Herlees: ‘Hij bekeek mij met een lege blik, alsof ik de volgende was’

Herlees de liveblog van de negende procesdag van het assisenproces tegen Kim De Gelder. De kinderverzorgsters uit Fabeltjesland deden hun schrijnend verhaal: ‘Ik voel me schuldig’

Hierbij eindigen wij onze liveblog van de negende procesdag. Bedankt om bij ons te volgen.

Deze negende procesdag was de meest emotionele tot dusver. De getuigenissen van de opvoedsters uit Fabeltjesland sneden door merg en been. Zij spraken over hoe zij reageerden op de gruwelijke feiten, hoe zij de kinderen probeerden te beschermden. Frappant was dat elke verzorgster niet alleen nog steeds veel last had van de gezondheid – zowel lichamelijk door de verwondingen, als psychisch – maar ook onder een schuldgevoel gebukt ging. “Ik heb de kindjes in de steek gelaten” zei iemand.

Kim De Gelder wou, zelfs na aandringen van de voorzitter en de jury, niets zeggen tegen zijn slachtoffers. Voorzitter Koen Defoort zowel als de jury waren daar niet van gediend. Defoort weigerde in de namiddag nog vragen te stellen aan De Gelder, zoals een advocaat vroeg.

Morgen is het woord aan de verantwoordelijke van Fabeltjesland, de slachtofferbejegening van de kinderverzorgsters en de familie van de kinderverzorgsters.

15.03 uur De voorzitter weigert een vraag aan De Gelder te stellen. Als een meester opmerkt dat er maar aan een kant schuldgevoelens zijn, dan zegt de voorzitter: “Een terechte opmerking.” Hij schorst de zitting.

14.58 uur Vermassen vraagt ook aan mevrouw Van Haver zelf of zij de deur laten dichtdoen heeft. “Het is nooit mijn intentie geweest om mensen tegen te houden. Neen, neen. Er komen een aantal schuldgevoelens, en die blijven er. Waarom zijn we niet sneller geweest. Maar op dat moment was er zo’n paniek en angst, dat niemand de intentie had om daar binnen te gaan lopen. Er was eerder de intentie om de mensen die bij ons waren, die zijn in veiligheid.”
Vermassen vraagt naar een petitie die rondging om Fabeltjesland weer open te laten gaan. Hij vraagt of zij daar het initiatief voor nam. Van Haver ontkent en zegt dat dat kwam van twee begeleidsters. “Er is een incident geweest daardoor, daardoor was ik op de hoogte ervan.”

14.56 uur “Wat mij nu nog vrij moeilijk valt, is het schuldgevoel. Als ik die film afspeel, dan sta ik stil bij sommige zaken.”
Voorzitter: “U heeft de hulpdiensten verwittigd, wat een snelle interventie mogelijk maakte.”

14.44 uur De laatste getuige van vandaag is Veerle Van Haver. Zij was coördinator van De Rakkertjes. Zij spreekt over de chaos in Fabeltjesland, het was niet meteen duidelijk wat gaande was. Zij heeft de hulpverleners kunnen contacteren en om bijstand gevraagd. “Ik denk dat ik gevraagd heb wat wij nu moesten doen. (…) De volgorde waarin de begeleidsters zijn binnengekomen, weet ik niet meer.”

14.41 uur Vermassen vraagt of Bombeke nog contact heeft met het zusje van een van de gestorven kindjes. “Neen. Ik hoorde dat op school iemand tegen haar zei dat ze een mooie pop had. ‘Dat is mijn pop niet,” zei ze. ‘Dat is mijn broer.’ Dat vond ik zo…”

14.38 uur Bombeke kent de tante en grootouders van Kim De Gelder goed.

14.37 uur Bombeke heeft nog steeds veel last van haar trauma. “Ik neem nog steeds antidepressiva, ik heb last van mijn kaak door het tandknarsen ’s nachts, omdat ik dat niet kan loslaten. (…) Ik kan het niet loslaten, omdat ik een groot hart heb voor kindjes.”

