‘Als de persoon die je in de ellende stort eerst “allahoe akbar” roept, ben je beter af’

Désirée De Poot, hoofdredacteur de Apotheker en HealthCare Magazine, over de maatregelen die onze overheid neemt om slachtoffers van terreur te ondersteunen: ‘Het is goed dat we voor de zwaarst getroffenen zorgen, maar ik heb er een bijzonder wrang gevoel bij.’

Toen ik nog als dagbladjournalist werkte, waren we er beducht voor: elke zomer – traditioneel komkommertijd – wordt gekruid met een feit dat de kranten dagen, zelfs weken in de ban houdt. Een prinses die zich te pletter rijdt, een gasleiding die dood en vernieling zaait, een brand in een trein in een vakantieoord, een man die kinderen ontvoert, opsluit en vermoordt… Allemaal zomer-items.

De afgelopen twee jaar is het terreur die de zomer in de tang houdt: vorig jaar Nice, nu Barcelona. Beelden van nietsontziend, meedogenloos en wreed geweld tegen onschuldige burgers, vakantiegangers, kinderen…

Mensen die niet méér onschuldig konden zijn.

En telkens weer zien we hoe mooi spontane solidariteit op gang komt: andere burgers helpen, rouwregisters worden geopend, koningen en hun echtgenotes nemen deel aan herdenkingsdiensten…

In ons land worden slachtoffers van blinde terreur zo goed mogelijk omringd. De aanslagen kun je niet ongedaan maken, maar je kunt er wel voor zorgen dat families zonder beslommeringen kunnen rouwen en een leven ‘na’ kunnen opbouwen.

De overheid heeft deze zomer een aantal maatregelen goedgekeurd die het voor die mensen gemakkelijker moeten maken: het doel is een snellere financiële hulp, proactieve ondersteuning in het beheer van de gevolgen van de aanslag, een uniek loket voor alle administratieve rompslomp, concentratie van medisch-juridische expertise, vooruitbetaling door het slachtofferfonds, levenslange en volledige terugbetaling van medische kosten, een gegarandeerd pensioen en een zogenaamde slachtofferkaart met voordelen…

Het is goed dat een maatschappij op die manier voor de zwaarst getroffenen zorgt. Maar tegelijkertijd zorgen al deze maatregelen bij mij voor een bijzonder wrang gevoel.

Een auto rijdt in op een groep fietsers, een jongeman maakt een dodelijke wandeling door Antwerpen, een hobbyist met explosieven doet een appartement instorten, een vrachtwagen walst over een auto en een volledige familie verliest het leven, een jongeman doodt zonder reden een onbekende vrouw, een verpleegster dient willekeurig een overdosis insuline aan ouderen toe, een man schiet zomaar een loketbediende in een ACV-kantoor dood…

Ook deze berichten hebben ons tot in onze ziel geraakt maar het was ( gelukkig?) geen terrorisme. En ja, er staat een vraagteken bij ‘gelukkig’ want – al klinkt het erg grof – de slachtoffers zouden beter af zijn als de man of vrouw die hen, als onschuldige burger, had geraakt ‘allahoe akbar’ had geroepen voor hij hen in de ellende stortte.

Deze mensen, of diegenen die achterblijven, zien koning noch koningin, mogen fluiten naar een snelle afhandeling van hun dossier, levenslange en volledige terugbetaling van hun medische kosten, laat staan dat ze een gegarandeerd pensioen of een slachtofferkaart krijgen.

De sympathie van de omgeving droogt veel te snel op, het leven moet veel te snel verdergaan. Hoe moeten al die maatregelen nu overkomen bij Songul Koç, slachtoffer van Hans Van Themsche, of bij de peuterleidster van Fabeltjesland of de familie van Elza Van Raemdonck die door Kim De Gelder werd vermoord?

Hebben zij geen recht op volledige en langdurige ondersteuning? Hebben zij geen recht op begrip voor hun verlies en rouw?

In ieder geval maakt het voor geen van de slachtoffers van zinloos geweld en hun families in essentie uit hoe hun geliefde gestorven is. Alleen het ‘zinloze’ blijft over.