Herlees: Familie slachtoffers uiten woede tegen De Gelder

Op de tiende procesdag in het assisenproces tegen Kim De Gelder richtten familieleden van de slachtoffers zich tot De Gelder: ‘Ik ben niet bang van u. Misschien zou jij dat moeten zijn van mij, maar ik verlaag mij niet tot uw niveau.’

Hierbij beëindigen wij onze liveblog. Bedankt om bij ons te volgen. Op deze tiende procesdag kwamen de verantwoordelijken uit Fabeltjesland en de families van de slachtoffers aan het woord. Zij vertelden erg emotionele verhalen over verloren moeders en echtgenotes. De impact van Kim De Gelders daden was en is blijvend verwoestend, zowel voor de slachtoffers (die fysiek en psychisch nog steeds veel lijden) als voor hun gezinnen. Enkele van de familieleden richtten zich in felle bewoordingen tot De Gelder zelf. Hij heeft vandaag niets gezegd. Ook gisteren was De Gelder erg zwijgzaam.

Morgen komen onder andere de zoon van de vermoorde Marita Blindeman en de ouders van de vermoorde kinderen aan het woord.

16.28 uur Zitting geschorst.

16.26 uur “Joyce was sindsdien een schoothond, ik kon mij niet omdraaien of ik trapte op haar tenen. Ze dierf niet meer buiten, zelfs niet naar de bakker vlak naast ons. Haar babysitten heeft ze ook moeten opgeven. (…) Joyce was leven in huis, dat is nu voorbij. Dat is ook voor haar broers heel vermoeiend, ze kregen geen aandacht meer.”

16.24 uur “Het is hier nog al beschreven. Hoe blij je bent als je je eigen kind in je armen hebt en tegelijk weten dat er doden zijn, dat klinkt zo egoïstisch. (…) Die schreeuw van haar toen ik ze zag, die vergeet ik nooit meer.”

16.22 uur Katleen Basyn: “Ik en mijn man zijn al een kindje kwijt. Daarom zeg ik: ik had vier kinderen, nu heb ik er nog maar twee.”

16.18 uur Katleen Basyn, de moeder van Joyce De Landsheer. “Toen ik op de radio hoorde dat er in een crèche in Dendermonde een steekpartij was geweest, kreeg ik het koud, ik zei: ‘Dat is bij Joyce’. Mijn zoon zei dat ik niet moest panikeren.”

16.17 uur Marc De Landsheer, de vader van Joyce De Landsheer: “Joyce was vroeger heel open, nu is ze erg gesloten. Als wij niet zeggen, zal zij ook niets zeggen. Wij hebben haar bed in onze kamer gezet, en een jaar lang hebben wij met het licht aan geslapen. In dat jaar moesten wij altijd bij haar zijn.”

16.05 uur Nico Baevegem, zoon van kinderverzorgster Marleen Van Damme: “De draad met het leven is volledig doorgesneden. Soms leeft ze in een cocon. Je kan daar iets tegen zeggen, en dan praat ze recht door u. Ze raakt van het pad af.”

“Ze mogen hem opsluiten, zijn leven lang. Als hij zijn straf heeft uitgezeten, zullen onze wegen kruisen. Ik heb nog een broer ook, die hebben we wijselijk thuis gelaten.”

16.00 uur “Wij echtgenoten proberen onze vrouwen erboven op te krijgen. Maar dan moet je naar de verzekeraar of bij de dokter van de staat. Ze komen daar slechter buiten dan dat ze er binnen gingen. Het ergste was dat ze zeiden dat er alle dagen mensen dood gestoken worden in Congo. Ze wisten zelfs niet waar het over ging. Dat ging erover. Ik ben eens kwaad geworden, en ik mocht dan niet meer binnen. De dokter had gezegd dat ze een “gestampte luierik” was.”

15.55 uur Gustaaf Baevegem, de man van kinderverzorgster Marleen Van Damme, zegt dat zijn vrouw “zeer wantrouwig” geworden is. “Als ze alleen thuis is, doet ze de rolluiken naar beneden en de deruen op slot. Nog altijd is ze bang. (…) Ik heb eens ontdekt dat ze met een beenhouwersmes onder haar kussen sliep, ‘voor als er ene naar boven komt’. Zo ver gaat het.”

