Vlaamse zanger Guido Belcanto debuteert in de balletwereld en speelt in Rasa van Opera Ballet Vlaanderen. Het is een radicale bewerking van Marius Petipa’s iconische ballet La Bayadère uit 1877.
Hoe bent u in die opera terechtgekomen?
Belcanto: Ik probeer het zelf nog te vatten. Ik, een ongeschoolde zanger, debuteer in de wondere wereld van het ballet en de opera? Die wereld is me evenwel niet onbekend, mijn eerste liefje was de dochter van een operazanger. Deze kans is fantastisch. Ik weet niet hoe dit avontuur zal aflopen. But I like to put myself in risky situations. Toen dramaturg Koen Bollen me vroeg om mee te werken – ‘we hebben een figuur met een bijzondere uitstraling nodig’ -, zei ik tegen mezelf: ‘Niet twijfelen, Guido.’ In september 2019 reed ik naar Opera Gent. Ik nam mijn gitaar mee. Daar ontmoette ik de regisseur en de componist van Rasa: de Argentijnse choreograaf Daniel Proietto en de Zweedse muzikant Mikael Karlsson. Voor hen zong ik De Zonde Die Ik Nooit Beging. Ze begrepen er geen woord van. Maar hoe ik het lied zong, bleek geknipt voor de rol die ze voor me in gedachten hadden.
Welke rol speelt u?
Belcanto: Ik speel de Tuk Tuk Driver. Ik zit ook op een tuktuk, een driewielige bromfiets. Wat een koppig voertuig is me dat! Het ding besturen én zingen – in het Engels – is geen sinecure. En de manoeuvreerruimte op het podium is niet groot, ik ben al een paar keer bijna in de orkestbak gedonderd. Gelukkig heb ik een goede engelbewaarder. (lacht)
Ik ben met mijn tuktuk al een paar keer bijna in de orkestbak beland.
Ik wist niet dat er een tuktukchauffeur in La Bayadère zat.
Belcanto: Die zit er ook niet in. Proietto ensceneert niet zomaar Petipa’s ballet over de onmogelijke liefde tussen de krijger Solor en de Indiase tempeldanseres Nicky. Hij maakt, samen met librettist Andrew Wale, een nieuw, Engelstalig stuk met nieuwe muziek, geïnspireerd door de worsteling met zijn genderidentiteit en de reis naar India die hij heeft gemaakt.
Proietto situeert het verhaal in het hedendaagse India en gebruikt het begrip ‘rasa’ als uitgangspunt. Dat verwijst naar alle emoties die een kunstwerk kan uitlokken, van erotiek over angst via trouw tot hoop. De tuktukchauffeur zingt over wat hij ziet. (zwijgt even) Wat je ziet, is overrompelend. Het decor is een immense trap. De kostuums zijn weelderig, behalve het mijne, dat valt me wat tegen. Je wordt overdonderd door schoonheid. Het is kunst in haar essentie: dit stuk zal de wereld niet redden, maar het laat je die wereld even vergeten en geeft je hoop op een verdraagzamere wereld.
Ik vind het een voorrecht om van zo nabij getuige te zijn van het meesterschap van het ensemble van Opera Ballet Vlaanderen. Ik sta erbij, kijk er vol bewondering naar en gids het publiek door het verhaal.
Wie is uw gids in het leven?
Belcanto: Mijn vader zaliger. Hij was een optimist. Ik niet, ik ben een melancholicus. En hij gaf me een eenvoudige levensles: ‘In welke shit je ook verzeild raakt, maak er het beste van.’ De dag dat we hem naar het rusthuis brachten – hij was bijna negentig – zag ik hem voor het eerst huilen. Toen ik hem een dag later bezocht, zat hij glunderend in zijn stoel. Hij had de knop omgedraaid en charmeerde iedereen. (lacht) Hij nam me nooit mee naar de opera maar wel naar het voetbal. De emoties gieren er minstens even hard door je lijf als wanneer je een balletopvoering ziet. God, wat is het spijtig dat hij dit niet kan meemaken. Hij zou zo trots zijn geweest.
Rasa van Opera Ballet Vlaanderen gaat op 25 januari 2020 in première in de Stadsschouwburg Antwerpen en speelt er tot 2 februari 2020. Van 7 februari tot 12 februari 2020 is de voorstelling ook in Opera Gent te zien. www.operaballet.be
