‘Het einde van België is geen taboe meer’

Op 8 januari 2012 zal Pascal Vrebos na twintig jaar trouwe dienst voor de allerlaatste keer Controverse presenteren, het druk bekeken zondagochtenddebat op de Franstalige zender RTL-TVI.

‘Ik heb zin om met iets nieuws te beginnen,’ verklaart Pascal Vrebos zijn besluit om met Controverse te stoppen bij een kop koffie in een Brusselse brasserie. ‘Niet dat ik het beu ben hoor, al was het voorbije anderhalf jaar wel erg politiek gekleurd en ben ik blij dat er eindelijk een regering is.’

Tijdens de lange politieke crisis is aan Franstalige kant het zogenaamde plan B opgedoken: een politieke strategie met betrekking tot het einde van België. Wat denkt u? Gaan we die richting uit?

Vrevos: Ik ben geen profeet, maar het dunkt me dat het plan B in de sterren geschreven staat. Het is de logica der gebeurtenissen. Vlamingen en Franstaligen leven steeds meer in gescheiden landen. Op een gegeven moment zal het federale niveau verdampen. Buitenlandse journalisten zijn ook erg pessimistisch over de toekomstkansen van België. Neem iemand als Jean Quatremer van Libération. In Vlaanderen is nu eenmaal een meerderheid gewonnen voor het in zichzelf gekeerde, van de buitenwereld afgesloten nationalisme. Bij de Franstaligen is de afgelopen twee jaar dan weer een kentering opgetreden. In het begin van de politieke crisis waren ze nog sterk aan la Belgique de papa gehecht. Vandaag is dat helemaal anders. Ze staan mentaal misschien zelfs verder dan de Vlaamse publieke opinie. Het plan B is absoluut geen taboe meer. Ik heb in ieder geval het gevoel dat we naar iets anders gaan. Wat precies, weet ik niet. Worden Brussel en Wallonië een Europese regio? Wordt het een samenwerkingsverband met Frankrijk, onze meest nabije culturele buur? De Franstaligen zijn soms beter op de hoogte van de Franse politiek dan de Belgische.

Welke debatten van de voorbije twintig jaar zijn u het meest bijgebleven? Vrebos: De debatten over de zaak-Dutroux zal ik me altijd blijven herinneren, net als vele andere maatschappelijke debatten, met vaak ontroerende getuigenissen. Drie weken geleden ging het in de studio over de problemen van de middenklasse. Er was een vrouw die 2000 euro per maand verdient en die toch niet kan rondkomen. Ze staat er met haar drie kinderen namelijk alleen voor, en haar inkomen is te hoog om van enige steun te kunnen genieten. Ik vind het belangrijk dat politieke bestuurders met dit soort concrete verhalen worden geconfronteerd.

Dit gezegd zijnde, moet ik toegeven dat onze politici de voorbije twintig jaar in positieve zin zijn veranderd. Zeker als je hen vergelijkt met de economische machthebbers. Een bankdirecteur zal zich tijdens de crisis niet op televisie laten zien. Moed: nul. (HRE)