‘Groen wil wisselmeerderheid vormen met N-VA voor erkenning onafhankelijke Palestijnse staat’

Groen biedt de N-VA een wisselmeerderheid aan om over te gaan tot de onvoorwaardelijke erkenning van een onafhankelijke, Palestijnse staat, schrijft Kamerlid Wouter De Vriendt. ‘Iets waar volksnationalisten toch gevoelig aan zouden moeten zijn.’

Wat kon voor Kosovo, is taboe voor Palestina

Wisselmeerderheid Groen en N-VA voor Palestina

Vandaag zullen de meerderheidspartijen in de Kamer aan de Belgische regering vragen om de Palestijnse staat te erkennen, zij het onder voorwaarden. Het enerzijds/anderzijds gehalte is nooit veraf, en de facto wordt de erkenning naar de Griekse kalender verwezen. In 2008 was de aanpak van Kosovo helemaal anders. Toen ging ons land zonder veel omwegen over tot de onmiddellijke erkenning van wat toen een prille staat was. Wat maakt Palestina anders dan Kosovo?

De ‘vredesonderhandelingen’ tussen Israël en Palestina zitten al 25 jaar in een impasse. Het voorzichtig aanpakken van de Israëlische regering heeft nergens toe geleid. Dat zorgt voor toenemende frustratie omdat de situatie in het Midden-Oosten ook de Westerse veiligheidsbelangen schaadt. Wereldwijd winnen moslimextremisten aan aanhang door te verwijzen naar de Palestijnse catastrofe en de terreur bereikt intussen ook onze hoofdsteden.

Wanneer de huidige Israël-diplomatie keer op keer faalt en de bezetting alsmaar verder en dieper om zich heen grijpt, zijn andere recepten nodig. Insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results.

Meer en meer landen beseffen dat de erkenning van Palestina een symbolisch, maar duidelijk politiek signaal stuurt dat een hertekening van de Groene lijn, de grenzen van voor 1967, onaanvaardbaar is en dat Israël meer moet investeren in vrede. Het creëert een level playing field tussen Israëli’s en Palestijnen aan de onderhandelingstafel en doorbreekt de status quo.

Zweden erkende op 30 oktober 2014 de Palestijnse staat. Reeds 134 andere landen gingen de EU-lidstaat vooraf, maar belangrijker is dat de unilaterale beslissing van Zweden een fel debat op gang trok. Tal van parlementen stemden resoluties die op een krachtige manier de erkenning van Palestina eisten: Groot-Brittannië, Ierland, Frankrijk, Luxemburg en het Europees Parlement. België hinkt achterop en meerderheidspartijen MR, N-VA, CD&V en OpenVLD houden koppig vast aan de apeasement-doctrine die erin bestaat om Israël als bevriend land niet te fel voor het hoofd te stoten.

Kosovo

Interessant is om te vergelijken met de erkenning van Kosovo door de Belgische regering in 2008, die in het toenmalige Koninklijk Besluit (KB) zonder verdere voorwaarden werd uitgesproken.

Ten eerste spreken de meerderheidspartijen in hun Palestina-resolutie over een noodzakelijke positieve impact van de erkenning zodat de vredesonderhandelingen snel worden heropgestart. Welke vredesonderhandelingen? In 2008 was de reactie van Servië en Rusland op een mogelijke erkenning van Kosovo furieus. Toch verdedigde toenmalig buitenlandminister Karel De Gucht (OpenVLD) die erkenning door erop te wijzen dat ‘er geen enkele vooruitgang geboekt werd in de onderhandelingen met de Serviërs en Rusland over een oplossing en zich dus een ander scenario opdrong.’ De parallel met Israël en Palestina vandaag is evident.

Ten tweede is overleg tussen de Europese lidstaten voor de regeringspartijen van belang, vooraleer een Palestijnse staat te erkennen. Overleg is goed maar consensus verwachten is onmogelijk en dat weet de regering zeer goed. De voorwaarde van een Europese consensus gold in ieder geval niet voor Kosovo. Nog steeds wordt Kosovo niet erkend door landen zoals Spanje, Cyprus en Griekenland.

Ten derde wordt een volwaardige Palestijnse regering gevraag die gezag uitoefent over het hele Palestijnse grondgebied. Een onmogelijke voorwaarde, want nota bene Israël koloniseert en controleert een groot deel van Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever. Maar in 2008 was het juridische en politieke statuut van Kosovo op zijn zachtst gezegd even precair. Al die vraagtekens vormden voor ons land toen geen enkel bezwaar.

Laten we Abbas kritisch verwelkomen

Op 12 februari bezoekt de Palestijnse president Mahmoud Abbas ons land. Laten we hem kritisch aanpakken. Over het democratisch deficit in de Palestijnse gebieden, de corruptie in zijn regering, het beknotten van persvrijheid en de nood aan controle op de gewapende terreurarm van Hamas. Maar laten we hem ook verwelkomen met een diplomatiek initiatief dat van België opnieuw mee een voortrekker zou maken in de strijd voor het internationaal recht en vrede in het Midden-Oosten.

Deze gehavende parlementaire resolutie is een zwaktebod. Vandaag zal Groen zich richten tot de collega’s van de N-VA. In een persbericht van 7 december 2000, riep huidig Vlaams minister-president Geert Bourgeois namens de Volksunie op tot enkele forse maatregelen naar aanleiding van de conflicten tussen Israël en de Palestijnen, waaronder ‘de erkenning van een Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad’.

Straks kan de N-VA tonen uit welk materiaal ze is gemaakt. Uit het zachte pluche van de macht of uit het staal van de verontwaardiging en de politieke moed van de Volksunie van weleer. Groen zal de N-VA een wisselmeerderheid aanbieden om samen met de oppositie over te gaan tot de onvoorwaardelijke erkenning van een onafhankelijke, Palestijnse staat. Iets waar volksnationalisten toch gevoelig aan zouden moeten zijn.