Dezer dagen klaagt haast de hele gezondheidssector over de besparingen die minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD) moet doorvoeren. Haar hervormingen gaan volgens sommigen veel te ver, terwijl anderen ze net te mager vinden. Er is amper nog iets over van de hooggespannen verwachtingen bij haar aantreden. Een arts op het zo beproefde departement Volksgezondheid en Sociale Zaken leek toen een geschenk uit de hemel. Even toch.
De dialoog met artsen, tandartsen en kinesisten over de berekening van hun erelonen verloopt niet bepaald vlot.
MAGGIE DE BLOCK: Er liggen moeilijke zaken op tafel. In het najaar, tijdens de begrotingsbesprekingen, hebben we in de regering beslist dat ze maar een derde van de indexering kunnen krijgen. Ik begrijp dat ze daar niet blij mee zijn, maar het is wat het is. Die beslissing is ondertussen door het parlement bekrachtigd en dus kan ik er niets meer aan veranderen.
Volgens de Socialistische Mutualiteiten rekenen specialisten, tandartsen en kinesisten in afwachting van de nieuwe tarieven hogere supplementen aan. Met andere woorden: de patiënt is de dupe van het uitblijven van een nieuw tariefakkoord.
DE BLOCK: Veel artsen volgen de afgesproken tarieven, maar er zijn er inderdaad ook die zich er niets van aantrekken. In oktober al, toen het vorige tariefakkoord nog van kracht was, begonnen sommige specialisten al hogere prijzen te vragen. Die mensen moeten we kunnen identificeren. Er zijn bijvoorbeeld chirurgen die voor borstreconstructies een supplement aanrekenen dat negen keer hoger ligt dan het vaste tarief. En wat gebeurde er vroeger toen de terugbetaling opgetrokken werd? Ze begonnen nog meer aan te rekenen. Wij hebben nu een akkoord met de plastisch chirurgen dat de tarieven regelt.
Ondertussen voelen veel artsen zich aangevallen omdat de kritiek toeneemt op hun inkomsten en op de ereloonsupplementen die ze aanrekenen.
DE BLOCK: Als staatssecretaris voor Armoedebestrijding kwam ik in elk geval weinig artsen tegen in de armoedestatistieken. Ik ben 25 jaar huisarts geweest, ik heb altijd de afgesproken tarieven gevolgd en ik heb geen dag armoede geleden. Maar wie voor het beroep kiest omdat hij denkt heel veel geld te kunnen verdienen, kan beter iets anders gaan doen. Hoe dan ook zijn niet de artsen maar de patiënten vandaag het kwetsbaarst. Zij staan centraal in mijn beleid.
Een dik jaar geleden moest u uw plannen opbergen om langdurig zieken te straffen als ze weigeren om weer aan de slag te gaan. Maar nu zit dat er toch aan te komen?
DE BLOCK: Die uitkeringen kosten ons nu al meer dan de werkloosheidsuitkeringen: 8 miljard euro. Elk jaar stijgt het bedrag nog met 7 à 8 procent. Ondertussen hebben we re-integratietrajecten opgestart, en veel langdurig zieken stappen daar enthousiast in mee. Zelfs mensen die al drie jaar niet meer hebben gewerkt, zijn opgetogen dat er naar een geschikte baan voor hen wordt gezocht. Logisch ook: als je een gat hebt in je cv wegens ziekte, is het allesbehalve makkelijk om te solliciteren. Je kunt beter zeggen dat je op wereldreis bent geweest dan toegeven dat je een tijd ziek was.
Als al die mensen zo enthousiast zijn, waarom wilt u hen dan bestraffen?
DE BLOCK: Omdat je in België altijd een stok achter de deur nodig hebt. Langdurig zieken die echt niet willen meewerken, zullen daarom een deel van hun uitkering verliezen. Daarnaast zullen we ook de artsen controleren die het ziekteverlof voorschrijven. Maar nogmaals: mensen die echt ziek zijn, laten we met rust.
