‘Wanneer wordt personal trainer een gereglementeerd beroep?’

Personal trainer Stijn Aps vraagt zich af wanneer de overheid de meerwaarde zal inzien van proactief ingrijpen om gezondheidsproblemen te vermijden. ‘Sommige investeringen betalen zichzelf terug. Dit is er één van.’

Onze samenleving is ziek en beweging is het medicijn. In een maatschappij waar gezondheidszorg grotendeels wordt gelijkgesteld aan de terugbetaling van medicatie en revalidatie, maar nauwelijks gesproken wordt over een preventief gezondheidsbeleid, lopen we ver achter op de feiten.

Proactief werken is de boodschap. De gezondheidsdoelstellingen van de overheid richten zich onder andere op het stimuleren van gezonde voeding, voldoende lichaamsbeweging en het beperken van sedentair gedrag. Laat dit nu net zijn waar ik als personal trainer voor sta.

We leven in een sedentaire samenleving waar we streven naar het absolute minimum aan beweging om gezond te blijven en waar al spreuken circuleren al ‘zitten is het nieuwe roken’. Ondanks het feit dat diabetes – de stille doder – aan een opmars bezig is, rugklachten eerder de regel in plaats van de uitzondering vormen en burn-outs enorm vaak voorkomen, negeren we de evidente oplossing. Deze te voorkomen aandoeningen zijn te behandelen met één simpel medicijn, beweging.

Prof. Dr. Jan Boone zei het eerder al in Knack: ‘De overheid kan eigenlijk niet anders dan op beweging inzetten, gelet op de vergrijzing, de problematiek van obesitas, revaliderende zieken en de mens die aan sport wil doen.’

Iedereen weet dat sporten gezond is en toch ontbreekt het aan actie. De mens, en in het bijzonder de Belg, lijkt een lui wezen. Als je de voordelen van beweging zou kunnen bundelen in een capsule, zou iedereen die dagelijks innemen. Maar vandaag moet alles gemakkelijk en goedkoop zijn en bovenal snel resultaat leveren.

De fitnessindustrie heeft gefaald. Sport wordt aanzien als een verplichting en een gebrek aan resultaat werkt ontmoedigend. Het imago van sport is niet langer aantrekkelijk en de drempel om een lokale sportschool binnen te stappen, is te groot. Dit zou ik trouwens, zonder de nodige achtergrondkennis, ook niemand aanraden.

Aangezien mijn beroep als personal trainer niet beschermd of gereglementeerd is, vind je onder de talloze personal trainers een grote verscheidenheid aan ervaring en – indien aanwezig – opleiding. Er zijn tal van opleidingen beschikbaar – allen met een verschillende inhoud, verschillende looptijden en verschillende prijsniveaus. De meerderheid van deze cursussen heeft echter geen officiële erkenning van de autoriteiten uit de gezondheids- en sportsector.

Een eerste stap is werken aan de maatschappelijke erkenning en het aanzien van coaches. Wat in Nederland een ingeburgerd fenomeen is, blijft in Vlaanderen een activiteit die uitsluitend geassocieerd wordt met klassieke uiterlijke wensen en aanzien wordt als het privilege van topsporters en de rijkere klasse. Het aanzien van de personal trainer als gezondheidsprofessional ontbreekt.

80% van mijn klanten komen aankloppen met een houdingsafwijking, fysieke klachten of een andere medische aandoening. Als trainer bied ik beweging op maat en focus ik op resultaat. Verantwoord sporten met een stok achter de deur, maar ook jammer genoeg met een stevig prijskaartje.

Vandaar mijn voorstel:

1. Personal trainer moet een gereglementeerd beroep worden. De job omvat veel verwachtingen en verantwoordelijkheden. Voorwaarden moeten vastgelegd worden op basis van een (inter)nationaal opleidingsniveau en garanderen op die manier sporters kwaliteit en waar voor hun geld. Veel fysiotherapeuten of sportartsen verwijzen graag patiënten (bijvoorbeeld na rugscholing of blessure) door naar een coach, mits de therapeut overtuigd is van de vaardigheden van deze coach en hij of zij over de nodige kwalificaties beschikt. De verhoogde samenwerking tussen onder andere arts, kinesist en personal trainer die volgt uit de erkenning van het beroep, kan de begeleiding van patiënten enkel ten goede komen en een kwalitatieve opvolging garanderen.
2. De mogelijkheid om onder bepaalde voorwaarden een terugbetaling te krijgen van een deel van de kosten van een persoonlijke trainingsaanpak zoals bij ‘bewegen op verwijzing’ het geval is moet bekeken worden. Deze tussenkomst zou een bepaald percentage kunnen bedragen van het gestelde uurtarief van de – hopelijk binnenkort erkende én beschermde – trainers, zoals dit ook gebeurt bij onder andere geconventioneerde kinesisten en diëtisten. Op die manier wordt begeleid sporten financieel toegankelijker voor zij die op ons beroep willen doen: mensen met een sportmedisch probleem die streven naar een gezonder, pijnvrij leven en een betere levenskwaliteit.

Sommige investeringen betalen zichzelf terug. Dit is er één van.

Stijn Aps is personal trainer bij EnCORE coaching.