‘Als een patiënt wil sterven, is de vraag op welke manier. Met champagne? Met een spuit? Euthanasie is maar één mogelijkheid,’ zegt huisarts Marc Cosyns in Knack magazine.
Huisarts en opiniemaker Marc Cosyns is altijd een koele minnaar van de euthanasiewet gebleven. Naar aanleiding van de publicatie van de door hem samengestelde Verhalen voor het sterven gaan pleit hij er nog eens voor om alle medische beslissingen rond het levenseinde op dezelfde manier te behandelen. Ook euthanasie.
Moet u er echt van overtuigd zijn dat er sprake is van ondraaglijk lijden voor u op een euthanasievraag ingaat?
Marc Cosyns: Als arts kun je niet bepalen wat voor een patiënt ondraaglijk lijden is. Dat is ook wat ik mijn studenten altijd op het hart druk: je eigen gevoelens en ethische normen tellen niet. Kun je die niet opzijzetten, dan moet je dat op tijd aan je patiënt zeggen en hem naar iemand anders doorverwijzen.
Het enige wat ik altijd doe, is nagaan of de patiënt zijn beslissing wel heeft gebaseerd op correcte en voor hem verstaanbare informatie en vooral of hij de best mogelijke zorg krijgt. Het kan niet dat een mens om euthanasie vraagt omdat er niet alles aan is gedaan om het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Weet u dat de aalmoezenier van het UZ Gent patiënten de raad geeft om euthanasie te vragen als ze niet goed worden verzorgd? Hij zegt dat ze dan plots wél betere zorg krijgen. Daar moeten we dus zeker voor beducht zijn.
Voor u volstaat het dus dat een euthanasieverzoek wettelijk in orde is?
Cosyns: Ik doe geen euthanasie meer. Ik begeleid patiënten bij het sterven.
Als een patiënt u om euthanasie vraagt, weigert u?
Cosyns: De echte vraag is: wil iemand nog verder worden behandeld of niet? Wil hij dat de behandeling wordt stopgezet, dan beginnen we met stervensbegeleiding en leggen we hem de verschillende mogelijkheden voor. Euthanasie is daar, zoals gezegd, maar een van.
Met andere woorden: u voert nog altijd euthanasie uit maar meldt het niet meer bij de commissie?
Cosyns: Na het stopzetten van een behandeling begeleid ik patiënten soms bij het sterven, op een vooraf overlegd tijdstip en in team – zoals we hier in het wijkgezondheidscentrum werken. Dat meld ik niet aan de commissie, maar ik schrijf de doodsoorzaak wel in de overlijdensaangifte en zoals alle beslissingen rond het levenseinde staat het ook in ons dossier. Transparanter kan niet.
Bent u niet bang om daar problemen mee te krijgen?
Cosyns: Soms denk ik dat het een goede zaak zou zijn als iemand me ervan zou beschuldigen dat ik een euthanasie heb uitgevoerd zonder die te melden. Dan zou ik pas echt een forum krijgen om uit te leggen wat het verschil is tussen stervensbegeleiding in al zijn vormen en ‘opzettelijke levensbeëindiging’. Maar ik wil ook geen problemen zoeken, want het gaat natuurlijk niet alleen over mij. Komt er een rechtsgeding van, dan worden de nabestaanden daar ook in meegesleurd en dat wil ik hen niet aandoen.
Het volledige interview met Marc Cosyns leest u deze week in Knack.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier