‘Geweld heeft vaak het gezicht van de dood, maar geweld tegen vrouwen kent er ook andere’

‘Alsof nee niet genoeg was,’ dacht Assita Kanko (MR) toen een opdringeringe man aandrong om haar telefoonnummer te krijgen.

Een dag voor de internationale dag tegen geweld op vrouwen benadert een man mij in een straat in Brussel, hij wil mijn telefoonnummer. Ik ken hem niet en wil niet met hem praten. Ik zeg gewoon ‘nee.’ Ik hoef zelfs niet te luid te spreken, hij staat zo dicht bij me dat hij me moeiteloos kan horen. Hij dringt aan en vraagt ‘waarom?’ – alsof ‘nee’ niet genoeg was. Ik antwoord ‘omdat ik nee zeg’. Waarop hij reageert ‘dat is niet lief’. Ik wil daar niet met hem alleen staan, ik denk terug aan de film Femmes de la Rue van Sofie Peeters. Ik loop een winkel binnen, hoewel ik niets nodig heb. Gelukkig stapt de onbekende en opdringerige man verder. Ik sta even in de winkel en hoop dat hij verderop geen andere vrouw lastig zal vallen. Dergelijke bad boys kom je niet enkel op straat tegen. Ze zitten soms ook in fauteuils en laten zichzelf ‘Mijnheer’ noemen. Ze doen hetzelfde via andere communicatiemiddelen en op andere niveaus.

Op welke manier ze ook tewerk gaan, dit soort daden zijn niets anders dan wettelijk verboden intimidatie. En als het ons als vrouw overkomt, dan zijn wij vaak verward en hulpeloos. Als vrouw aarzel je soms om te reageren. Je vraagt je af of je reactie niet als overdreven zal worden beschouwd, en je vergeet vaak dat niet jij maar het gedrag van de dader het probleem is.

Vrouwen en meisjes hebben vaak last van deze wantoestanden en wanneer ze weigeren om zich te laten doen, wordt er een etiket op hen gestempeld: ‘lichtgeraakt’, ‘gevoelig’, ‘humorloos”, ‘niet cool‘ of ‘misschien heeft ze haar regels’, enz… Het is altijd dezelfde modus operandi en die is steeds vernederend. Je woede en pijn kan je vaak niet met anderen delen.

Zij die denken dat het cool is om aan feminism bashing te doen, hebben het over humor: ‘Mais c’est de l’humour, non?‘ In mijn ogen doet humor echter geen pijn. Ik lach niet, ook niet om aan de eventuele etiketten te ontsnappen. Ik keur dergelijke bashing van onze moeders, zusters, tantes af. Als moeder keur ik ook de toekomstige straffeloze vernedering van onze dochters, die nog opgroeien en naar ons opkijken, niet goed. Ik roep alle vrouwen (en de mannen die ons respecteren!) op om dit sluipende gif in onze maatschappij nooit goed te praten en altijd te verfoeien.

Zullen we samen voor een betere wereld voor onze dochters en zusters zorgen? Want dat is de vraag. Er zijn heel wat misogyne schendingen, zoals genitale verminking, eerwraak, gedwongen huwelijken, zuuraanvallen, verkrachtingen, ongelijkheid op de arbeidsmarkt, enz…

Denk aan het kleine twaalfjarige meisje Sohair Al Bata, uit Egypte. Ze had op school kunnen zijn om net zoals andere kinderen een toekomst op te bouwen. Maar ze is dood en begraven omdat iemand dacht dat het een goed idee was om haar clitoris weg te laten snijden. En de mensen die haar door die verminking hebben gedood, zijn nu vrijgesproken.

Geweld heeft vaak het gezicht van de dood, zoals in het vreselijke verhaal van Sohair Al Bata. Maar geweld heeft ook andere gezichten. Journaliste Bea Ercolini vat het zo goed samen: ‘Straatintimidatie en seksistische beledigingen doden niet. Zij kwetsen niet fysiek. Het is voortdurend herhaald geweld dat belet goed op te groeien en een vreedzaam leven te leiden.’ Vrouwen (en mannen die ons respecteren!), laat ons geen enkele vorm van geweld aanvaarden, verdragen of goedpraten.

Asista Kanko is auteur van ‘Parce que tu es une fille‘ (Renaissance du livre 2014)