‘Sommige ouders vragen zich af of ze hun kinderen nog boterhammen mogen geven’

Het is geen sinecure om je kind een gezond eetpatroon bij te brengen in een wereld die bulkt van de ongezonde verleidingen. Toch kan het.

Je kind genoeg fruit en groenten voorschotelen? Check. Water in plaats van frisdrank? Check. Liever een boterham dan cornflakes als ontbijt? Check. Sommige dingen zijn vanzelfsprekend als het gaat over gezonde voeding voor je kroost. Maar hoe zit het met brood en aardappelen? Wat doe je als je kind weigert groenten te eten? En een koekje als beloning, mag dat af en toe?

Antwoorden op deze en andere vragen vind je in Mijn kind eet gezond, geschreven door een 5-koppig team van voedingsdeskundigen en psychologen. Met praktische adviezen, achtergrondinfo én ruim honderd lekkere en gezonde recepten. Het boek richt zich in de eerste plaats tot ouders die hun kind willen zien opgroeien tot een gezonde volwassene, maar die weleens twijfelen of ze wel de juiste voedingskeuzes maken.

“En wie twijfelt soms niet?”, vraagt Lien Joossens, voedingsdeskundige en een van de auteurs. “Er wordt zo veel gezegd en geschreven over gezonde voeding dat mensen steeds minder het bos door de bomen zien. De ene hype volgt de andere op. Ik zie in mijn diëtistenpraktijk ouders die zich afvragen of ze hun kind nog wel boterhammen mogen geven, of aardappelen gecombineerd met vlees. Of ze willen weten of sojamelk beter is dan koemelk. Dat de focus meer dan ooit ligt op gezond eten is een prima zaak. Maar ik heb de indruk dat het gezond verstand soms zoek is.”

Doorgeslagen

“Onlangs hoorde ik dat op verjaardagsfeestjes steeds meer kinderen een brief overhandigen met allerlei restricties”, vertelt Lien Joossens. “Het ene kind mag geen gluten eten, dus geen pannenkoeken, het andere moet passen voor een ijsje. Niet omdat ze ziek zijn, maar omdat de ouders niet willen dat hun kind snoept of gluten binnenkrijgt. Op een verjaardagsfeestje, nota bene. Zijn we niet wat te veel doorgeslagen in onze hang naar gezonde voeding?”

Dat geldt niet alleen voor ouders. In de media lazen we onlangs alarmerende berichten over het stijgende aantal jonge meisjes met orthorexia: ze zijn zo obsessief bezig met gezond eten dat het allang niet meer gezond is. “Dat tieners zich bewust zijn van de waarde van gezonde voeding, valt uiteraard toe te juichen”, zegt Lien Joossens. “Maar als ze volledig in de kramp slaan of al vinden dat ze ‘zondigen’ als ze een boterham of een bord spaghetti eten, dan gaat het om problematisch gedrag dat neigt naar een eetstoornis.”

Een van de vuistregels die Lien Joossens vooropstelt: denk niet in termen van ‘verboden’ en ’toegelaten’. Alles is toegelaten, ook voor je kind, van chips over chocopasta tot frietjes. Maar niet onbeperkt. “Ik pleit voor plannen en doseren. Als je kind op vrijdag om een ijsje vraagt, zeg je: vandaag niet, want je hebt woensdag al een ijsje gehad, en zondag gaan we naar oma en daar krijg je er wellicht ook eentje. Voor een kind moet het duidelijk zijn: ik mag gerust ijs eten, maar niet elke dag.”

Bord leegeten

Verbieden heeft geen zin, zegt Joossens, en heeft zelfs een averechts effect. “Een kind dat van zijn ouders geen chips of chocolade mag eten, zal op een feestje of zodra het de kans krijgt gegarandeerd beginnen te schransen.” Hetzelfde geldt voor de verplichting om het bord leeg te eten. “Eten onder dwang veroorzaakt een afkeer van wat er op het bord ligt”, aldus Lien Joossens. “Voeding wordt het best zo neutraal mogelijk aangeboden. Vermijd negatieve associaties. Beloon evenmin en geef ook geen complimentjes als je kind zijn bord wél leegeet. Op die manier doe je de aandacht verschuiven van een intern signaal (honger- of verzadigingsgevoel) naar een extern signaal (‘ik ben flink als ik mijn bord leegeet’).”

“Ouders zijn verantwoordelijk voor wat er op tafel komt en de tijdstippen waarop er gegeten wordt, ” zegt Joossens, “het kind bepaalt zelf hoeveel het eet. Eet het te weinig aan tafel, dan neem je het bord weg als de maaltijd voorbij is en laat je het kind instaan voor de consequenties: krijgt het snel weer honger, dan moet het wachten tot de volgende maaltijd.”

(Carine Stevens)