‘Alleenstaande ouders hebben geld nodig mevrouw Demir, geen projecten’

Schrijfster en alleenstaande moeder Celia Ledoux reageert op staatssecretaris voor Armoedebestrijding Zuhal Demir die zei dat het probleem voor alleenstaande moeders vaak is dat ze ‘zich terugtrekken in hun moederrol en in een isolement terechtkomen.’

Staatssecretaris voor Armoedebestrijding Zuhal Demir reageerde zo op de armoedecijfers van Eurostat. Opmerkelijke woorden.

De staatssecretaris wil op de superministerraad over sociale zekerheid en armoedebestrijding over enkele weken een pakket maatregelen op tafel leggen, waaronder een project dat alleenstaande moeders ondersteunt.

Maar laat ‘een project’ nu net klinken als bezigheidstherapie en het onderschatten van de competenties van alleenstaande ouders. Bovenal klinkt het niet als geld – terwijl kansarme alleenstaande ouders net daar een gebrek aan hebben.

Ik ben – net als mijn eigen moeder – een alleenstaande moeder.

***

Hoe een dag er voor mij uitziet? Ik sta op, maak boterhammen voor m’n zoon klaar, gooi wat kleren in de droger, maak zijn boekentas, en trek een mooi jurkje aan.

Ik wek vervolgens mijn zoon (drie jaar jong, een veelslaper – hij lijkt op mij) terwijl ik mails, de krant, en sociale media check. Facebook, Instagram en Twitter vervangen vandaag de alomtegenwoordige recepties voor alleenstaande ouders.

Een parlementslid mailt me over borstvoeding in het openbaar. Ik help m’n kinderen zich te wassen, poets hun tanden en klim de auto in. Mijn dochter verveelt zich op school, ik bevestig snel een afspraak met een centrum voor hoogbegaafdheid. Ik mail naar m’n ex of hij de helft van de flinke 600 euro kosten daarvoor wil dragen.

Vier knijpfruitjes, een flesje water, koekjes, een stuk fruit en een vervangjurk. Het wordt een lange dag.

Pure focus op m’n moederrol en het is bijna negen uur, tijd om mijn leven te beteren.

Ik heb een afspraak met een redactrice – ik wil een columnreeks schrijven (lees ook: budgetruimte scheppen voor een vakantie).

Vanavond passeer ik bij Van Gils & Gasten dus ik doe snel wat voorbereidingswerk.

Ik noteer snel welke facturen ik nog moet maken, haal mijn kinderen op en twee knijpfruitjes later zijn we op een lezing die ik geef. Er zijn veel kinderen, ook de mijne amuseren zich. Op zich zijn er opvanginitiatieven, maar mijn kinderen zijn graag bij me. Voor veel ouders weegt de extra kost die ik kan ontlopen zwaar. De kost vertaalt zich vaak in meer werkuren – een vicieuze cyclus.

Ik voer hen koekjes tijdens een vergadering van een half uur met een kabinetsmedewerker over een initiatief van me voor jonge ouders. Zoals voorspeld heeft mijn jurk ondertussen peutervlekken opgelopen. Ik kleed me in een toilet van de openbare omroep om – gelukkig had ik m’n vervangjurkje mee – terwijl de jongste PAW Patrol op Youtube kijkt.

We eten met de redactrice van Van Gils & Gasten en de kinderen praten mee. Ze zouden eigenlijk meer bij vriendjes moeten gaan spelen, maar ik heb maar twee armen en vooral maar vierentwintig uur per dag.

Graag zou ik een opvangnetwerk voor jonge ouders willen starten. Het idee komt louter voort uit mijn eigen situatie. Ik heb weinig nood aan koffie en small talk, maar gratis oplossingen voor bepaalde uitdagingen en een sociaal netwerk zouden me best helpen.

Opnieuw thuis na mijn passage bij de VRT, til ik de kindjes in bed, kleed hen ninjagewijs uit en doe hen hun pyama’s aan.

Ik ruim de vaatwasser in, bekijk de uitzending en de eerste reacties die intussen binnenlopen, en stop nog een was in. Mails en facturen zijn voor morgen. Tegen één uur lig ik in bed.

***

Alle alleenstaande ouders hebben volle dagen. My god, natuurlijk zijn we dan wat teruggetrokken. We werken zo hard dat er weinig tijd is voor vrienden of een ander netwerk.

Een dag vult zich moeiteloos. We komen allen tijd te kort en zijn keien in het plannen en budgetteren. Velen onder ons – of we nu behoren tot de middenklasse of niet – flirten constant met de armoedegrens.

Af en toe denk ik er wel eens aan. Wat als ik ziek word? Ik ken de situatie heus wel, ik weet dat die ziekte niet lang zal mogen duren van deze regering.

Ik en mijn kinderen hebben het heel goed. Daar doe ik alles voor.

Ik weet ook hoe het anders kan lopen. Mijn moeder stond er ook alleen voor. Als ze werk had, was het fulltime, vaak mét overwerk. Ik ben wellicht schrijfster geworden tijdens al die uren stilzitten met een blad papier en een pen voor me.

Als ze geen werk had, liepen we van het kastje naar de muur. Het leven van een alleenstaande ouder in armoede draait rond loketten, ingevulde paperassen, het tevredenstellen van instanties, het nakomen van verplichte doch zinloze afspraken, wachtlijsten, stress over de huur, berekenen hoeveel geld er over is voor boodschappen, en – als er tijd over is – solliciteren.

Waarom geven we deze mensen niet gewoon geld in plaats van duizend consulenten? Waarom geloven we niet dat deze mensen ook een betere toekomst willen?

Mijn moeder maakte zich zorgen over me. Die te intelligente dochter van haar zou willen gaan studeren. Ze huilde toen ze me vertelde dat ze zwanger was van mijn broertje. Ik sprong eerst een gat in de lucht en begreep dan pas dat we eigenlijk niet welkom waren. Te duur, een vleesgeworden last als het ware.

Alleenstaande ouders werden ook toen al wantrouwig bekeken, maar er was één groot verschil: een sociale staat. Geld dus.

Hét probleem van een alleenstaande, kansarme ouder is een gebrek aan geld. Geld is een trampoline. Een redelijke werkloosheidsuitkering die niet verminderde na verloop van tijd zorgde ervoor dat wij konden (over)leven wanneer er geen werk was voor m’n moeder. Ook de verhoogde kinderbijslag voor alleenstaande ouders hielp ons vooruit.

Die trampoline kostte wat, dat is zeker. Maar vandaag kost ik wel niets meer. Ik ben geen statistiek, vraag geen extra voordeel meer. Die trampoline heeft de maatschappij geld uitgespaard.

Zoals ik zijn er tallozen in ons land.

Ja, geld geven aan armen is niet trendy. Projecten zijn dat wel. Bezigheidstherapie, dat zijn ze vooral. Alsof de dag van alleenstaande ouders nog niet vol genoeg zit.

Binnenkort, kondigt de staatssecretaris aan, komt er ‘een project dat alleenstaande moeders ondersteunt’ – geen geld dus. Laat dat net wat alleenstaande ouders nodig hebben opdat hun kind hoog genoeg kan springen.

Ik hou mijn adem in en vrees voor de kinderen van vandaag. Met enkel projecten en geen geld, zullen ze allen samen één trieste statistiek worden. Een enorme last, voor ons en voor hen.