Het Crevits-effectje, of hoe een hoffelijke en nuchtere stijl in de smaak valt

Niemand kan tippen aan Hilde Crevits (CD&V). Met meer dan 130.912 voorkeurstemmen gaf ze de andere West-Vlaamse lijsttrekkers voor het Vlaams Parlement het nakijken.

Ter vergelijking: de Oostendse burgemeester en oud-minister Bart Tommelein (Open VLD), die de op één na hoogste score behaalde, moet het met 35.265 voorkeurstemmen stellen. De kiezers lijken de hoffelijke en nuchtere stijl van de voormalige Vlaamse minister van Onderwijs nog altijd te smaken. Maar tegen de verwachtingen in straalde die reputatie niet af op de rest van de partijf. Toch hield de CD&V in West-Vlaanderen, waar ze één zetel moest inleveren, nog beter stand dan elders in Vlaanderen. Het Crevits-effect zorgde dus niet voor de verhoopte overwinning, maar beperkte wel de schade in haar eigen kieskring. Meteen veegde de lijsttrekster ook de optie om Vlaams minister-president te worden in de een of andere constellatie van tafel. ‘Daar hoeven we het niet eens meer over te hebben’, klonk het zondagavond al.

Het hielp natuurlijk niet dat de CD&V in West-Vlaanderen twee gezichten liet zien: voor het Vlaams Parlement schoof ze Crevits naar voren als verzinnebeelding van het verzoenende centrum, voor de Kamer de uitgesproken rechtse stokebrand Hendrik Bogaert. Ook hij behaalde met 48.421 voorkeurstemmen een goede persoonlijke score, maar hij verloor wel een zetel voor zijn partij. Gevolg: in de Kamer is de CD&V nu de derde partij na de N-VA en Vlaams Belang.