Herlees: Leed slachtoffers ‘was niet wat ik wou bereiken’ (Kim De Gelder)

Op de twaalfde procesdag in het assisenproces tegen Kim De Gelder getuigen de ouders van de gewonde kinderen uit Fabeltjesland: ‘Het beheerst ons leven niet, maar er gaat geen dag voorbij zonder dat ik er aan denk.’

Hierbij beëindigen wij onze liveblog. Bedankt om bij ons te volgen.

Op deze twaalfde procesdag in het assisenproces tegen Kim De Gelder kwamen de ouders van de gewonde kinderen aan het woord. Deze getuigenissen waren minder unisono dan eerdere. Sommige kinderen dragen tot op vandaag nog de gevolgen mee. Zij zijn nog steeds angstig of hebben nog last van hun verwondingen. Anderzijds zijn er kinderen die te jong waren tijdens de feiten. Zij hebben voorlopig geen last, maar sommige ouders vrezen dat zij op latere leeftijd nog een terugslag kunnen krijgen.

De beschuldigde Kim De Gelder sprak slechts een keer. Toen een advocaat van een burgerlijke partij vroeg of dit lijden, waarover uitvoerig getuigd, de bedoeling was van De Gelder, klonk het eenvoudig: “Dat was niet wat ik wou bereiken.”

Morgen komen opnieuw ouders van kinderen aan het woord, en wordt het moraliteitsverslag van de slachtoffers voorgesteld. De zitting begint morgen pas om 10 uur, gezien de slechte weersvoorspellingen.

14.40 uur De zitting wordt geschorst tot morgen 10 uur. De voorzitter bouwt een veiligheid omwille van het voorspelde winterweer.

14.39 uur “Soms komen er nog tranen. Enerzijds omdat we ontsnapt zijn aan iets vreselijks, anderzijds door al het leed dat is veroorzaakt.”

14.38 uur “Nu is ons dochtertje een vrolijk kind. Maar op een dag gaan we haar moeten vertellen wat er gebeurd is, en dan hopen wij dat haar veiligheidsgevoel niet aangetast wordt.”

14.37 uur Kerremans: “Ik denk dat wij tante Rita eeuwig dankbaar moeten zijn. Had zij die deur niet dichtgehouden, dan, een slapende baby… Tante Rita heeft ons het mooiste cadeau ooit teruggegeven. Wij hebben een vrolijk kind teruggekregen uit die hel en dat hebben wij aan haar te danken.”

14.35 uur Kerremans: “Ik ben meteen beginnen rennen in De Zonnebloem. Ik ben blijkbaar zelfs mijn schoonvader voorbij gelopen. Gelukkig zag ik haar meteen zitten op de schoot van een van de tantekes.

14.31 uur Frank Van Mol en Isabelle Kerremans, de ouders van een vijf maanden oud meisje, getuigen.

14.30 uur De advocaat van het koppel stelt een vraag aan Kim De Gelder: “Was dit wat hij hiermee wou bereiken? Dit lijden?” Kim De Gelder: “Dat was niet wat ik wou bereiken.”

14.28 uur “We zijn vatbaarder voor de mooie momenten, waar we intens van genieten. Maar anderzijds zijn we ook vatbaarder voor de slechte momenten. Films waarin kinderen lijden kan ik niet verdragen.”

“We willen onze eeuwige dankbaarheid aan de Tantekes overmaken. Verder willen we zeggen dat we vertrouwen op het gezonde verstand van de jury.”

14.24 uur De Corte en Pauwels weten niet in hoeverre hun zoontje trauma’s heeft overgehouden aan het voorval, omdat hij nog erg jong was: een jaar en acht maanden. “Hij heeft wel indrukken opgedaan. Het schijnt dat zo’n zaken later nog kunnen terugkomen. Vandaar dat dit nog niet over is voor ons. (…) Maar wij hebben geluk gehad, wij hebben hem nog.”