15.23 uur Zitting 20 minuten geschorst.

15.21 uur “Ik wil De Gelder bedanken omdat hij de toestemming heeft gegeven om zijn foto toe te laten. Mijn zoon slaapt niet meer. Hij had een beeld van een slechte mens, met een blokje voor zijn ogen. En nu ziet hij het beeld van zo’n domme idioot, een gewone mens.” Hij richt zich tot De Gelder: “Zit niet te lachen gij, het enige dat gij nog verdient is de pijnlijkste dood.” De voorzitter sust. “Maar waar haalt hij dat recht vandaan, meneer de voorzitter, als de tantekes vragen naar antwoorden, om te zeggen ‘Het is het moment niet’ (Weer tegen De Gelder) Als ik u in mijn handen zou krijgen…”

15.16 uur “Wij zijn uit elkaar gegroeid, en helaas, zijn wij nu, ik heb daar nog altijd veel spijt van, gescheiden. Dat zou niet gebeurd zijn zonder de feiten. Ik heb een vriendin nu. Maar als ze mij vraagt hoe graag ze mij ziet, dan zeg ik: als ik u de helft zo graag zie als Sabrina… (snikt) Dus zo graag zie ik ze nog. (…) Ik heb de fout gemaakt te vluchten in mijn werk, ik deed dagen van 20 uur en ging in het weekend ook werken.” De voorzitter zegt dat hij niet het woord ‘fout’ in de mond moet nemen. “Ik heb de fout gemaakt van te vluchten, andere mensen gaan praten met psychiaters praten, maar ik kan dat niet. (…)”

15.09 uur Johnny De Wolf is ook burgerlijke partij. Hij is de partner van Sabrina Lissens, een van de kinderverzorgsters. Zij hebben een zoon en een dochter. Hij is emotioneel als hij vertelt hoe hij naar Dendermonde reed vanuit Frankrijk. Hij reed meer dan 100 kilometer per uur met zijn vrachtwagen, er zaten vier politiewagens achter hem. “Ik heb rode lichten zelfs niet gezien. Ik heb de vrachtwagen op de koer gesmeten, mijn wagen gepakt en naar de Zonnebloem gereden. Ik heb mijn auto midden de straat laten staan. (…) Het waren allemaal wrakken, de tantekes, dat is familie. Allemaal wrakken. De slachtoffers, de kinderen, dat is een deel van ons leven.”

“Op tien minuten tijd, alles weg. Ik heb ze nooit meer zo gekregen als daarvoor.”

15.08 uur Bart Van Mol getuigt over de financiële problemen die ze gehad hebben. “We hebben op het punt gestaan om ons huis te moeten verkopen.”

15.02 uur Van Mol is “zijn vrouw kwijt”. “Ze praat nog steeds niet. Er komt niets meer uit.”

Ook Van Mol richt zich tot De Gelder: “Hij heeft heel veel kapot gemaakt. Hij mag dus zijne smile thuishouden. Hij hoort maar op een plaats thuis, in een vergeetput. Levend, zonder eten en drinken.”

15.00 Getuige en burgerlijke partij Bart Van Mol, man van Katja Van Meersche treedt aan. “Ze ging heel graag werken. Ze was een gelukkige vrouw, een stille wel, als ze iemand pas kende. We deden veel. Wij hadden alles wat we moesten hebben.”

17.58 uur “Ik had niets anders verwacht dan dat ze hem zou aangevallen hebben. Voor haar kindjes zou ze alles gedaan hebben. Ik ben heel trots op haar en de andere tantekes.”

14.55 uur “Mijn moeder zo zien zitten in dat bad, bebloed, gebroken, … Dat is het ergste dat ik ooit gezien heb in mijn leven. Dat was mijn moeder niet meer. Dat beeld krijg ik niet meer uit mijn hoofd.”

14.51 uur Lynn Van Weyenberg vertelt huilend hoe haar moeder Hilde De Bondt haar moest blijven zeggen dat ze in orde was: “Ik geloofde het niet, want ze is een sterke vrouw en ik dacht dat ze zich beter voordeed dan ze was.”

