‘Het cordon sanitaire is het schaamlapje van de democratie’

‘Slachtofferschap is het favoriet instrument van identitaire verleiders’, schrijft Jean-Marie Dedecker over het cordon sanitaire. ‘Onze maatschappij heeft instrumenten genoeg om zich tegen extreme uitwassen te verdedigen.’

Loop met een camera in aanslag en een Frans sprekende Afrikaan in je kielzog een bruin café aan de Dender binnen, en je vindt er een stamgast die met een neut alcohol en bruin gerookte tanden aangebrande taal verkoopt. Het goedkoop stigmatiserend recept van onze nieuwszenders werkt altijd, en de afzeikjournalistiek is daarenboven ook goed voor de pretlettereconomie. De petten hebben Facebook en de hoeden Twitter, maar de toog is de smalle richel waarop het leven pijnlijk wordt uitvergroot. Het zijn de restjesmensen die er tegenaan leunen, zoals Jan Antonissen ze zo mooi verwoordt in zijn boek ‘De onfatsoenlijken’. Diegenen die zich moeten redden met de restjes op onze eengemaakte arbeidsmarkt, de kleine pensioenen, kleine zelfstandigen en werklozen die zich verraden voelen door de traditionele politieke partijen.

Vroeger noemde men hen het proletariaat, de trots van wereldomvattende sociaaldemocratische revolutionaire theorieën, vandaag zijn ze gedegradeerd tot een bron van ergernis en schaamte, a basket of deplorables. De linkse partijen hebben het te druk met het aaien van minderheden. Ze verloochenden de riedel ‘eigen volk eerst’ van elke zichzelf respecterende beschaving en lieten hun eigen volk in de steek. De onfatsoenlijken zweren nu bij partijen die gedijen in de kus-mijn-klotentak van de politiek, door politiek-correcten gemakshalve populisten genoemd. Hun stem wordt niet gehoord en als ze op een kiesbrief wordt uitgebracht wordt ze zelfs genegeerd en uitgesloten van het democratisch spel van check and balances, gewurgd in de greep van het cordon sanitaire.

Sommigen hadden hun hoop gevestigd op de N-VA. Vandaag keren ze naar de zwarte schaapsstal terug. 24 november 1991 was ‘zwarte zondag’ toen het Vlaams Blok met 10% van de Vlaamse stemmen aan de haal ging. Vandaag maakt het VB een comeback met een hogere score dan een kwarteeuw geleden. De vergoelijkingslobby valt weerom terug op de met tot op de draad versleten remedies van uitsluiting en demonisering.

Het traditionele toevluchtsoord van de deplorables was de SP.A. Maar daar heeft de doorgeslagen zoektocht naar diversiteit de laatste dokwerker uit het rode havenkot gejaagd. Het putte zich uit in mededogen met de migranten, maar verdrong meedogenloos de problemen van het witte proletariaat, op zoek naar applaus van bakfietsers die eerder op zoek zijn naar schone groene lucht dan naar een linkse ideologie. Groen is het nieuwe rood van de loftsocialist. Daarenboven lijden partijen die zichzelf groot maakten door het ronselen van allochtonen ook aan een uitloop naar allochtonenpartijen. In Vlaanderen is de laatste SP.A’er al het licht aan het uitdoen. Er brandt nog een waakvlammetje, in Leuven en in Vilvoorde.

Kris Peeters, een politieke vluchteling met een christelijke missie uit Puurs dacht de burgemeesterssjerp in de Scheldestad te kunnen claimen met 5% van de stemmen, maar ‘Den Dikken‘ uit Ninove, Guy D’Haeseleer mag nu geen sheriff spelen in Chicago aan de Dender terwijl hij met zijn Forza Ninove 40% van de kiezers achter zich kreeg. Een torenhoog democratisch deficit. Onze maatschappij heeft nochtans wetten, decreten in instituties genoeg om zich tegen extreme uitwassen te verdedigen.

D’Haeselaar zetelt al sedert 1994 onafgebroken in het parlement en liep – behalve vergissing mijnentwege – nooit een persoonlijke veroordeling voor racisme op. De onbehouwen houwdegen zou nu vanuit de N-VA in de oppositie gedoogsteun krijgen, maar dat is een tjevenstreek om het verwijt van onbestuurbaarheid te ontlopen.

Polariseren uit eigenbelang

In Grimbergen sloot Bart Laeremans, een klassieke Vlaams-nationalist die zich nooit echt bezighield met het vreemdelingenthema, en die zes jaar geleden al als parlementslid uit het VB trad, een bestuurscoalitie met de Open VLD. De statutaire commissie van de liberalen, een alibivergadering om het dictaat van de partijtop te verdoezelen, moet zich eerst nog buigen over de samenwerking tussen Laeremans ‘Vernieuwing’ (waar ook een VB-lid op de lijst stond en verkozen raakte) en het restant van het Blauwe Fabriekje. Onder het voorzitterschap van de zelfverklaarde maagd van de politieke correctheid is haar partij op 15 jaar tijd gehalveerd, en toch heeft ze het democratisch spel nog niet begrepen.

Onze politici prevelen voortdurend jeukwoorden zoals verbinden en verzoenen, maar zouden beter hun selectieve mond spoelen met zeep want ze zijn de eersten om te polariseren uit eigenbelang, ook wanneer er plaatsen op de lijst verdeeld worden. Ze kruipen kreunend door het roddelstof om de rechten van minderheden te eerbiedigen, maar hebben smetvrees om de hand te schudden van diegenen die door een meerderheid van de bevolking geplebisciteerd worden.

Ik heb een bloedhekel aan gestrekte rechterarmen, en walg van lolbroekenhumor vol chocomousse, maar veracht losers die spartelen in hun eigen drek en die de basiselementen van de democratie verkrachten om hun macht te bestendigen tegen de wil van de bevolking in. Slachtofferschap is het favoriet instrument van identitaire verleiders.

We zijn op 15 oktober terug wakker geworden in een tweestromenland. De Schelde stroomt rechts, de Maas en de Zenne links. Een halve eeuw dogmatisch socialisme heeft Wallonië en Brussel gedegradeerd tot een democratie van steuntrekkers en overheidstewerkstelling. Gesubsidieerd verval, zowel op economisch als op ideologisch vlak, met de staat als zelfbedieningszaak en de Parti Socialiste als machtsbaken van treurnis, gefinancierd met miljarden transfers uit Vlaanderen. Dit staatskapitalisme heeft geleid tot normvervaging en corruptie, van Samusocial tot Publifin, maar de modale Waal en het Brussels Ketje kozen voor de bestendigheid van de corruptie.

De zusterpartij van de PVDA, de communistische Parti du Travail de Belgique (PTB), bouwde zich een reputatie op van partij met de propere handen. Maar – mits toestemming van het politbureau – gaat ze in Molenbeek straks in coalitie met Catherine Moureaux . Die rode passonaria is de dochter van ‘Hadj’ Philippe Moureaux die decennia lang de kampioen was van het cliëntelisme en de familiecratie, en die van zijn stad een hellhole maakte van moslimextremisme.

Het is een nieuwe explosieve cocktail, maar om het smeer likt de rode kat de kandeleer. There is something rotten in the state of Belgium. Moest ik vandaag in Molenbeek wonen zou ik politiek asiel aanvragen in … Ninove.