‘Hebben Europese politici de desinteresse niet vooral aan zichzelf te danken?’

Europees parlementslid Hilde Vautmans reflecteert over de ‘onstuitbare onverschilligheid die Europa ondergraaft’.

Terwijl de wereld de adem inhoudt voor de nakende inauguratie van Donald Trump als 45ste president van De Verenigde Staten van Amerika, is de aandacht voor de verkiezing van een nieuwe voorzitter van het Europees parlement vandaag, 17 januari 2017, maar lauw.

Hoe komt het toch dat de Europese burger nauwelijks wakker ligt van wat er zich in Brussel en Straatsburg afspeelt, terwijl het belang van Europa per kwartaal toeneemt. Pogingen om op deze vraag te antwoorden, monden uit in ingewikkelde analyses, waar nog enkel proffen en beroepspolitici aan deelnemen.

Toegegeven, voor Europese politici is het niet makkelijk om in te schatten wat ‘de burger’ precies wil van Europa. De ene vindt Europa te laks tegenover vluchtelingen, voor de andere is het de schuld van het harde beleid van Europa dat honderden mensen blijven verdrinken in de Middellandse Zee.

De ene Europeaan vindt dat Europa te rechts en te liberaal is, de andere vindt dat linkse politici er een zootje van maken door begrotingen te laten ontsporen.

Recente opiniepeilingen – voor zover die nog geloofd mogen worden – geven aan dat een grote meerderheid van de Europeanen niet wil dat hun land het voorbeeld van het Verenigd Koninkrijk volgt en uit de Europese Unie stapt. Toch stemmen veel mensen op partijen die daar wél voor te vinden zijn.

Wie het politieke debat over Europa in België volgt, krijgt soms de indruk dat Europa een optelsom is van de ene mislukking na de andere.

Maar hebben de Europese politici deze desinteresse niet voornamelijk aan zichzelf te danken? Voor- en tegenstanders van de Italiaanse paringsdans van Verhofstadt met de kleurrijke Beppe Grillo moeten toegeven dat deze discussie op zijn minst wat leven in de brouwerij bracht. Professor Hendrik Vos sprak zelfs over rock-‘n-roll in het Europees parlement.

Europese politici lijken nog te vaak op boekhouders van een ongrijpbare multinational die Babylon heet. In de straten haalt men intussen onverschillig de schouders op. We zien een onstuitbare onverschilligheid die Europa zwijgend ondergraaft.