14.33 uur Karin Bombeke werkte bij De Rakkertjes. “Ik hoorde geschreeuw. Mijn collega dacht dat ze onnozel aan het doen waren, maar ik dacht dat er iets vreemd aan de gang was. Toen ik ernaartoe ging, zag ik in de gang twee begeleidsters staan, bebloed en gestoken. Ik zei: ‘Dat laat ik niet gebeuren’. Ik wou binnen gaan, want kindjes doden dat niet, maar ze hielden mij tegen. Maar ik wou dat doen, ik heb zelf een zoontje dood en ik zie heel graag kindjes. Ik ben naar binnen gegaan en heb zoveel mogelijk kindjes in mijn armen genomen. (…)”

Karin Bombeke begint kranig aan haar betoog, maar barst in huilen ui: “Het was verschrikkelijk wat ik daar gezien heb. (…)” Bombeke heeft geholpen met de hulpverleners, onder wie haar man. Daarna is ze “ineengezakt”.

14.27 uur Vermassen heeft een “vervelende vraag”: “Veerle Van Haver, de bazin, beveelde om de deur te sluiten. Daardoor zijn die kinderen wel een beetje, dat is met de beste bedoelingen gedaan hé, ik wijs niet naar u, aan hun lot overgelaten.” Donze: “Ik weet dat. Het is op het gevoel gedaan. Je hoort zoveel, je ziet zoveel. Ik wilde redden wat er te redden viel. Mochten wij er niet geweest zijn, het was erger geweest. Sommigen reageren anders, maar dat is geen kritiek.”
Vermassen: “Ik vraag het in de naam van de ouders. Het is geen verwijt, er is er maar een die te verwijten valt, hé. Maar u bent akkoord dat mevrouw Van Haver de deur heeft gesloten. Ik bedoel het echt niet naar u toe, de ouders willen wat klaarheid.”
Donze: “Ik begrijp dat van de ouders.”

14.24 uur Donze zegt dat de feiten heel zwaar ingewerkt hebben op haar: ze kan niet meer tegen stress en was erg moe. (…) Ik werk weer in een kidnerdagverblijf, maar kan niet meer dan drie dagen werken. Ik ben zo moe na die drie dagen.”

Meester Nina Van Eeckhaut vertelt over het moeilijke leven van mevrouw Donze: ze zat in een moeilijke situatie als kind en verloor haar man. Dat kon ze allemaal een plaats geven, aldus Van Eeckhaut. “Maar dit niet.”

14.17 uur Getuige Marion Donze werkte bij De Rakkertjes, een buitenschoolse opvang vlakbij Fabeltjesland. Zij herinnert zich vrijdag 23 januari 2009 “als een verschrikkelijk chaotische dag. Die staat in mijn geheugen gegrift.”

“Het eerste beeld dat ik zag was een kindje dat met opgeheven handen naar ons liep. Ik zag ook een schim. Toen besefte ik dat er iets verkeerd liep.”

“Ik herinner me dat ik in de kindercrèche binnengelopen ben. Ik zag een baby’tje liggen op de grond, maar helaas… Het was niet wat het moest zijn… Dat heeft mij in een tunnelvisie gebracht. Ik heb het baby’tje teruggelegd. (…) Er was enorm veel bloed, een ijzige stilte. Ik heb een kindje onder mijn trui gestoken.”

14.15 uur Meester Van De Steen zegt dat Joyce De Landsheer ook niet meer durft babysitten, wat ze vaak deed. “Ze durft niet meer met kindjes alleen zijn.” Het trauma van Joyce De Landsheer heeft ook haar schoolcarrière bemoeilijkt.

14.12 uur Ook Joyce De Landsheer weerlegt dat De Gelder een paniekerige indruk gaf. “Hij was er precies al geweest.”

De gevolgen zijn ook voor Joyce De Landsheer enorm: “Ik durfde niets meer alleen doen. Niet meer naar toilet gaan, douchen, naar de bakker. Ik ben wel meteen weer naar school gegaan, de dokter had dat aangeraden. Ik kon wel maar halve dagen. (…) Nu met dat proces komt dat wel een beetje terug.”

“Ik heb nooit meer bij kinderen stage gedaan.”

14.09 uur “Hilde kwam binnen er riep iets over een mes, Rita was al volledig bebloed in haar aangezicht. (…) We zijn begonnen met de kindjes buiten te zetten. We hebben de deur proberen toehouden, maar dat ging niet. Ik ben toen over het hekken geklommen. (…) Hij kwam naar buiten en zag dat wij er waren, hij had naar ons gekeken. Hij trapte naar een kindje, stak een ander neer en trapte nog een kind. Hij keek naar mij met een lege blik in zijn ogen, alsof ik de volgende zou zijn.”