14.21 uur Mama De Corte zegt hoe vreemd het was de wonde van haar zoontje te zien: “Die wonde, dat was geen normale wonde voor zo’n ventje.”

14.12 uur Pauwels zegt dat het lang moeilijk was te geloven dat zijn zoon veilig was. Hij had een serieuse steek in de borst gekregen.

14.11 uur De zitting wordt heropend met getuigen Piet Pauwels en Carolien De Corte.Hun zoontje is ternauwernoord ontsnapt aan erger.

11.50 uur De voorzitter schorst de zitting tot 14 uur. Hij zegt dat mensen die vandaag al aanwezig zijn, maar morgen moeten getuigen, dat zeker vandaag al mogen doen als ze dat wensen.

11.46 uur Het kind was erg agressief in het ziekenhuis en thuis ook. “Ze deed niets dan eten, ze trok de messen uit de lade en deed hem na, ze plaste opnieuw in haar broek. Ze was heel, heel agressief. Pas toen ze naar school ging, is ze weer beginnen openbloeien. Dat heeft haar goed gedaan.”

11.41 uur Zitting hervat met Frank Van Haesendonck en Ines De Graef, wiens dochtertje in Fabeltjesland zat. Zij had een snijwonde in het hoofd.

11.24 uur De zitting wordt 10 minuten geschorst.

11.23 uur “Ik wil alle Tantekes vanuit de grond van mijn hart bedanken voor wat ze gedaan hebben.”

11.19 uur “Als je zoontje zegt ‘Pijn, stoute meneer, mes’, dan ga je als moeder door de hel.”

11.15 uur De ex-vrouw van Eli Tackaert, Nele Bruggemans, getuigt over de feiten. Ze doet emotioneel het verhaal van de ontdekking van de enorme blauwe plek op de borst van haar zoontje: “In het ziekenhuis was dat nog niet zichtbaar. Terwijl ik zijn kleren uitdeed om hem te wassen, zei hij dat het pijn deed. Toen ik dat zag, zakte ik door mijn knieën.”

11.08 uur Eli Tackaert: “Ik kan het niet in mijn hoofd steken, hij is naar u gelopen, met zijn armen open, hij heeft zelfs papa gezegd tegen u. En gij steekt hem neer, dat was nog niet genoeg, ge hebt hem op zijn borst gestampt. En dan zijt ge gaan lopen. De begeleidster was al over het hek, gij kon ook gaan lopen. (…) Ik zit nog altijd vol, vol woede tegenover u en u alleen. Maar ik ga mij niet verlagen tot dingen waartoe gij in staat zijt.”

“Wat mij ook nog heel hard tegen de borst stoot, is, ik ben ook maar een gewone mens, maar dat wij vier jaar lang hebben moeten wachten? Dat is heel lang.”

11.05 uur “Die 20 minuten naar het ziekenhuis duurden precies twee uur. Toen ze zeiden dat het in orde zou komen, ben ik gecrasht.”

11.03 uur “Dat wachten was de hel. Ik heb een paar keer tegen de muur geslagen… Mijn ex stond in een andere hoek, ik ben daar niet bij gegaan, wij waren net uit elkaar.”

“Ze riepen om dat de dader gepakt was, maar dat interesseerde mij niet. Ik wou weten hoe het met mijn zoon was.”

10.59 uur Eli Tackaert is de volgende getuige. “Ik mocht eerst niet door in de Vijfde Januaristraat. Die politieagent is moeten opzijspringen, of hij lag eronder. (…) Eens uitgestapt zijn er 3 à 4 politieagenten op mij gesprongen, ze hebben mij gedragen, ondersteund. Ze hebben mij naar De Zonnebloem gebracht.”

10.49 uur Ook deze ouders zaten lang met een pijnlijke onduidelijkheid of hun kind veilig was of niet.

10.43 uur Volgende getuigen zijn Steven Van Wezenbeeck en Ellen Cools. Hun zoontje was een jaar en tien maanden op het moment van de feiten.