14.45 uur Frank De Wolf zegt nog zich tot De Gelder te willen richten:“Ik wil meneer De Gelder danken voor die schone cadeau, die rugzak die wij meegekregen hebben. Die is zwaar, soms te zwaar. Daar zitten twee moeders in, die er niet meer zijn voor hun kinderen en kleinkinderen. Met twee kinderen in, die zich niet mogen bewijzen, met tientallen kleine kindjes die neergestoken zijn, die littekens hebben voor de rest van hun leven. Ge zijt bedankt meneer De Gelder. Ik ben niet bang van u. Misschien zou jij dat moeten zijn, maar ik verlaag mij niet tot uw niveau. De maatschappij moet bang zijn van u, en u wegsteken voor de rest van uw leven. Waar wij het spel eens controleren. Ge moogt mij ook in de ogen kijken, maar ge zijt te laf. Ge zijt in mijn ogen crapuul.” Er komt applaus uit de zaal.

14.45 uur De Wolf laat foto’s zien van De Bondt, voor en na de feiten. Hij toont reisfoto’s. “Een dame die zich goed voelt, een dame van 62 kilo. En foto’s van zes maanden na de feiten. 46 kilo nog, 16 kilo kwijt. Het ging zelfs zo ver dat ik in bepaalde winkels kwam, waar ik oudstudenten tegenkwam die vroegen of ik een andere partner had. (…) Dat is een totaal andere vrouw, fysiek en psychisch. (…) Dat is een foto met tante Rita… Een andere vrouw…”

14.42 uur Nadat de zitting 5 minuten geschorst werd omdat een jurylid zich verslikte, leest De Wolf twee sms’jes voor van De Bondt: “Als ik eruit zou stappen, zou je dat dan begrijpen?” Hij krijgt het erg moeilijk: “En dat allemaal door één smeerlap.”

14.34 uur Ondanks de zeer zware tijden, ziet De Wolf de toekomst matig positief in: “Ik schat het gunstig in. Kindjes zijn haar leven. Er zit evolutie in, maar het zal een werk van lange adem zijn.”

14.31 uur De Wolf getuigt over hoe de verwerking verliep: “Ik had dezelfde messen in huis, zoals we die hier al in de glazen kast (waarin de bewijsstukken liggen, red.) hebben zien liggen, en die moesten weg. (…) Bij bepaalde geluiden en beelden, zit ze weer in het systeem.”

“Het gaat verder dan de verwondingen en het gebeurde. (…) Als bepaalde instanties nog steeds niet doen wat ze moeten doen, zoals de verzekering, dan vind ik dat erover.”

14.27 uur Frank De Wolf spreekt over de meest trieste periode in zijn leven. “Hilde zat daar, at niet, sprak niet, … Er hing een stilte die ondraaglijk was. Behalve als de tantekes samen kwamen, dan waren dat spraakwatervallen. Ze zaten met duizenden vragen, overliepen alles stap voor stap: waar was jij dan, ik heb je gemist, …”

14.17 uur De zitting gaat verder met Frank De Wolf (burgerlijke partij). Hij is de partner van Hilde De Bondt. “Een van haar drijfveren, toen ik haar leerde kennen, waren die kindjes.”

“Ik kwam van de les en hoorde in de leraarskamer zeggen: ‘Dat is toch erg, wat daar gebeurd is in Dendermonde.’ Ik vroeg wat er was en ze zeiden dat er negen doden gevallen waren in Fabeltjesland. Ik kon haar net bellen. Ik dacht dat Hilde bij die negen zou zitten, want zij zou er zich tussen gewrongen hebben. Toen ik haar eindelijk te pakken kreeg, klonk ze erg gebroken. Ze zei dat met haar alles ok was, maar dat het heel erg was.”

12.08 uur Zitting geschorst tot 14 uur.

12.03 uur De laatste getuige voor deze voormiddag is Anja Vereertbrugghen, de beste vriendin van Rita Van Geyte. Meester Filip Van Hende vraagt haar naar het dubbele schuldgevoel van Van Geyte: “Enerzijds over wat ze toen gedaan heeft, anderzijds omdat ze niet kan doen voor haar gezin wat ze gezegd had dat ze zou doen.”
Vereertbrugghen: “We moeten blijven opletten. Op een dag gaat ze instorten.”