14.06 uur De zitting wordt heropend. Volgende getuigen zullen praten over hun wedervaren in Fabeltjesland. Joyce De Landsheer, Veerle Van Haver, Karin Bombeke en Marion Donze.

Joyce De Landsheer deed stage in Fabeltjesland, zij zat toen in het vijfde jaar secundair onderwijs. Ze volgde Verzorging.

11.49 uur De zitting wordt geschorst tot 14 uur.

Deze eerste helft van de negende procesdag was het meest emotionele gedeelte van het proces tot nu toe. De kinderverzorgsters brachten een schrijnend relaas van de feiten in Fabeltjesland. Erg treffend is dat zij allen niet alleen met angsten en gezondheidsproblemen kampen, maar ook met een schuldgevoel.

11.46 uur Vermassen komt terug op haar verklaring dat De Gelder “ijzig kalm en totaal gevoelloos” was. “Dat klopt, met een ijzige blik die door u heen gaat.” Vermassen herhaalt op luide toon: “Hij was verre van in paniek, hé? Zo ist het.”

11.45 uur “Als hij in een isolatieregime zit, dan wij ook. Want niets is nog als ervoor. Ik ga mij pas weer gelukkig voelen, als hij er niet meer is. Voor mijn part mogen ze hem morgen…”

11.43 uur Lissens bevestigt op vraag van een advocaat dat “De Gelder in principe gans de gang kon doorlopen. Daar kon hij ook door. Daar is niets dat hem kon tegenhouden. Hij moest niet in die speelruimte zijn om buiten te komen.”

11.42 uur Een advocaat van de ouders van een gewond kind zegt dat de ouders haar niets kwalijk nemen.

11.40 uur “Ik heb steeds het gevoel dat ik gevolgd wordt. Ik ga altijd naar een deur toe zitten. Ik ben niet meer wie ik ervoor was.”

Lissens wil nog zeggen: “Wij hebben geen een kindje opgegeven. Wij hebben voor iedereen willen zorgen.”

11.35 uur “We hebben nog op hem (een van de twee dodelijk gestoken baby’tjes, red) geroepen: ‘Blijft bij ons!’ En hij deed zijn ogen open en weer toe.” (huilt)

11.34 uur “Ik zag Marita liggen, en haar trui was wat naar omhoog. Toen ik dat kleur zag, wist ik dat het niet goed was. (huilt) Ik heb nog geroepen op Marita, ‘Komt mee, Marita’.”

11.32 uur “Hij heeft dat kind gewoon neergestoken, toen het naar hem liep.”

Ik had het gevoel: ‘Ik ben de volgende. Ik ben over de poort gesprongen, ik ben richting de parking gelopen, ik ben binnengekomen in de keuken van de (onverstaanbaar, red) en heb geroepen: ‘Helpt ons’. Katja was daar. Ik ben beginnen roepen en roepen, ik was hysterisch.”

11.24 uur Sabrina Lissens laat zich, net als Van Damme en De Geyte, bij haar getuigenis bijstaan door iemand van slachtofferhulp. Zij heeft het meteen moeilijk.

“Wij zaten op de grond toen Hilde binnenkwam en riep ‘Ons Rita is gestuikt, bel de 100″, had ik verstaan. Ik dacht dat ze iets aan haar hart had gekregen. Ik heb de 100 proberen bellen en hoorde een computerstem zeggen dat de lijnen overbelast waren. Ik heb opgehangen en ben Hilde achterna gelopen. Ik zag dat ze tegenover een man stond, met een Swiffer in haar hand. Hij had een mes en Hilde was er naar aan het slaan.”

“Ik heb mij omgedraaid, omdat ik dacht: ‘Ik moet bij mijn peuters zijn’. Ik heb met een ander vast toestel de 100 gebeld. Ik heb gezegd: ‘Komt alstublieft naar hier, hier zit ne zot en hij steekt al mijn kinderen neer.”

“Ik heb toen de deur vast gedaan. Ik heb tegen Joyce gezegd dat we naar buiten moesten. We hebben al onze kindjes verzameld, we zijn langs de schuifvenster gegaan. Ik dacht: ‘Als ik naar de baby’s loop, langs buiten, kan iemand ons misschien terug binnenlaten. Maar ik zag daar niemand en ben teruggekeerd.”