10.42 uur Vanwildemeersch: “Het gaat wel. Het beheerst ons leven niet, maar er gaat geen dag voorbij zonder dat ik er aan denk.”

Vanwildemeersch zegt dat het jammer is dat het proces zo lang op zich heeft laten wachten. “Zeker omdat een proces echt helpt in het verwerkingsproces.”

10.38 uur “Op vandaag gaat het goed met hem.”

Over de broertjes: “Op de dag zelf waren ze erg onder de indruk. Ik was die dag erg geïsoleerd en besefte de impact niet. Op hun school was er paniek, die was op de middag al leeg. Tot nu heeft onze oudste het er lastig mee, hij praat er niet graag over.”

10.35 uur “Hij weet een beetje van de feiten. Hij is ons vaak voor omdat hij dingen hoort op school. Hij kwam plots zeggen dat hij wist hoe ‘die stoute meneer’ heet. (…) We moeten hem duidelijk maken dat hij veilig is bij ons.”

10.31 uur Vanwildemeersch spreekt over een “lange periode van onzekerheid” toen hij aankwam bij De Zonnebloem, het café waar het crisiscentrum was opgericht.

10.26 uur De volgende getuigen zijn Lode Vanwildemeersch en Greet De Vil. Hun zoontje was 10 maanden op het ogenblik van de feiten.

10.25 uur Zitting wordt heropend.

10.08 uur De zitting wordt een kwartier geschorst.

10.06 uur Lampers richt zich tot De Gelder: “Je wou wraak nemen op de maatschappij, maar je hebt het je wel gemakkelijk gemaakt: baby’s, een oude vrouw. Je zou met mij wel andere dingen meegemaakt hebben.”

10.04 uur Buyse heeft via de bemiddelaar enkele vragen gesteld aan Kim De Gelder. Zij wou graag weten hoeveel haar dochter besefte van wat gebeurde. “Zij heeft hem gezien terwijl hij haar stak. Ik wou weten in hoeverre zij zich bewust was. Om te weten hoelang ze dit zou meeslepen.”

10.03 uur Lampers: “Ik heb het er heel moeilijk mee om te zeggen dat we blij moeten zijn dat onze dochter nog leeft.”

10.02 uur Lampers: “Onze dochter zat op de paardenmolen op de kermis. Ze is in paniek geslagen toen er een man met donker haar bij kwam staan. Ook bij familieleden met donker haar werd ze bang.”

10.01 uur Lampers: “Mochten we zeker weten dat hij niet meer kan vrijkomen, dan kunnen we dat gemakkelijke afsluiten. Zo’n man mag nooit meer in de maatschappij komen.”

09.58 uur Lampers: “Ik heb dat altijd volledig afgeblokt, ik wilde mij niet laten gaan.”

09.56 uur Lampers: “Haar karakter is meteen veranderd. Ze was minder sociaal, ze had steeds haar moeder nodig.”

Buyle: “De juffrouw maakte zich zorgen over haar sociale gedrag, ze zonderde zich af. Vanaf dan hebben we daar echt op gelet, en hebben we daar aan gewerkt. Nu is dat probleem van de baan. Ze is wel nog steeds angstig, ze durft niet alleen naar boven.”

09.53 uur “Je telt de seconden op zo’n moment.”

Het dochtertje van Lampers en Buyle mocht na een overnachting in het ziekenhuis naar huis. “Ze heeft die hele nacht niet geslapen, ze was erg angstig. Thuis was ze vooral gefixeerd op geluiden waarvan ze de oorzaak niet zag.”

Lampers: “Ze is een paar keer hysterisch geworden als er een politiewagen langsreed. Ze linkte dat aan die feiten.”

09.48 uur Jorn Lampers en Kathleen Buyle: “Het is echt een leuke crèche, met lieve Tantekes.”

Lampers werd op de hoogte gebracht op zijn werk over een incident in een crèche in Dendermonde, maar er werd hem verzekerd dat het niet ging om Fabeltjesland. “Ze noemden ‘De Rakkertjes’, maar ik kende die naam niet.’