12.02 uur Joran Smet wil geen vraag stellen aan De Gelder: “Hij lacht toch maar.”

12.00 uur “Ze heeft avonden dat ze gewoon instort, we proberen haar te helpen, maar ja…”

11.58 uur Joran Smet, zoon van Rita Van Geyte: “Het was een grote chaos. Ouders van kinderen liepen al wenend door elkaar, vroegen informatie. Toen ik hoorde dat de minst zwaar gewonde slachtoffers naar de verste ziekenhuizen gevoerd waren, was ik een beetje gerustgesteld. Wat mijn moeder betreft dan.”

11.56 uur “Rita heeft veel schuldgevoel. Tot hier toe is het mij nog niet gelukt dat uit haar hoofd te praten. Er spelen veel dingen in haar hoofd. Vier jaar ‘als, als, als…’ Ja, als, er was geen als, hé. Wie gaat dat denken, dat er zo ne pipo in een kinderdagverblijf komt om kindjes neer te steken.”

11.54 uur “Rita is dezelfde niet meer. Ze is bang, ze zegt dat ze dat niet verwacht had van zo’n manneke. Nu is ze zelfs bang van zo’n mannekes zoals er daar een zit.”

11.47 uur André Smet richt zich plots, beheerst maar duidelijk enorm kwaad, uit naar De Gelder: “Om zo’n dingen te doen, daarvoor moet ge nen echte smeerlap zijn. Ge zit naar mij te kijken e, maar ge moogt tot hier nekeer komen ook ze. Nu kijkt ge weg, hé. Maar daar moet ge ne smeerlap voor zijn, ze. En dan heb ik het alleen nog maar over ons Rita, en niet over de kinnekes dat ge vermoord hebt. Daar moet ge ne smeerlap voor zijn… Nu zit ge u te concentreren op een papierke ofzo. Maar ge moogt hier nekeer komen ook ze. ’t Is dat ze het mij verbieden, of ik kom bij u. Nekeer zien wat ge dan te zeggen zou hebben.”

11.46 uur “We zijn naar Sint-Niklaas gereden, naar Rita. Met mijn zoon, zijn vriendin en de beste vriendin van Rita. We zijn daar goed ontvangen geweest. De slachtofferbejegening zei dat Rita op de operatietafel lag, ze hebben alles uitgelegd. Terwijk wij aan het wachten waren, vroegen ze of we Hilde niet wilden spreken. Die was daar ook. Wij zijn er direct naartoe gegaan, ze begon te wenen en vroeg naar Rita. Ik zei dat ik dacht dat het wel goed ging komen. (…) In die tijd overleefde ik op sigaretten en Coca-Cola, dat was niet aangenaam. Maar we zijn fantastisch ontvangen geweest, we kregen altijd goede uitleg als we erom vroegen.”

“Toen we haar mochten bezoeken, beseften we pas dat we heel veel geluk gehad hebben.” Voorzitter: “Inderdaad, we hebben de wetsdokter gehoord, het heeft niet veel gescheeld.”

11.41 uur “Dankzij de vriendin van Joran wist ik dat onze kleinzoon buiten levensgevaar was. (…) Ik hoorde dat Rita in haar gezicht gestoken is. Ge moet u voorstellen wat ik mij voorstelde. (…) Iemand zei mij dat er een kind gedood was. Ik vroeg of hij iets van Rita wist, of van onze kleinzoon. Toen pas besefte die dat Rita daar ook werkte. (…) Ik heb mijn kleinzoon onmiddelijk vastgepakt als ik hem zag in het crisiscentrum.”

11.31 uur Na een schorsing van 10 minuten wordt de zitting hervat. André Smet wordt gehoord als burgerlijke partij, hij is de echtgenoot van Rita Van Geyte. Ook hun zoon Joran komt nog aan het woord.

