In het boek ‘Peter Positief’ vertelt Peter Dombret op inspirerende wijze hoe hij zijn hiv-besmetting een plaats heeft weten te geven in zijn leven. ‘Mijn motto is: “Ik ben seropositief, maar laat die ‘sero’ maar vallen.”
Het is augustus 1995 en Peter Dombret, op dat moment net 28 jaar, krijgt het verdict: hij is seropositief, een diagnose die in die tijd nog bijna gelijkstaat aan een doodvonnis. Dat zijn toenmalige vriend en grote liefde Tom al langer seropositief is, daarvan op de hoogte is, en hem al dan niet bewust besmet heeft, maakt het drama nog groter. Maar wonderlijk genoeg krabbelt Peter overeind en hij slaagt erin de ziekte een plaats te geven. ‘Mijn motto is: “Ik ben seropositief, maar laat die “sero” maar vallen’, aldus Peter.
Lees hier een uittreksel uit zijn pas verschenen boek waarin Peter na zijn outing als homo een tweede coming out doet, maar dan over zijn seropositief-zijn.
Peter Dombret stelt zijn boek op 7 november voor om 14u op het ‘Rode Podium’ in hal 4 van de boekenbeurs in Antwerpen. Hij gaat er in gesprek met Frankie Devuyst (HIV België), Yves Aerts (coördinator çavaria) en Marie Laga (professor Instituut voor Tropische Geneeskunde).
Mijn tweede coming-out
Ik moet aan Friedrich Nietzsche denken.
‘What doesn’t kill you makes you stronger.’
Ook nu komt het positieve in mij naar boven. En niet alleen maar letterlijk. Mijn dagelijks leven gaat verder. Ik moet me herpakken. Het is tijd om een aantal mensen in te lichten over mijn seropositief-zijn. Zo zit ik er niet alleen mee en kan ik er ook over praten met andere mensen dan alleen de dokter en mijn collega. Ik licht eerst mijn ouders in. Ze zijn er al van op de hoogte dat mijn relatie met Tom in een serieuze dip zit, maar ze zijn zich totaal niet bewust van de werkelijke reden van de breuk. Ik nodig ze uit in Antwerpen, om iets te komen drinken. Dat doen ze. We spreken af in het Centraal Station. Waarom daar? Geen idee. Ze komen er zelf ook geregeld om iets te drinken in het mooie stationscafé. Gelukkig heb ik deze keer al meer tact dan bij mijn eerste coming-out. Ik vertel het voorzichtig, maar direct: ‘Moeder, vader, jullie weten dat ik erg verliefd ben op Tom, maar dat de prille relatie voortijdig is afgebroken. Het heeft spijtig genoeg een hartbrekende reden, met grote consequenties. Ik ben in die korte relatie ook seropositief geworden.’ Bonk. Koude douche.
Gelukkig heb ik deze keer al meer tact dan bij mijn eerste coming-out.
Toch volgt er geen uitbundige reactie. Niet meteen gehuil. Wel verwondering over het nieuws. Mijn ouders nemen het dus niet slecht op, ook al weten ze op dat moment niet veel over hiv, aids en seropositief zijn. Ze blijven er ijzig kalm onder. Pas jaren later vertellen mijn ouders mij dat ze, enkele weken na mijn onthulling, zijn gaan praten over mijn situatie bij een opvangdienst van het Tropisch Instituut (voluit het Instituut voor Tropische Geneeskunde in Antwerpen). Dat had ik ze ook aangeraden. Verder zochten mijn ouders op eigen houtje informatie, zonder dat ik het wist en zonder mij te belasten. Niet veel meer dan dat. Ze konden het goed plaatsen en loslaten. Ze rekenden op Peter Positief om het zelf ook goed te verwerken. Ze kennen mij op die manier, anders laat ik wel van me horen. Bovendien zagen ze dat ik het rustig aan hen kon openbaren. Dat stelde hen gerust. Ik stond er eigenlijk niet bij stil dat ook mijn ouders behoefte zouden kunnen hebben aan informatie en begeleiding, en dat ook zij het een plek moesten geven. Uiteindelijk hebben ze zich goed gered. Door het te vertellen aan mijn ouders, gooi ik het gewicht van mijn schouders. Het taboe en stigma rond mijn seropositieve status zijn doorbroken. Ik kan het nu ook aan anderen vertellen.
‘Moord met voorbedachten rade’
Uit gesprekken met verschillende mensen die ik in vertrouwen neem, kom ik te weten dat meer mensen het wisten van Tom. En ik niet. Hoe naïef kun je zijn? Liefde of verliefdheid maakt blind, dat is hier zeker van toepassing.
Op een late namiddag wip ik ook weer eens binnen in Fifty-Fifty, met de bedoeling om ook mijn vriend Sjackin te lichten. Ook hij reageert met veel spijt. En ook hij is er van op de hoogte dat veel mensen het wisten. Vandaar dat Tom zo bekend is in de bars op het moment dat ik hem voor het eerst ontmoet. Ik blijf er trots op dat ik Tom zijn daden kan vergeven. Ook al is mijn verliefdheid nu wel een groot stuk gedoofd, ik blijf bij mijn standpunt. Veel vrienden en kennissen aan wie ik het vertel, reageren op de tegenovergestelde manier. Ze vinden het ‘moord met voorbedachten rade’. Begrijpen mijn vergevensgezindheid totaal niet. Sommigen vinden het zelfs erg dom van mij. Of supernaïef. ‘Je moet het er niet bij laten’, adviseren ze. ‘Span een rechtszaak aan.’
Het is sowieso complexe materie. Hoe je het ook wendt of keert, het blijft voor honderd procent de verantwoordelijkheidvan elk individu dat betrokken is in een liefdesrelatie. Zelfs bij een kortstondig seksueel contact. Ik ben daar heel helder in. En ik ben er klaar mee. Het vergeven maakt me veel sterker en groter om positief door het leven te gaan. Ook deze gebeurtenis heeft een plek gekregen in mijn leven.
Peter Positief, een leven met hiv van Peter Dombret. ISBN: 9789462670488 · 2015 · paperback (12,5 x 20 cm) – 226p. · prijs: 22.50 euro. www.peterpositief.com
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier