Wie vaak in de natuur zit, is meer tevreden over zijn lichaam

De natuur is dodelijk brutaal voor wie haar wetten niet respecteert. Maar de natuur oordeelt niet en in dat opzicht is ze zeer vergevensgezind. Lichaamsvormen bijvoorbeeld zullen haar worst wezen en dat heeft zijn uitwerking op wie vaak in haar midden vertoeft. Zelfs al is het alleen al maar in gedachten.

De mens heeft altijd heel dicht bij de natuur geleefd en het belang van die verscheidenheid van onze natuurlijke omgeving voor ons welzijn en ons leven, hebben we nog altijd niet fundamenteel doorgrond. Maar dat het iets met ons doet, kunnen we niet ontkennen. Die invloed heeft de natuur ook op het beeld dat we voor onszelf opmaken voor ons eigen lichaam, leert een bundeling van studies in het wetenschappelijk tijdschrift Body Image.

In enkele van deze studies kregen universiteitsstudenten in Cambridge en Londen alleen maar foto’s te zien van natuur en stedelijke gebieden. In een andere studie ondervroeg men mensen die het park aan Primrose Hill in Londen binnenstapten. Uit al deze studies bleek dat beelden van de natuur of meer tijd doorbrengen in een natuurlijke omgeving ons meer met ons lichaam verzoent en dat we het meer gaan waarderen zoals het is.

Waarom dat zo is, daarover kunnen we voorlopig alleen maar speculeren, maar de veronderstellingen gaan verschillende richtingen uit.

De onwaarschijnlijke variatie van de natuur is er één van. Elke boom, elke tak, elk blad is anders en voortdurend ontdekken we nog nieuwe levensvormen die afwijken van wat de voordien al kenden. De natuur lijkt constant verrassingen achter de hand te houden. Over het waarom daarvan stellen we ons geen vragen en we storen ons ook niet aan afwijkingen of het ontbreken van een perfect model waar alle anderen takken, bloemen, bomen, dieren of wat dan ook zich naar zouden moeten schikken. Het is gewoon zo, en daar leggen we ons bij neer.

Het dagelijks leven in onze hypercommunicatieve wereld schotelt ons echter wel voortdurend modellen voor die als perfect gelden en dus als na te streven norm voor iedereen die succes nastreeft in onze maatschappij. Terwijl die perfecte normen vaak totaal niet berusten op wat goed of gezond voor ons is. Kijk maar naar de graatmagere modellen uit de modewereld.

Op een of andere manier lijkt tijd in de natuur of het zicht op natuurlijke taferelen ons weg te halen van onze bekommernissen om de rigide ideaalbeelden die de maatschappij ons opdringt en ons te verzoenen met de realiteit zoals ze is.

Hoofdonderzoeker Viren Swami, professor sociale psychologie van de Anglia Ruskin universiteit in Cambridge in het Verenigd Koninkrijk meent dat mentale rust ook een rol speelt. De natuur is een complexe omgeving die je aandacht moeiteloos vasthoudt, iets wat ook ‘zachte fascinatie’ genoemd wordt. Je oog springt van het ene naar het andere zonder haast of dwang. Het glijdt over de wereld en je gedachten volgen mee, zonder fixatie of opgelegde gedachten. Het brengt je in een toestand van ontspanning die een aangename rust kan oproepen, een gevoel van algemeen welzijn.

Uit die rust kan een gevoel van verbinding ontstaan, verbinding met het grote geheel dat ons omgeeft: ‘Dit is de wereld. Hier ben ik. Alles wat mij omgeeft, is groot, eindeloos en ik ben klein. Maar ik ben wel ik. En ik maak een wezenlijk deel uit dat die eindeloze grootheid.’ Zulke onbewust insijpelende gedachten kunnen waardering en mededogen opwekken voor je eigen zelf en voor het lichaam dat je draagt. Want het is niet beter, maar zeker ook niet slechter dan die eindeloze wereld rondom.