“Rita heeft altijd als kinderverzorgster gewerkt, ze deed dat heel graag. Ze was heel sociaal, dat in ieder geval. Altijd blij, lief, vriendelijk. Ze is altijd de eerste om iemand te helpen.”

“Ik werkte bij Audi in Vorst?. Ik mocht mijn gsm niet bij mij hebben. Er is mij iemand komen verwittigen, dat er iets erg gebeurd was. Ik zag toen dat ik veel oproepen gemist had. Ik kon Rita niet bereiken. Ik heb mijn zoon gebeld, hij wist al meer. Hij is onmiddelijk op de trein gesprongen. Ik heb meteen een auto gekregen en ben naar De Zonnebloem gereden.”

11.19 uur Jef Vermassen vergelijkt de daden van De Gelder met een steen in een poel werpen: “Het water deint uit. Er vallen erg veel slachtoffers, die men niet ziet. Jullie zijn ook slachtoffers, hé? Jullie dragen dat oéok mee.”

11.17 uur Procureur wil emotionele vraag stellen, waarop Moreel “niet moet antwoorden als hij het moeilijk heeft”. “Wenst u iets te verklaren oevr uw overleden collega?” Moreel: “Hij was fulltime slachtofferbejegenaar. Ik ben dat ook nog geweest. Als je geroepen wordt, weet je dat je in crisissituaties komt, waar doden gevallen zijn. Ik kan zeggen dat er een heel goede samenwerking was met de coördinatrice van het crisiscentrum. Willy wou alles tot in de puntjes zelf doen. Na een maand is hij ingestort, moest hij thuis blijven. En euh, ja… Nadien is hij niet meer komen werken, hij is dan overleden. Euhm, ja, eigenlijk kan ik daar ook, wil ik daar nu niet veel meer over zeggen.”

11.15 uur Over het schuldgevoel: “Dat is het eerste wat je hen aanpraat: ‘Jij hebt hier geen schuld aan.’ Maar dat schuldgevoel is het eerste aspect van een trauma. Wonden in de huid en in het vlees helen, maar wonden op de ziel blijven altijd open.”

“Iedereen heeft gehandeld naar best vermogen. Ik heb het er moeilijk mee dat ik gisteren niet aanwezig kon zijn toen ze getuigden.”

11.14 uur “Hun benen zijn onder hun lichaam weggemaaid. Zij werken in een omgeving waar altijd gezelligheid en plezier moet zijn.”

11.13 uur “Ik herinner me nog dat het prinsenpaar erop stond hun medeleven te betuigen. Zij hebben in De Zonnebloem mensen steun betuigd. De ’tantekes’ reageerden daar slecht op, “die moeten hier niet zijn.” Maar eigenlijk was dat een projectie van hun eigen woede over wat hen overkomen is.”

11.12 uur Moreel zegt dat er ook “opdringerige pers” was. “Het is heel juist om de juiste informatie te krijgen. Het was moeilijk om de slachtoffers uit te leggen dat de pers soms dingen uit te lucht grijpt om hun verhaal te maken.”

11.10 uur Moreel was het aanspreekpunt voor de slachtoffers. Zo meldde een slachtoffer hem dat er een fanclub was opgericht voor Kim De Gelder. Hij heeft aan collega’s gevraagd die internetpagina offline te halen.

11.08 uur Voorzitter Defoort merkt op dat zelfs Moreel, als ervaren politieagent, het moeilijk heeft. Moreel: “Ik heb al zes moorden meegemaakt, onder andere op een kindje. Maar Fabeltjesland was zo ingrijpend, zo onwezenlijk, zoveel slachtoffers. (stokt)”

11.02 Rudy Moreel schetst de toestand van de kinderverzorgsters: “Allen hadden een zeer intense angst, ze voelden zich hulpeloos. Ze lieten zowel verbaal als fysiek hun afschuw blijken als ze over de feiten spraken. De fotoherkenning was een moeilijk moment. Een kinderverzorgsters herhaalde steeds dat ze de beelden opnieuw zag. Ze noemde het ondraaglijk dat ze een kind dat naar de dader stapte had zien neersteken. Allen hadden ze een groot schuldgevoel. Ongeloof, verbijstering, woede en angst waren de overheersende gevoelens toen een kinderverzorgsters haar collega’s weer zag.”