09.39 uurKrista D’Hondt: “Ik heb een schuldgevoel. Nog steeds heb ik zoveel verdriet voor die mensen die een kind verloren zijn. Als je je kind ziet dansen op een schoolfeest, dan voel je je schuldig. Wie zijn wij om te zagen over lidtekens, wie zijn wij om te zagen over kinderen met nachtmerries, terwijl er mensen zijn met een lege plaats?”

09.37 uur Krista D’Hondt: “Ik hoop dat hij nooit meer vrij mag komen. Onze zoon zei toen Michelle Martin vrijkwam: ‘Wat zij heeft gedaan met kinderen, en ze mocht vrijkomen, dan mag De Gelder zeker ook vrijkomen.’ Hij heeft toen op een matras bij ons in de kamer moeten slapen.”

09.36 uur “Ze ziet het leven letterlijk en figuurlijk door een roze bril. Ze is een gelukkig kind. We hebben meer problemen met haar oudere broertje.”

De Vilder: “Het was grote paniek op zijn school. Hij heeft het een beetje zelf moeten verwerken die eerste dagen. We zijn later met hem naar een psycholoog geweest.”

09.35 uur “Dat broertje moet luisteren naar het gehuil van zijn zus als ze verpleegd wordt, terwijl haar huid geïrriteerd is door de pleisters. Dan vraagt hij wanneer dat gaat ophouden en dan moet ik zeggen: ‘Nooit, jongen, nooit.’ (…)”

09.32 uur “We hadden de steek in haar nek niet gezien. Toen dat verband eraf viel, dat was verschrikkelijk… Ik kon niet begrijpen dat je in zo’n klein, onschuldig kind steekt en dan nog eens steekt. Ik wil er geen woorden aan vuil maken, want hij is het niet waard… Enfin, ik denk dat er geen beesten zo worden afgemaakt.”

09.27 uur Het duurde een tijd voor De Vilder en D’Hondt uitsluitsel hadden over hun dochter. “Voor we onze dochter gezien hadden, had ik al twee keer telefoon gehad van de pers. Maar ik kon niets zeggen.”

09.24 uur Ronny De Vilder: “Ik had nog nooit zoveel politieagenten gezien. Wat daar allemaal samenkwam. Ik liet mijn auto in het midden van de baan staan, er werd tegengehouden door de politie. Ik zei dat mijn auto mij niet interesseerde, dat mijn dochter binnen was.”

09.18 uur Ouders Ronny De Vilder en Krista D’Hondt getuigen. Hun dochter was een jaar en zeven maand oud toen Kim De Gelder zijn aanslag pleegde. Krista D’Hondt kreeg een erg paniekerige telefoon van haar vader en daarna van haar moeder. “Mijn schoonmoeder had al met mijn moeder gebeld. Zij woonde vlakbij Fabeltjesland en was er al naartoe gereden. De verschrikkelijke schreeuw van mijn mama ga ik nooit vergeten.”

09.15 uur De zitting gaat van start. Zoals bij het begin van elke week mogen de persfotografen en cameralui 5 minuten beelden maken in de assisenzaal.

08.45 uur Goeiemorgen. Welkom bij de liveblog over het assisenproces tegen Kim De Gelder. Vandaag is de twaalde procesdag. Vorige week getuigden de ouders van de vermoorde kinderen, de nabestaanden van de vermoorde kinderverzorgster en de kinderverzorgsters zelf. Kim De Gelder bleef de hele week rustig en ging niet in op de vragen van de slachtoffers om meer uitleg. Hij gaf opnieuw een erg passieve indruk. Deze week komen nog de ouders van de gewonde kinderen aan het woord. Kim De Gelder wordt in deze beschuldigd van poging tot moord. Vanaf woensdag getuigt de familie van Kim De Gelder. Aan het einde van de week komen de behandelende psychiater en psycholoog van De Gelder aan het woord.