“Ik zag hem afkomen en ben weer omgedraaid. Ik ben door de schuifdeur gegaan en heb hem weer zien binnenkomen. Ik heb op mijn kindjes geroepen om mee te komen. De rest van de baby’s… Als we daar waren, heb ik gezien hoe hij een kindje achteraan in de nek gesneden heeft. Ik dacht ‘Dat manneke is zijne kop kwijt’ (barst in snikken uit).”

11.22 uur “Ik hoop dat hij eens goed nadenkt over wat hij de mensen heeft aangedaan.”

11.20 uur “Ik had meer moeten doen. Ik denk soms dat de ouders u dingen kwalijk nemen. Ik heb ondervonden dat dat niet zo is. Maar als ze naar u kijken, denk je dat soms,” huilt Van Damme. De voorzitter zegt dat zij zich niet schuldig moet voelen. “Er is maar één iemand schuldig. (…) Het is jammer dat u met dat laatste beeld van mevrouw Blindeman verder moet.”

11.18 uur Ook Van Damme heeft op vandaag nog last van angsten. Haar gezondheid is ook aangetast.

11.15 uur Van Damme vertelt hoe ze probeerden de dodelijk gewonde baby’s en de zwaargewonde Rita De Geyte bij te staan.

11.05 uur Poetsvrouw Marleen Van Damme aan het woord.

11.03 uur Ook De Bondt krijgt van de voorzitter te horen dat ze trots mag zijn op haar daden. “Niet veel mensen zouden een man met een mes te lijf gaan.” De Bondt zegt nog: “Ik wil hem enkel nog zeggen dat ik het een enorm laffe daad vindt.”

10.55 uur Als De Bondt klaar is, vraagt de voorzitter aan Kim De Gelder om recht te staan.
Voorzitter: “Hebt u iets te zeggen tegen de slachtoffers?”
Kim De Gelder: “Neen.”
Voorzitter: “Vindt u niet dat het tijd is om eens iets te zeggen?”
Kim De Gelder: “Op dit moment niet.”

Hilde De Bondt pikt in: “Ik zou heel graag aan, ik heb het moeilijk om zijn naam uit te spreken, meneer De Gelder willen vragen, wat hij daar nu zelf van vindt en waarom ons dat moest overkomen.”
De Gelder moet rechtstaan van de voorzitter: “Ik euh.. Zoals ik al gezegd heb, ik heb het moeilijk om het uit te leggen, maar mijn advocaat kan dat evenzeer.”
De Bondt: “Zou u mij in de ogen kunnen kijken alstublieft.”
De Gelder kijkt haar aan, kijkt weg, kijkt haar weer aan. De zaal verstomd.

Een jurylid vraagt aan De Gelder of het geen tijd is om respect te tonen voor de slachtoffers. De Gelder reageert wat verward: “Wat is de vraag? (…) Neen , op dit moment niet.”

10.53 uur “Ik had hem zo graag uitgeschakeld. Ik heb allerhande scenario’s overlopen nadien, en had ik toen iets gehad, dan zat hij hier vandaag niet.”

10.50 uur De Bondt getuigt over haar pijn: “Ik weet nu wat pijn is. Geen fysieke, maar pijn die vanbinnen zit.”

10.48 uur “Ze zeiden, ‘Neen, Hilde, laat hem (het gedode baby’tje, red.) liggen, hij is overleden.’ (…) Toen de hulpdiensten gebeld waren, heb ik mij over Rita ontfermd. Ik moest er tegen blijven praten om haar bij bewustzijn te houden. Hij (het andere baby’tje, red.) was bij bewustzijn, hij ademde, maar was heel ver, hé. Ik wist ook niet dat het zo ernstig was.”

10.38 uur Hilde De Bondt getuigt nu. Zij viel De Gelder aan om haar collega’s te verdedigen.

10.17 uur Na het voorlezen van de verklaring van Van Meersche schorst de voorzitter de zitting. Van Meersche: “Ik had veel vertrouwen, nu heb ik alleen nog maar angst. Hij heeft ons veel afgenomen, maar de liefde van de kindjes zal hij niet afnemen.”