10.56 uur Rudy Moreel heeft het moeilijk als hij praat over de kinderverzorgsters. Zij waren in shock, hun kledij was met bloed besmeurd. Ze weenden, bibberden, “ratelden onsamenhangende fragmenten over wat ze gezien had en haar angst”, staarden voor zich uit, zaten ineengekrompen in een stoel, …

10.54 uur Moreel geeft een overzicht van welk slachtoffer waar naartoe gebracht werd. Er werden zeven ziekenhuizen ingeschakeld. Onder meer de ziekenhuizen van Aalst, Sint-Gillis Waas, Sint-Niklaas, Gent, …

10.50 uur De eerste opvang werd gedaan in Fabeltjesland zelf en in café De Zonnebloem. Daar werd een onthaalcentrum opgezet. Daar werden de kinderen geregistreerd. Om 11.30 was er een eerste briefing.

10.45 uur Rudy Moreel legt slachtofferbejegening uit. De slachtofferbejegening is de eerste fase, daarvoor zorgt de politie. Parallel daarmee zorgt het parket voor het slachtofferhulp. In tweede lijn is er slachtofferhulp bij een CAW (Centrum voor Algemeen Welzijn), de derde lijn is slachtoffertherapie in een CGG (Centrum Geestelijke Gezondheidszorg).

Slachtofferbejegening is er voor slachtoffers van misdrijven en hun nabestaanden. Ook bij een verkeersongeval komt de slachtofferbejegening tussen. De taakomschrijving: de emotionele opvang kort na de feiten, basisinformatie geven over de verdere procedure, instaan voor praktische hulpverlening en doorverwijzen naar andere diensten.

10.41 uur Rudy Moreel van de slachtofferbejeging van Dendermonde doet zijn verhaal. Hij geeft een overzicht van zijn werkzaamheden die dag. “Ik had een vrije dag, maar kreeg het dringend verzoek om naar Dendermonde te komen.”

10.14 uur De zitting wordt een kwartier geschorst.

10.13 uur Martine Van Riet vraagt op erg ferme toon aan De Gelder: “Ik zou willen vragen of gij weet hoeveel leed ge in godsnaam aan al die mensen hebt aangedaan?”
De voorzitter zegt aan De Gelder dat hij moet rechtstaan en vraagt of hij daar wil op antwoorden.
De Gelder gaat in een houding staan die militair aandoet: “Neen, voorzitter.”
Voorzitter: “’t Is goed, ga maar zitten. Steek maar uw hand op als ge denkt dat het het moment is.”

10.12 uur “Veel mensen hebben mij al gezegd ‘Ik zou dit gedaan hebben, ik zou dat gedaan hebben.’ Maar dat slaat op niets. In zo’n situatie weet je niet wat je moet doen. Onze mensen hebben heel rationeel gehandeld.

10.06 uur “Ik zou Marita een stem willen geven. (stilte) Zij zou haar nooit laten doen hebben en ze zal ook Rita willen beschermen hebben.”
Voorzitter Defoort zegt dat uit het sporenonderzoek inderdaad blijkt dat Marita nog proberen bellen heeft en Rita heeft proberen helpen.

10.05 uur “Ik mocht niet door en dus zijn we naar een café geweest. Wij vroegen ons af wat er gaande was, we wisten wel dat het ernstig was. De angst in de ogen van die ouders die toekomen, dat vergeet je nooit.”

10.03 uur Martina Van Riet, werkzaam bij het OCMW van Dendermonde, getuigt.

09.57 uur “Op dat moment vroegen we ons af of dit aan het gebeuren was. Het was heel onmenselijk wat gebeurd is. (…) Ik ben niet echt een open iemand, ik hou veel voor mijzelf. Ik probeer daar mee om te gaan, maar sommige dagen voel ik mij heel slecht. ’s Nachts ook… Dan denk ik dat ik niet genoeg gedaan heb.”
Voorzitter: “Dat mag u echt niet doen, dat is nergens voor nodig.”

09.55 uur Ellie Verboven vertelt hoe de kinderen opgevangen werden bij De Rakkertjes. “Ik probeerde hun aandacht af te leiden.”

