‘Het is niet gemakkelijk om Wouter Beke te zijn’

‘Wie zo obsessioneel kiest voor het vertrouwde middenvak, moet er zich niet over verbazen dat hij links en rechts wordt voorbijgestoken’, aldus Luckas Vander Taelen.

Het is niet gemakkelijk om Wouter Beke te zijn. Eigenlijk is hij voorzitter geworden van de CD&V omdat niemand anders dat wou doen. Alleen al daarvoor verdient hij ons gemeend medeleven. Zo een job is immers behoorlijk ongezond. Jarenlang denken in termen van ‘enerzijds’ en ‘anderzijds’ kan ernstige gevolgen hebben voor het mentale evenwicht van een mens.

Het is niet gemakkelijk om Wouter Beke te zijn.

Beke moest de afgelopen weken weer koortsachtig koorddansen. Blijkbaar was ook tot in het verre Leopoldsburg doorgedrongen dat hij aan die spijbelende scholieren toch moest laten zien dat zijn partij inzat met het klimaat. Misschien omdat er ook Chiromeisjes gesignaleerd waren in Brussel en die mocht hij toch niet allemaal kwijtspelen aan de Groene concurrentie.

Het begon met wat waarschijnlijk een vondst moet geweest zijn van een overijverige ambitieuze medewerker van de voorzitter. Die had iets bedacht over bedrijfswagens, maar Beke tegelijk gewaarschuwd voor de gevaren van creativiteit. Beke ging dan ook volop voor het vertrouwde geschipper. Hij pleitte niet voor het afschaffen van door de overheid gesubsidieerde auto’s. Neen, de voertuigen die alle wegen van dit land blokkeren moesten alleen maar wat klimaatvriendelijker worden, orakelde de voorzitter. Weer zo één van die compromissen die de CD&V als een Heilige Graal koestert om het land vooral niet boven de eigen verstikkende middelmatigheid te tillen.

Nog beter kwam die principiële dubbelzinnigheid naar boven bij de fratsen van Joke Schauvliege. Beke moest haar wel dwingen om op te stappen, want het is nu eenmaal moeilijk om een minister in functie te houden die en public betrapt was op grove onwaarheden en verzinsels. Maar een leugenaar als lijsttrekker bij verkiezingen, dat stelt dan weer geen probleem voor Wouter Beke. Ook niet de hypocrisie van Schauvliege die zich wenend beklaagde over de haatmail die ze moest verwerken, maar jaren geleden mee opstapte in betogingen waar haar voorgangster zonder veel nuance door hysterische boeren voor ‘groene hoer’ werd uitgescholden. Maar het is niet abnormaal dat een bicefale partij er twee maten en evenveel gewichten op na houdt.

Schauvliege kreeg de absolutie van Beke, omdat ze haar zonden had opgebiecht bij hem, de gebrilde opperpriester van een partij die de christelijke vergevingsgezindheid voor zondaars niet vergeten is, zeker als die hun tranen electoraal kunnen verzilveren. En zo gaat ons Joke met de zegen van de voorzitter recht naar de Oost-Vlaamse hemel.

Beke had echter al zijn criticasters het zwijgen kunnen opleggen met een verrassende opvolger voor de in ongenade gevallen minister. En zo meteen zijn partij in het klimaatdebat in polepositie te hijsen, door bijvoorbeeld de Brusselse staatssecretaris Bianca Debaets op te voeren. Of Sammy Mahdi, die als voorzitter van de CD&V-jongeren heel snel heel scherp geweest was voor Schauvliege. Vriend en vijand zouden niet anders gekund hebben dan de visionaire voorzitter te prijzen.

Maar dat soort lef zit niet in de genen van Beke. Zijn keuze, Koen Van den Heuvel, mag dan wel degelijkheid en betrouwbaarheid uitstralen, maar als symbool van durf en vernieuwing is hij niet echt goed gecast.

Is de CD&V eigenlijk in staat om zelf iets te kapen?

Voor de nieuwe minister had de studiedienst van de CD&V meteen een neologisme klaargemaakt, waarvan hij de tien lettergrepen niet uitgesproken kreeg op Radio1: ecoparticipationisme, een woord dat eerder thuishoort in een cursus dictie dan in een politiek discours. Niemand die eigenlijk goed weet wat het betekent, maar het zou iets te maken hebben met de ‘samen’-mantra waar Beke zo van houdt. Gedecodeerd : enerzijds Anuna De Wever, anderzijds het Algemeen Boerensyndicaat. Daarmee hoopt de partij zich te onderscheiden van het ecorealisme van de N-VA en wat Wouter Beke het ‘ecofundamentalisme’ van Groen noemt.

Oh ja, Beke beweert dat enerzijds rechts de maatschappelijke discussie over migratie heeft gekaapt en anderzijds links hetzelfde gedaan heeft met het klimaatdebat. Is de CD&V eigenlijk in staat om zelf iets te kapen? Wie zo obsessioneel kiest voor het vertrouwde middenvak, moet er zich niet over verbazen dat hij links en rechts wordt voorbijgestoken…