10.09 uur Van Meersche verklaarde eerder: “Ik wil die man nooit meer zien. Ook niet op het proces.”

10.05 uur “Wat ik dacht of deed weet ik niet meer, wel nog dat ik de kindjes moest gaan halen. (…) Ik zie nog duidelijk een kindje voor mij, met zijn handjes op een tafeltje. Hij had een grote snijwonde in zijn hals, hij weende niet.”

09.58 uur Een van de asessoren leest het relaas van Van Meersche voor: “Ik zag het mes, die man en het bloed van Rita. Omdat ik iedereen wilde verwittigen, draaide ik me om en liep naar de inkom van Fabeltjesland. Ik wilde Hilde verwittigen en wist dat in de babyspeelzaal kindjes aan het spelen waren.”

“Ik ben langs de buitengevel naar de inkom van De Rakkertjes gelopen. De schuifdeur ging veel te traag open. Ik zag de collega’s van De Rakkertjes. Ik heb veel geroepen, maar wat weet ik niet meer. (…) Sabrina, heb ik achteraf gehoord, is over het hekken geklommen en is naar de ingang van De Rakkertjes gelopen.”

09.49 uur Kinderverzorgster Katja Van Meersche is ingestort en kan niet komen getuigen. Ze communiceert enkel schriftelijk. Haar eerdere verklaring wordt voorgelezen.

“Ik voel me schuldig, ook al heb ik hulp gevraagd, ik heb het gevoel dat ik de kindjes in de steek heb gelaten. Ik slaap 4 uur per nacht, daarna lig ik te piekeren. Ik zie de beelden van de feiten steeds terug. Ze laten mij niet los.”

“Iedereen zegt dat ik goed heb gedaan, maar ik vind dat ik Rita en de kindjes in de steek heb gelaten.”

09.48 uur De voorzitter vraagt indringender dan anders of De Gelder iets te vragen of te melden heeft aan deze getuige. Hij schudt het hoofd.

09.46 uur Meester Nadine Maes wil in naam van haar cliënten “u en de andere verzorgster nog eens uitdrukkelijk bedanken. Jullie hoeven geen schuldgevoel te hebben. Enorm, enorm bedankt.”

09.44 uur De Geyte benadrukt nog eens dat De Gelder er erg normaal uit zag: “Had hij gewoon aan de deur gebeld, wij hadden ook open gedaan. Ja, zijn haar was vreemd gekleurd, maar zoveel jongeren doen dat.”

09.40 uur Bij de ondervraging van meester Filip Van Hende zegt De Geyte dat ze liever had gehad dat De Gelder enkel haar te pakken had gehad, “zonder al de rest erbij.”

09.34 uur “Ik was fysiek heel hard geraakt, ik moest veel naar het ziekenhuis. Het fysieke ging voor, natuurlijk dacht ik daar constant aan, maar het fysieke ging voor. Nu is het lastig. Ik zie het bijna niet meer zitten om naar buiten te gaan. Ik voel mij het meest op mijn gemak thuis.”
Voorzitter: “De levenskwaliteit van u en uw gezin is ernstig verminderd. Heeft u nog iets te zeggen?”
De Geyte zwijgt lang en heeft het erg moeilijk: “Ik heb spijt dat ik niet meer heb kunnen doen. (huilt)”
Voorzitter: “U heeft genoeg gedaan.”
De geyte: “Ik ben met mijn kleinzoon gaan lopen…”
Voorzitter: “Mevrouw ik kan u meegeven dat u geen schuldgevoel moet hebben.”
De Geyte: “Maar dat gaat niet weg, wij hebben nog geluk, maar er zijn mensen die hun kind moeten afgeven hebben.”
Procureur: “Mevrouw u heeft heldhaftig gereageerd, dat schuldgevoel is absoluut niet nodig.”

09.32 uur 27 januari 2009 zijn er twee stukken mes uit De Geyte haar kaak gehaald, “er zit nog een derde stuk in”.

“Ik heb constant pijn. Ik sta op met pijn, ik ga slapen met pijn. Ik ga nog naar de kinesist, normaal gezien is dat niet meer nodig zegt de verzekering, dus ik moet dat zelf betalen. Maar ik kan niet zonder.”