09.51 uur “Hilde zei dat ze terugwou, maar wij zeiden dat dat te gevaarlijk was. We wilden de deuren toedoen, zodat hij niet meer binnenkon als hij buiten was.”

09.48 uur Ellie Verboven, ook kinderverzorgster bij De Rakkertjes geweest, stond aan het sas tussen De Rakkertjes en Fabeltjesland toen Katja van Fabeltjesland binnenkwam: “Ze was overtsuur en zei dingen over een mes, ze sprak erg onduidelijk, ze had gelopen. Mijn collega heeft de hulpdiensten gebeld. Plots zagen we Hilde komen, ik deed de deur open voor haar. Ik zag dat haar hoofd aan de zijkant bebloed was. Ik ben om handdoeken gegaan in onze EHBO-post.”

09.41 uur Van Peteghem zingt emotioneel de lof over haar mensen. “Ik ben zo fier op hen. Wat zij daar gedaan hebben. Hilde is hem te lijf gegaan, als hij geen kogelvrije vest had gehad, had ze er korte metten mee gemaakt.”

Van Peteghem getuigt hoe het leven van haar kinderverzorgsters geschonden is. “Dat meisje is hulp gaan halen, maar haar leven is kapot. Zij heeft een schuldgevoel. Maar had zij de hulpdiensten niet verwittigd, dan was het nog veel erger geweest. Ik heb altijd een innerlijke kou, ik schrik van alles, van mijn man en kinderen.”

09.39 uur Ook bij Maddy Van Peteghem speelt nog een schuldgevoel. ZIj heeft een bureau aan de inkom van Fabeltjesland. Uit het onderzoek bleek dat Kim De Gelder daar eerst is geweest en hij haar dan eerst zou uitgeschakeld hebben. “Ik had daar moeten zijn, ik moest mijn mensen beschermen. Ik had Marita moeten beschermen.”
Voorzitter Defoort zegt dat ook zij zich niet schuldig moet voelen.
Van Peteghem: “Ik heb daar lang mee geworsteld. Ik had er moeten zijn voor mijn mensen. Ze hebben mij wel gezegd dat ik ook niets zou kunnen doen hebben, dat ik niet weg kon in mijn bureau. Ik weet dat ook wel, maar toch.”

09.33 uur Van Peteghem vertelt huilend hoe ze een kind ging gaan identificeren. Ze wou niet geloven dat dat kind ook dood was, en drong erop aan hem te mogen identificeren zodat de ouders geen foute informatie zouden krijgen. “Wat ik daar gezien heb, ik krijg daar nog rillingen en een koud gevoel van.”

09.25 uur “Ik ben beginnen lopen, ben naar het kinderdagverblijf gereden, ben daar uit mijn auto gesprongen. Ik zag al tal van journalisten, de politie was de site aan het afsluiten, er waren ziekenwagens. Ik zei tegen de politie ‘Je moet mij doorlaten, ik moet bij mijn mensen en mijn kinderen zijn.’ Ze zeiden mij dat er een kindje dood was, en een van de medewerkers. ‘Wie?’, vroeg ik? ‘Tante Rita,’ zeiden ze. Wij noemden elkaar allemaal zo. Ik zag een van de moeders ineengezakt zitten. Ik zag Rita liggen, ik ben nog eens bij haar geweest.”

09.15 uur De eerste getuige voor vandaag is Maddy Van Peteghem, zij is de verantwoordelijke van Fabeltjesland. Van Peteghem heeft het moeilijk van bij de aanvang van haar verhoor.

09.00 uur Lees ook de drie vragen aan Chris De Stoop over mogelijke parallellen tussen gezinsdrama’s en de moorden van Kim De Gelder.

08.45 uur Goeiemorgen. Welkom bij de liveblog over het assisenproces tegen Kim De Gelder. Vandaag is de tiende procesdag. Nadat gisteren de kinderverzorgsters uit Fabeltjesland zelf aan het woord kwamen, zullen vandaag de verantwoordelijke van Fabeltjesland, de slachtofferbejegening van de kinderverzorgsters en de familie van de kinderverzorgsters verhoord worden.