Vijfmaal werd Mattias al aan de rug geopereerd, niet altijd met evenveel succes. Werken lukt hem al enkele jaren niet meer. Wandelen, het liefst in de ongerepte natuur, krikt hem telkens weer op.
Als jonge installateur van kantoormeubelen was Mattias Furnière niet echt bezig met de natuur. Hij had andere katten te geselen. Op zijn 24e sloeg het noodlot toe. Zijn rug begaf het. Met pijnstillers en tegen beter weten in duwde hij door, maar de toestand werd alleen erger.
Na een eerste ingreep volgde herstel. Stilliggen droeg daar niet toe bij, begreep hij al snel. De dagen duurden lang, de muren kwamen op hem af en dus begon hij te stappen. De eerste maal raakte hij met moeite 100 meter ver. Na maandenlang opbouwen, lukte het hem een tocht van 20 kilometer te maken. Een hoogtepunt, zegt hij. Vandaag moet hij na een derde ingreep weer het bed houden en begint hij omzeggens weer van nul. Het straatje voor zijn deur leent zich er uitstekend toe. Het is zo goed als verkeersvrij en loopt uit op een vergezicht van glooiende velden achter de dorpskern.
Op zijn 32e had hij zich een ander leven gedroomd, maar uit al zijn woorden spreekt hoop. Die spruit voort uit zijn ontdekking van de natuur en de drive om andere mensen daarin te laten delen.
Pijnlijke levensverhalen
Stappen was in het begin vechten. Opstaan, de deur uitgaan in weer en wind, de ene pas na de andere zetten: het vroeg wilskracht. Mattias wist ook dat er geen andere weg was: hij moest bewegen om gezond te blijven. Maar er gebeurde nog iets meer. Naarmate het stappen hem beter afging, kwam er ruimte vrij in zijn hoofd. Heel langzaam. Eerst om andere oorden op te zoeken, want altijd hetzelfde traject, dat was het ook niet. En naarmate hij nieuwe plekken ontdekte, groeide ook de waardering voor de natuur om hem heen. De eenzaamheid en de stilte gaven ademruimte voor zijn gemoed. Hij begon planten en vogels te herkennen en te genieten van wind en regen op zijn huid. Het geeft hem het gevoel te leven, zegt hij.
Stappen was in het begin vechten. Opstaan, de deur uitgaan in weer en wind, de ene pas na de andere zetten: het vroeg wilskracht.
Zijn vrouw zag hoe hij telkens frisser en met meer moed thuiskwam. Als hij een moeilijke dag heeft, spoort zij hem ertoe aan enkele uren te gaan wandelen.
Mattias is een open man die makkelijk contacten legt met andere stappers. Het verbaast hem nog altijd dat mensen op onverwachte ontmoetingen zo open spreken. Soms hoort hij pijnlijke levensverhalen van mensen die op de rand stonden en in de natuur een helende kracht vonden om hun leven weer op de rails te zetten. De vaststelling dat veel andere mensen ook energie uit de natuur halen, zette Mattias aan het denken. Langzaam groeide het verlangen om anderen mee te trekken in zijn ervaringen en te laten delen in zijn positieve beleving.
De formule van zelfhulpgroepen met lotgenoten die in een lokaal hun ervaringen delen en elkaar steunen, heeft Mattias nooit aangesproken. Het was zijn droom een vereniging te beginnen die het buiten zijn en wandelen promoot. Het praten komt dan wel automatisch, wist hij. Hij had zelfs al een prachtige naam klaar: Effen Weg. De suggestie viel in goede aarde bij de Vlaamse Pijnliga, en met die steun zette Mattias er vanop zijn bed zijn schouders onder.
Voor het eerst in 2 jaar weer buiten
Nauwelijks 6 maanden later spreekt hij van een behoorlijk succes. Momenteel gidsen al 13 vrijwilligers wandelingen, verspreid over heel Vlaanderen. Allemaal mensen met een chronisch pijnprobleem die de natuur ervaren hebben als rust- en steunpunt in hun leven. Maar die ook vertrouwd zijn met de verlammende onzekerheid van zware pijn en de angsten die dat meebrengt.
Mattias kent die twijfels maar al te goed, maar heeft er ook een weg doorheen gevonden. Omdat je nooit kunt voorzien wanneer de pijn ondraaglijk zal worden, stippelde hij het traject vooraf volledig uit en bouwde hij zekerheden in, zoals inkortroutes. Thuis hing een plannetje, en om het uur gaf hij zijn positie door, zodat het thuisfront hem makkelijk kon terugvinden. Voor riskante tochten vroeg hij een vriend mee.
Bijna al die gegevens zijn beschikbaar voor andere stappers op zijn blog en op de website. Met de gegidste wandelingen hoopt Mattias lotgenoten een beschermend kader te bieden van waaruit ze geleidelijk aan verder durven te gaan. Recentelijk nog stapte een man mee die dankzij het initiatief voor het eerst in 2 jaar weer buiten durfde te komen.
Ondanks de pijn waarmee hij dagelijks worstelt, heeft Mattias een nieuw pad in zijn leven gevonden. En met hem hopelijk vele anderen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
