Hartenkreet van een rusthuisbewoner: ‘Vrijheid is alleen nog een recht voor wie jonger is dan 80’

Vrijheid is een recht dat na menige bloedige oorlogen is verworven en steeds weer is bevochten. Mensen hebben er hun leven voor gegeven. Vrijheid was het hoogste goed. Tot nu, schrijft Roger Lybaert. Hartenkreet vanuit het rusthuis.

Wat vandaag gebeurt door de komst van de covid19-pandemie en onder het mom van ons geestelijke en lichamelijke welzijn is een drogreden om mensen van tachtig jaar en ouder uit de maatschappij te verwijderen. Men moet niet te veel aandacht aan hen aan besteden. Ze zijn, zoals men over producten weet te zeggen, out of date.

Stop ze maar weg in woon- en verzorgingstehuizen. Als ze ziek worden door corona, laat men hen rustig sterven. En krijgen ze een andere ziekte, dan is hun plaats in de geriatrie. Men kijkt niet langer naar de ziekte en ziet hen niet als patiënt. Hun tijd is immers reeds lang gekomen.

Het hoogste goed, de vrijheid, wordt hun door dezelfde maatschappij die het destijds in oorlogen ging verdedigen in alle stilte afgenomen. Vrijheid is er nu alleen nog voor de mensen die jonger zijn. Eens iemand tachtig is, valt er met hem immers niet meer te praten. De bijdrage van mensen van die leeftijd aan de gemeenschap is nu nihil, hun aanwezigheid is te verwaarlozen.

Wilt u weten wie deze jammerklacht laat horen? Iemand die met zijn vrouw in een woonzorgcentrum woont. Maanden geleden al kreeg ik zelf corona. Ik was heel ziek, dacht dat ik niet zou halen, maar ik kwam er weer door.

22 van mijn medebewoners hebben dat geluk niet gehad en zijn door het virus gestorven. Plots waren ze weg. Ondertussen zaten we hier maanden vast. Ik was dan ook heel blij toen we deze zomer weer wat meer vrijheid kregen. Ik kon weer met mijn schoonzus naar de winkel gaan en onze kinderen mochten weer bij ons op de kamer komen.

Niet veel langer dan een week heeft het geduurd voor dat kleine beetje vrijheid ons weer is afgenomen. Nu mag ik het terrein weer niet meer af. De enige mensen die ik mag zien, op afstand in de cafetaria, zijn degenen die in mijn bubbel van vijf zitten. Terwijl ik zes kinderen heb.

Maar ik ben dan ook al 89. Dus, beste mensen, stop me maar rustig en stilzwijgend in een woonzorgcentrum of in de geriatrie. Dan horen en zien jullie me niet meer – jullie eigen vrijheid is immers niet beperkt. Wat heb je dan nog om te klagen oudje? Zwijg en sterf.