Rusthuisbewoner Roger Lybaert trekt aan de alarmbel in een druk gedeeld opiniestuk. ‘Het is geen oplossing om gewoon alle deuren dicht te gooien’, zegt hij.
‘Vrijheid is alleen nog een recht voor wie jonger is dan tachtig’, schrijft rusthuisbewoner Roger Lybaert (89) in een gretig gelezen opiniestuk op Knack.be. ‘Wat vandaag gebeurt door de komst van de covid-19-pandemie en onder het mom van ons geestelijke en lichamelijke welzijn is een drogreden om mensen van tachtig jaar en ouder uit de maatschappij te verwijderen.’
Wat een verschil met het gesprek dat ik nog maar anderhalve maand geleden met hem had voor mijn nieuwe boek Verplant: waarom het heerlijk wonen kan zijn in het woonzorgcentrum, dat in november verschijnt. Aan de eettafel in zijn kamer in een rusthuis in de provincie Antwerpen, waar hij al bijna twee jaar met zijn vrouw woont, vertelde hij me toen dat het leven er best meeviel. ‘Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik een stuk van mijn vrijheid heb moeten opgeven. Integendeel zelfs’, zei hij. ‘Als ik iets vraag, of dat nu een schildersezel of een plek voor mijn scootmobiel is, doen ze er alles aan om het voor me te regelen.’
Mensen die naar landen met code rood reizen en daarna niet in quarantaine gaan: dát is pas onverantwoord.
Van dat optimisme rest zo goed als niets meer. De tweede coronagolf is er voor Lybaert écht te veel aan – net als voor zoveel andere rusthuisbewoners.
Wat vindt u het moeilijkst aan de coronabeperkingen?
Roger Lybaert: Dat ik niet meer naar buiten mag. Vroeger kwam mijn schoonzus me elke woensdag halen om samen boodschappen te doen, en soms reed ik met mijn scootmobiel naar het dorp of de supermarkt. Daarna kon ik er weer even tegen. Die uitstappen miste ik ontzettend toen we in het voorjaar niet meer naar buiten mochten door de coronacrisis.
En toen kreeg ik ook zelf covid-19. Een week lang ben ik ontzettend ziek geweest. Even dacht ik zelfs dat het met me gedaan was, maar langzamerhand werd ik toch weer beter. Ik heb geluk gehad, want tweëntwintig andere bewoners zijn aan de ziekte gestorven.
Zijn de regels tegen het begin van de zomer niet versoepeld?
Lybaert: Toch wel. We kregen weer wat meer vrijheid, en daar was ik heel blij om. Ik kon weer met mijn schoonzus naar de winkel gaan en onze kinderen mochten weer bij ons op de kamer komen. Maar al na een week begonnen de besmettingscijfers in Antwerpen te stijgen, ging de hele provincie in quarantaine en werd dat kleine beetje vrijheid ons weer afgenomen.
Nu mag ik het terrein weer niet meer verlaten. De enige mensen die ik mag zien, op afstand in de cafetaria, zijn de mensen die in mijn bubbel van vijf zitten. Terwijl ik zes kinderen heb. Natuurlijk moet het allemaal een beetje veilig blijven, maar het is ook geen oplossing om gewoon alle deuren dicht te gooien. Blijkbaar is vrijheid alleen een verworven recht voor wie jong is.
Iedereen heeft toch aan vrijheid ingeboet?
Lybaert: Jongere mensen konden de voorbije maand bijvoorbeeld wel nog naar de winkel. Ze konden ook zelf kiezen om sommige regels niet op te volgen of ze allemaal aan hun laars te lappen. Er zijn zelfs mensen die naar landen met code rood reizen en niet eens twee weken in quarantaine gaan als ze terugkomen. Dát is pas onverantwoord. Waarom zou iemand als ik, die al corona heeft gehad en antistoffen tegen het virus in zijn bloed heeft, dan niet even naar buiten mogen?
U leest de opinie van Roger Lybaert op Knack.be/rusthuisbewoner.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
