In het Verenigd Koninkrijk dreigen jaarlijks ongeveer 400 zwangere vrouwen een foute diagnose van een miskraam te krijgen. Dat blijkt uit internationale studies waaraan Leuvense onderzoekers meewerkten.
“In België is de situatie gelukkig niet vergelijkbaar, maar moet de diagnose altijd op basis van meerdere criteria gesteld worden,” meent professor Dirk Timmerman, kliniekhoofd gynaecologie UZ Leuven.
Wanneer artsen een miskraam vermoeden, wordt door middel van echografie het vruchtzakje en het embryo gemeten. In het Verenigd Koninkrijk bestaan er nationale richtlijnen van de Royal College Of Obstetricians and Gynaecologists voor die metingen: de meting wordt vergeleken met een drempelwaarde – bijvoorbeeld een leeg vruchtzakje van 20 millimeter of meer. De Britse richtlijnen bieden echter onvoldoende duidelijkheid en geven te lage drempelwaarden.
Bovendien wordt bij metingen van vruchtzakjes en embryo’s onvoldoende rekening gehouden met de variatie in metingen doordat ze door verschillende onderzoekers worden uitgevoerd. Afhankelijk van persoon tot persoon kan de meting tot 20 procent verschillen. Zo blijkt uit de Leuvense bijdrage aan het onderzoek door dr. Anne Pexsters en dr. Dominique Van Schoubroeck.
Dat betekent dat jaarlijks ongeveer 400 Britse vrouwen onterecht te horen krijgen dat er sprake is van een miskraam. Als die verkeerde diagnose leidt tot een afbreking van een gewenste zwangerschap, kan dat beide partners tekenen voor het leven.
België
In België is de situatie gelukkig niet vergelijkbaar met het Verenigd Koninkrijk, legt professor Timmerman uit: “Daar worden gynaecologische echo’s zelden door gynaecologen zelf uitgevoerd, maar meestal door een technicus. Bij ons voeren gynaecologen zelf de echo uit. Ze worden – specifiek daarvoor – ook zeer goed opgeleid en continu bijgeschoold. In België zijn er geen nationale richtlijnen over drempelwaarden bij miskramen.
Kostenbesparing
Een gynaecologische echografie is hier ook goedkoper: 26 euro – in Londen is dat tot tienmaal duurder. Vandaar dat de Britse richtlijnen de nadruk leggen op kostenbesparing: zo weinig mogelijk echo’s – met eenvoudige richtlijnen. Hier trachten we daarentegen hoogkwalitatieve zorg maximaal beschikbaar te stellen.”
Bij de diagnose van miskramen is het van groot belang niet op basis van één criterium te oordelen, benadrukt Timmerman. “In Leuven meten we niet alleen het vruchtzakje. Wij gebruiken ook kleuren-Doppleronderzoek, om de afwezigheid van hartactiviteit te onderzoeken en er wordt zo nodig bloed afgenomen om de diagnose van miskraam te bevestigen. Ook wordt steeds zorgvuldig gekeken of er geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap aanwezig is. In geval van de minste twijfel krijgt de patiënte een afspraak voor een nieuwe echografie en wordt de spontane evolutie van de zwangerschap afgewacht. De diagnose van een miskraam mag enkel gesteld worden door een ervaren arts, die zelf het resultaat meedeelt aan het koppel. Bij dergelijke gesprekken is men zich goed bewust van de dramatische psychologische impact die deze diagnose heeft op het koppel en er wordt een zo goed mogelijke medische opvang en verdere begeleiding voorzien.”
In verder onderzoek met grotere multicentrische studies in Leuven en Londen zullen strengere criteria voor de diagnose van miskramen onderzocht worden om duidelijke internationale richtlijnen uit te werken.