09.31 uur “Die was ijzig kalm, hij wist waar hij moest steken. Voorzitter: “Was hij in paniek?” De Geyte: “Neen, neen, neen. (…) Die kwam gewoon iets vragen, ik dacht dat hij op stage wou komen.”

09.29 uur Joyce heeft de telefoon overgenomen, want ik kon niet meer praten. Ze heeft gezegd dat ze dacht dat er 20 gekwetsten waren. Wij zijn dan naar de ingang gelopen, en hebben hem op zijn fiets zien stappen. Hij stapte rustig en reed gewoon kalm weg.” “Ik ben in de keuken gegaan en heb Marita gezien. Ik heb er nog op geroepen en gedaan, maar ik zag die plas bloed… En en, ik ben dan…” De voorzitter komt tussen en zegt dat ze haar bewustzijn verloor: “U had zoveel bloed verloren dat u in levensgevaar geweest bent.” 09.27 uur “Ik verloor veel bloed, ze zeiden dat ik moest in de berging blijven, maar ik zei dat ik naar de baby’s moest. Ik ben uit de berging gekomen, en het eerste dat ik zag was Korneeltje die op de grond lag. Hilde was op dat moment met hem (Kim De Gelder, red) aan het vechten met die Swiffer. Maar Korneeltje was er niet meer… (slikt)”

“Ik heb dat kind gewoon opgepakt, op dat moment wist ik niet dat dat mijn kleinzoon was. Ik ben naar de slaapzaal gelopen. Hij heeft dan op die deur staan bonken. Ik wist niet dat daar nog twee kindjes lagen te slapen. Ik ben daar een paar seconden gebleven, en dan hoorde ik niets meer. Ik kwam buiten en zag hem buiten lopen. Ik zag Seppe naar hem toelopen, dat is zo’n manneken dat tegen iedereen goeiendag zegt, en ik zag hem Stan… gewoon steken.”

09.22 uur “De dag begon normaal. Ik ga altijd wat vroeger, om iedereen goeiedag te kunnen zeggen. Om 10u gingen we koffuie drinken. We zetten daarvoor altijd het eten in de microgolfoven. Ik ging naar de keuken. Door het evnster vand de binnentuin zag ik iemand staan. Die vroeg mij naar inlichtingen. Hij deed dat erg beleefd, ik dacht dat hij op stage wou komen. Hij duwde mij ineens tegen de muur en plots zag ik een mes. Hij begon te steken, naar mijn buik. Ik reageerde nog met ‘allez, met uw onnozelheid’. Ik zat precies in een film.”

“Hij bleef steken, toen kwam ik vast te zitten aan het keukeneiland. Katja is naar mij gesprongen, om mij te helpen.”

“Ik ben naar de mensen van de baby’s gelopen, het ging door mijn hoofd dat ik ze moest verwittigen. Ik riep naar Hilde dat er een zot met een mes was. Wij zijn naar de berging gelopen. Toen ik aan de deur van de babyruimte stond, stond hij weer achter mij. Op een paar seconden… (krijgt het moeilijk)”

09.17 uur Rita Van Geyte komt het eerst aan het woord. Zij werkt sinds mei 1981 vast bij Fabeltjesland. Ze getuigt over de “goede sfeer en een hechte groep”. Van Geyte werd ernstig verwond door Kim De Gelder, maar is opnieuw aan het werk. “We proberen ons aan te passen, maar dat lukt niet altijd.”08.55 uur Lees ook de opinie van Kristien Van Vaerenbergh, federaal parlementslid van de N-VA: ‘Vervang het assisenproces en de volksjury’

“De assisenprocedure is niet alleen geld- en tijdrovend, daarbovenop komt nog de erg belastende impact op de werking van het hele strafrechtelijk apparaat. Bovendien staat de manier waarop het assisenproces vandaag gevoerd wordt mijlenver af van de bedoeling van de oorspronkelijke Grondwetgever.”

08.45 uur Goeiemorgen. Welkom bij de liveblog over het assisenproces tegen Kim De Gelder. Vandaag is de negende procesdag. Voorzitter Koen Defoort zal de kinderverzorgsters uit kinderdagverblijf Fabeltjesland verhoren. Er komen er 9 aan het woord. Gisteren getuigden experts over Kim De Gelder. Opvallend was dat de Guido Stellamans, de psychiater die Kim De Gelder ontoerekeningsvatbaar verklaarde, compleet door de mand viel.