Het ACW vernietigt het gezag dat het middenveld in Vlaanderen genoot

Het ACW slaagt erin te doen wat de jonge Guy Verhofstadt met geen drie burgermanifesten vermocht: het georganiseerde middenveld in diskrediet brengen.

Donderdag is er een grote syndicale actiedag in Brussel, dus dit had het weekje van de verzamelde arbeidersbeweging moeten zijn. Voor een ‘vakbondsweek’ was het maandagochtend nochtans pijnlijk ontwaken. ACV-voorzitter Marc Leemans kreeg in De ochtend op Radio 1 amper uitgelegd waarom hij niet helemaal en tegelijk toch een beetje afstand nam van het ACW. ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw, die al weken zijn best doet om te zwijgen over zijn christelijke kameraden, kan nu in Knack ook niet anders dan erkennen dat het ACW-debacle stilaan een molensteen is om de nek van syndicaal Vlaanderen. Emeritus hoogleraar Luc Huyse vroeg om een ‘waarheidscommissie’ voor het ACW. De ACW-voorzitter kwam niet verder dan een zure reactie.

Nochtans slaagt de organisatie van Patrick Develtere erin te doen wat de jonge Guy Verhofstadt met geen drie burgermanifesten vermocht: het georganiseerde middenveld in diskrediet brengen. Het ACW vernietigt het maatschappelijke gezag dat ‘het middenveld’ eerlang in Vlaanderen genoot. Ook dat morele kapitaal werd aan Dexia verkwanseld. De oorzaak van zijn slechte reputatie zoekt het ACW dus beter niet bij wie in de pers (ons zusterblad Trends) en de Wetstraat (enkele N-VA-parlementsleden) de bom deed barsten. Zij spitten boven wat weggestopt zat. Zij deden hun werk.

Misschien komt het ACW-imbroglio net op tijd om ook in België een frisse, programmatorische wind te laten waaien door die in opspraak gebrachte arbeidersbeweging. Afgelopen weekend stelde de Wiardi Beckman-Stichting in Amsterdam haar nieuwe rapport voor, ‘Van waarde’. Die stichting fungeert als het wetenschappelijke bureau van de socialistische Partij van de Arbeid (PVDA). En toch is het rapport ongewoon kritisch voor het Nederlandse regeringsbeleid, óók voor de socialistische inbreng daarin. Dat beleid verschilt niet fundamenteel van het Belgische, want de twee regeringen schrijven zich in de Europese lijnen in.

Vandaar dat bepaalde voor Den Haag bedoelde paragrafen ook lezen als een directe boodschap aan de regering in Brussel. Als kattebelletjes voor minister van Werk Monica De Coninck, vooral. Zo zegt het rapport dat men werkloosheidsuitkeringen alleen maar in de tijd mag inkorten als die uitkeringen tegelijk hoger worden, en er stevig wordt ingezet op bijscholing. Tenminste: als men als sociaaldemocratische partij nog altijd van zin is een beleid te voeren dat strookt met de eigen uitgangspunten. En dat wringt. Voor de PVDA’ers in de Nederlandse regering liggen hogere uitkeringen moeilijk, voor SP.A’er Monica De Coninck ook.

Volgens het Nederlandse rapport zal de arbeidersbeweging niet overleven zonder een koerswijziging. Met name de sociaaldemocraten zijn de laatste jaren hun ‘politieke zelfbewustzijn’ kwijtgeraakt, staat er, zij zijn ‘doorgeslagen naar een liberaal beleid’. Dat is precies wat de Belgische vakbonden de Belgische regeringspartijen duidelijk willen maken. Afgaand op het rapport van de Wiardi Beckman-Stichting zijn dat niet eens onzinnige inzichten. Misschien is dat in Vlaanderen een verklaring waarom bijvoorbeeld de SP.A op 14 oktober zo veel kiezers verloor, ook aan Groen en PVDA+. Het zou ook een aanzet kunnen zijn voor een nieuw en vooral authentiek politiek discours, zodat bepaalde regeringspartijen zich ook eens anders zouden kunnen profileren dan door telkens weer een nieuw voorstel te lanceren, een onverwachte uitspraak te doen of een vervelende provocatie van N-VA’ers te moeten ondergaan. In plaats van vooral te moeten reageren en reclameren, heeft men dan misschien weer iets om zelf te vertellen.

Walter Pauli