‘Ik begrijp niet waarom in België amper één procent van de bevallingen thuis gebeurt’, schrijft Knack-redacteur Tex Van berlaer na de geboorte van zijn dochter, die thuis ter wereld kwam.
Een vriend van me heeft de mopjes vaak moeten aanhoren. Ook van mij. Dat we niet in zijn sofa durfden te zitten uit angst ons te bevuilen aan de achtergebleven resten. Of dat we niet aan zijn keukentafel wilden eten – wie weet was het wel daar gebeurd. Met ‘het’ bedoelden we zijn geboorte. Jaja, we kenden iemand die thuis was geboren in plaats van in het ziekenhuis.
Hilarisch!
Vijftien jaar doorspoelen. Terwijl ik dit stukje zit te tikken, ligt mijn pasgeboren dochter te slapen. Net als haar zusje vijf jaar geleden zag ook zij het levenslicht in onze woonkamer. In het bijzijn van twee vroedvrouwen en haar zussen duurde het alles bij elkaar zo’n vier uur. Diezelfde avond zaten we samen in de – propere – sofa een film te bekijken. Net als vijf jaar geleden begrijp ik niet waarom in België amper één procent van de bevallingen thuis gebeurt.
Nu ja, ik weet het wél. Gynaecologen hebben er financieel geen belang bij en schuiven de optie niet naar voren. Het tekort aan vroedvrouwen die aan huis komen helpt niet, het beroep is overigens dramatisch onderbetaald. Maar zoals mijn vriend weet, gaat het dieper dan dat. Onze cultuur houdt niet van thuis bevallen.
Illustratief is een recente aflevering van Het inzicht, een podcast van De Morgen, waarin intensiviste Elisabeth De Waele (VUB) thuis bevallen ‘levensgevaarlijk’ noemde. Ze zwaaide met bovengemiddeld hoge sterftecijfers van kinderen en moeders uit Nederland, waar thuisbevallingen couranter zijn. De Waele omschreef het proces terloops als ‘smeerlapperij’ die ze ‘niet op haar vast tapijt’ zou willen.
Hilarisch!
Het sierde podcastgastheer Joël De Ceulaer dat hij achteraf op het toenmalige Twitter een correctie publiceerde: nee, de huidige Nederlandse sterftecijfers zijn niet slechter dan gemiddeld. De titel van het online artikel (‘Thuis bevallen is levensgevaarlijk’) werd aangepast, maar ondertussen hadden tal van lezers opnieuw begrepen dat thuis bevallen een foute boel is. En dat terwijl vroedvrouwen niet aarzelen om bij de minste twijfel naar het ziekenhuis te trekken. Trouwens: ook ziekenhuisbevallingen zijn niet zonder risico voor het welzijn van moeder en kind. Googelt u maar eens ‘obstetrisch geweld’.
Het punt is niet dat er te weinig mensen thuis bevallen, maar dat het alternatief voor een ziekenhuisopname nauwelijks wordt overwogen door artsen, de samenleving en dus ook ouders. Voeg daarbij desinformatie en slechte humor en de vraag is hoe vrij de keuze bij zowat de belangrijkste gebeurtenis in een leven eigenlijk is.
Tex Van berlaer is redacteur van Knack
