100 procent van de parlementaire uitkering) decumul wou opleggen. Magnette had toen nog zijn voorzitter gesteund, maar op zijn gezicht konden we wel al de sardonische glimlach zien van iemand die zich verheugt een oude vriend in de problemen te zien.

Ongehoorzaamheid

Elio Di Rupo kwam terug met een alsmaar radicaler voorstel van decumul. Hij werd gesteund door Laurette Onkelinx, en vooral Paul Magnette. Vanuit de achterban, de medewerkers van het instituut Emile Vandervelde en de meest onbaatzuchtige militanten, kwam zelfs veel applaus. Maar op de eerste rij waren opnieuw de Kamerleden-burgemeesters minder tevreden. Resultaat: twee weken later kwam de voorzitter met een milder voorstel: onmiddellijke decumul indien de andere partijen ook akkoord gingen, anders na 2024 voor enkel de socialisten.

Paul Magnette, die geen beslissende stem heeft in het partijbureau, maakte zich daarop kwaad. Hij zwoer de provinciale koninkjes, die Kamerleden-burgemeesters die hij in het openbaar oubollig noemt, kapot te maken. En dus ook degene die hun beschermheer geworden was, Elio Di Rupo.

Op 3 juni laatstleden barstte de vloek uiteindelijk los in aanwezigheid van 600 deelnemers in zaal La Madeleine in Brussel tijdens een bijeenkomst van de partij. De leden moesten zich uitspreken over het zeer zachte voorstel om ten laatste na 2024 niet meer te cumuleren. Dat voorstel werd met 70 procent verworpen, een ongehoorzaamheid die gestimuleerd werd door lekken in de pers waarin gespot werd met de volte-face van Elio Di Rupo en door een interview in L’Echo waarin Paul Magnette stelde dat er dringend hervormingen nodig waren. Op de bijeenkomst eiste Magnette om met handopsteking te stemmen omdat het elektronische systeem vastgelopen was. Kortom, de duivel kwam uit de kast.

Eens Elio Di Rupo en de provincieverkozenen opzij gezet, kon de minister-president het niet laten op te scheppen over zijn stunt. En Paul Magnette drijft de vloek tot het einde : op vrijdag 16 juni eist het congres van de socialistische arrondissementsfederatie van Charleroi om een einde te maken aan de cumuls en zal het dit ook voor het nationaal congres van de partij brengen. Het feit dat Di Rupo voor begin juli een buitengewoon congres aankondigt, kadert ook in dat perspectief.

De Dag des Oordeels

Paul Magnette zal uiteraard gesteund worden door de Federatie van Charleroi. De achterban die nog niet vertrokken is en die niet onlosmakelijk verbonden is met een lokale leider – het gaat tenslotte om zeer weinig volk – , en de jongeren, van wie de nationale voorzitter uit Charleroi komt, zullen hem steunen. Laurette Onkelinx, met wie hij de laatste maanden meer contact had, Jean-Pascal Labille en anderen zoals Rudi Vervoort en Charles Picqué, hebben al hun mening kenbaar gemaakt ’terwijl de Luikse top meent dat je de dingen maar op hun beloop moet laten en een verbond sluiten met de winnaar’, zoals een Luikenaar het zegt.

Elio Di Rupo zal steun moeten vinden bij de leden met wie hij zich verzoende. Tegen dan zal hij een aantal van zijn mandaten moeten afstaan, minstens dat van federaal Kamerlid en misschien dat van burgemeester van Bergen, om zijn functie van partijvoorzitter te behouden.