Volgens cijfers van het RIZIV zitten steeds meer Belgen langdurig thuis door depressie of burn-out. Een ziektebriefje beschermt hen niet tegen mogelijk ontslag.
Problemen met de geestelijke gezondheid zouden in België de belangrijkste oorzaak zijn voor arbeidsongeschiktheid. Vaak wordt aangenomen dat wie langdurig ziek is en daarvoor een vergoeding ontvangt van de ziekteverzekering niet ontslagen kan worden. ‘Een misverstand’, zegt Roger Blanpain, emeritus hoogleraar arbeidsrecht aan de KU Leuven. ‘Iedereen kan na een half jaar ziekteverlof ontslagen worden. Na zes maanden arbeidsongeschiktheid kan de werkgever de arbeidsovereenkomst verbreken. Volgens de procedure moet een arbeidsgeneesheer eerst bewijzen dat een werknemer niet in staat is zijn of haar werk te hernemen, wegens overmacht van de ziekte. Zodra dat attest opgesteld is, kan de arbeidsovereenkomst beëindigd worden. De werkgever moet wel een opzegvergoeding uitbetalen, die varieert naargelang van de anciënniteit van de werknemer.’
Er zijn geen cijfers bekend over het aantal ontslagen tijdens een depressie of burn-out. Maar dat in de privésector sneller wordt overgegaan tot die procedure, zou Blanpain niet verwonderen. ‘Een multinational die door winst gedreven wordt, zal wellicht anders reageren op de uitval van een arbeidsonbekwame medewerker dan een non-profitorganisatie. Ik ken werkgevers die mensen in dienst hebben die al twintig jaar ziek zijn en niet meer komen werken maar toch niet ontslagen worden.’
Liefst 27.000 mensen zaten in 2012 langer dan een jaar thuis met een depressie. 5750 anderen kampten langdurig met een burn-out. Voor beide diagnoses betekende dat een stijging van 60 procent ten opzichte van vijf jaar eerder, meldt het RIZIV. De twee aandoeningen kennen een veel sterkere groei dan andere psychische ziektes in ons land.
Volgens Koen Lowet van de Belgische Federatie van Psychologen missen we in België een goed werkend zorgbeleid om mensen met psychische klachten op te vangen. ‘Bij lichamelijke klachten vangt de huisarts het gros van de problemen op. Maar in de geestelijke gezondheidszorg missen we een soortgelijke zorgverlener. Uit onderzoek blijkt dat slecht vijf procent van de mensen met psychische klachten hun weg vinden naar een gediplomeerd psycholoog.’
Lowet stelt daarom een aantal concrete acties voor. ‘Allereerst moet de klinisch psycholoog erkend worden als gezondheidsberoep. Op die manier kunnen de klinisch psychologen communiceren met andere zorgverleners zoals huisartsen.’ Verder roept Lowet ziekenfondsen op om hun beperkte terugbetalingen te concentreren op psychologische begeleiding als eerstelijnshulp, in plaats van langdurige psychotherapie te starten. Ook informatiecampagnes van de overheid kunnen mensen helpen de weg te vinden naar een gediplomeerd psycholoog.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier