‘Atleten moeten baas blijven over hun eigen verhaal’

Grensoverschrijdend gedrag in de sport gebeurt vandaag nog steeds. Topkinesiste Frédérique Neys doet een oproep aan alle jonge atleten.

Sport is een performante wereld, atleten balanceren op een slap touw. Ze tasten en verleggen voortdurend grenzen, inclusief hun eigen pijngrens. Trainingsprikkels worden steeds extremer, steeds meer, steeds straffer. De structuur holt zichzelf verder uit.

Er rest bij de atleet een gevoel van leegt wanneer die geen uitzonderlijke trainingsweek heeft afgewerkt. Een ongeruste entourage verhoogt de druk wanneer er blessures zijn. Bang om sportief verworpen te worden, betreden ze mijn praktijk. Stressreacties die evolueren naar gecompliceerde fracturen, instabiele wervelfracturen of beschadigde groeischijven bij jonge atleten. De verhalen zijn legio en de meerderheid komt zelf nooit in beeld. Na maanden trainen met pijn belanden ze uiteindelijk bij de kiné of arts. Soms stiekem, trainers of instanties mogen het niet weten, meestal te laat.

Lijnrecht tegenover het recht van de patiënt bepalen federaties of sportieve instanties de keuze van zorgverlener, de behandeling en al dan niet psychologische hulp. Jonge atleten worden amper geïnformeerd over hun gezondheidstoestand en te vaak wordt er een drafje genomen met de met vrije toestemming in de tussenkomst van behandeling.

Voet in het gips? De brug met ongelijke leggers is een sluitend alternatief. In het slechtste geval volgt er een volledige uitsluiting van het team en de sportzaal. Betrokken personen refereren dan al te graag naar de toenmalige Oost-Duitse ingesteldheid. It’s part of the game.

De trainingsload en externe druk die atleten binnen bepaalde sporttakken te verwerken krijgen, is ongezien. Van topprestaties is geen spraken meer. Overtraind, geblesseerd en met enkele deuken in hun ziel verlaten te veel beloftevolle atleten vroegtijdig het topsport toneel.

Eén gouden medaille kan niet borg staan voor het leed van andere atleten. Het onderscheid tussen atleten en niet-atleten is het doorzettingsvermogen. Atleten beschikken over een onuitputtelijk drang om door te zetten. Het ‘natural healing proces’ bepaalt het verschil met de absolute top. Zij beschikken net over de juiste sequentie van genen om net dat tikkeltje sneller of beter te herstellen.

Atleten worden de hemel in geprezen en aangestuurd om overal de beste te zijn. We creëren kinderen die bang zijn om te falen, versterkt door tierende ouders en trainers aan de zijlijn van het sportveld. Atleten moeten baas blijven over hun eigen verhaal. Niet de sportclub, trainer of federatie. Enkel zo behouden ze grip over hun eigen leven, transparantie is fundamenteel.

Kijk, sport is passie en passie zijn emoties. Je kan van mening verschillen, je kan kwaad zijn, teleurgesteld misschien ook, maar heb respect voor elkaar.

Mensenrechten

Op 10 december 1948 werden de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens uitgeschreven. In 30 regels werden onze rechten en die met elkaar beschreven. Onderwijs ze in scholen en sportclubs. Laat het sporttribunaal samenwerken met het mensenrechteninstituut en waak over de gezondheid van onze jeugd. Dat zou pas een krachtig signaal zijn. Aan alle atleten: bescherm je mentale en fysieke gezondheid ten alle tijden als je meest kostbaarste bezit, want dat is het. Jouw intrinsieke kracht is veel groter dan welke score op het wedstrijdbord, instagrampost of een persoonlijke opinie.

En ongeacht je man, vrouw, CEO, manager, trainer, dokter of wat dan ook bent. Zolang je met je vingers in de schuiven van de macht zit, brengt eender welke vorm van minachting schade toe aan de integriteit van de andere. No excuses.

De verbondenheid en verantwoordelijkheid bij jongeren was nooit groter dan vandaag. Daders van grensoverschrijdend gedrag moeten weten dat hun gedrag niet onbestraft blijft. Monumenten komen ook ten val, ongeacht er een standbeeld of een straat naar je vernoemd is. De tijd heeft nieuwe normen met zich meegebracht en dat is maar goed ook.

Laat ons over een ding duidelijk zijn, het past niet bij de tijdsgeest of in de performante sportwereld. Het hoort niet te gebeuren. Liefheid en wederzijds respect hebben geen negatieve correlatie op prestatie, integendeel. Zeggen dat het nu niet meer plaatsvindt, dat is pas echt problematisch, want het gebeurt nog steeds. Daar moeten we met zijn allen bewust van zijn.

Elk nieuw geval is er een te veel. Een federatie of instituut zou een sterk signaal geven door te zeggen dat ze geen enkel geval meer dulden. Je kan als betrokkenen of teamgenoten reageren met de vuisten, of de handen naar elkaar openen. Steek samen de brug over. We horen met zijn allen te zeggen, dat het niet één keer had mogen gebeuren.