Geen stadionverbod voor Verhaeghe: politierechter D’Hondt tegen de Voetbalwet: 1-0

Bart Verhaeghe, de voorzitter van Club Brugge, krijgt geen stadionverbod in de zaak van agressie tegenover een steward twee jaar geleden in Lokeren. De politierechtbank in Dendermonde sprak Verhaeghe vrij voor de feiten. Het gaat om een uitspraak in beroep, nadat de voetbalcel Verhaeghe vijf maanden stadionverbod had opgelegd.

Bart Verhaeghe zou op 26 april 2014 in Lokeren een vrouwelijke steward even vastgegrepen hebben toen die zijn zoontje poogde te beletten binnen de neutrale zone te komen. De beschuldigingen over hardhandigheid vlogen heen en weer.

Van de voetbalcel – een administratieve instantie die in de Voetbalwet de rechter vervangt – kreeg Verhaeghe 1.000 euro boete en 5 maanden stadionverbod, waartegen hij beroep aantekende. Zo’n dossier wordt dan bij de politierechter behandeld net als een GAS-boete.

Verhaeghe’s advocaat, Walter Van Steenbrugge pleitte onder meer dat de straf zou betekenen dat de Club Brugge-voorzitter niet eens kan gaan werken in zijn kantoor binnen het stadion.

Dit heeft dan iets weg van omgekeerde klassenjustitie.

De eenzijdigheid van het onderzoek was nog een andere kritiek: de enige echte getuige werd niet eens verhoord maar mensen van voetbalclub Lokeren die slechts een fragment van het gebeuren zouden hebben gezien, werden wél als getuige gehoord.

De Voetbalwet als aanloop naar de GAS-wet

De Voetbalwet kwam in 1998 tot stand op aansturen van voetballiefhebber Jean-Luc Dehaene in het vooruitzicht van Euro 2000. Met een meer eenvoudige maar ook strengere wetgeving wou de politiek het voetbalvandalisme een halt toeroepen maar vooral een herhaling van het Heizel-drama voorkomen.

In werkelijkheid werd de Voetbalwet het eerste experiment om de onpartijdige rechter buitenspel te zetten en te vervangen door ambtenaren. Een jaar nadien, in 1999 werd immers de eerste GAS-wet gestemd of de Gemeentelijke Administratieve Sancties.

Ook wie geen voetbal lust, wordt er mee geconfronteerd: met name door de ruime perimeter van 5 km waarbinnen een soort ‘noodtoestand’ uitgeroepen wordt. Massale aanwezigheid van tot de tanden gewapende semimilitaire politie-eenheden moet dan ieder risico beheersen. Hoe zwaarder de machtsontplooiing, hoe groter het risico op ontsporing – ook bij de ordediensten zelf.

In die nerveuze sfeer van nultolerantie worden ook de lokale bewoners aan hun natuurlijke rechten onttrokken, net als bevonden zij zich in het stadion zelf. Op de koop toe betalen zij als belastingbetaler het duur gelag van hun gemilitariseerde straten.

Het vonnis: een penalty die de netten scheurt

Wie de rechtspraak van politierechter Peter D’Hondt kent, weet dat hij een uiterst koele minnaar is van de administratieve nepjustitie van Voetbal- en GAS-wet.

Dat bleek nu duidelijker dan ooit in dit principevonnis dat heel de Voetbalwet op losse schroeven zet.

Politierechter Peter D’Hondt stelt vast dat de Voetbalcel oordeelde zonder volledig dossier. Door de termijnen die de Voetbalwet stelt, was het onderzoek van het parket naar de klacht van Bart Verhaeghe zelf tegen de steward nog niet eens afgerond.

Wanneer dat onderzoek door het parket geseponeerd werd bleek geen enkele getuige verhoord, geen enkel onderzoek of confrontatie gebeurd – stelt de politierechter vervolgens vast. Ook het parket krijgt bijgevolg een gele kaart, maar voor de Voetbalcel wordt het een rode.

Immers oordeelt de politierechter dat uit de brief van 7 juli 2014, waarmee de Voetbalcel het dossier opstart, al vooringenomenheid blijkt die strijdig is met de rechtsprekende functie die de Voetbalwet aan die ambtenaren toevertrouwt.

De Voetbalcel heeft het vermoeden van onschuld “flagrant geschonden”, luidt het.

Daarenboven werd ook door de Voetbalcel geen enkele getuige à décharge gehoord.

Politierechter D’Hondt hekelt tot slot de keuze van de wetgever om dergelijke sanctionering aan de rechterlijke macht te onttrekken. Hij citeert de parlementaire voorbereiding waaruit moet blijken dat de politierechter slechts over een beperkte bevoegdheid mag beschikken zodat hij nu geen andere keuze heeft dan de beslissing van de voetbalcel volledig te vernietigen.

De Belgische Staat wordt veroordeeld tot de kosten, waaronder 1.320 euro rechtsplegingsvergoeding – het standaardbedrag in dergelijke procedure.

Lessen trekken, beste politici !

Politierechter D’Hondt maakt duidelijk een fundamenteel punt over de werking van de rechtstaat en het recht van verdediging. Wat de wetgever als een snelle procedure wou invoeren, blijkt een juridische boemerang.

De penalty die de politierechter in zijn motivering scoort, scheurt de netten van de Voetbalwet. Die zijn duidelijk aan wetgevende reparatie toe.

Ook Bart Verhaeghe was niet te spreken over het gebrek aan waarborgen voor een eerlijke procesvoering. Hij was niet de enige. Toen ik zelf in Brugge op 27 augustus 2015 op basis van de Voetbalwet in de boeien werd geslagen leerde ook ik welke mini-politiestaat heerst binnen een straal van 5 kilometer tijdens de wedstrijden van Koning Voetbal: het is de noodtoestand avant la lettre.

Van het Comité P dat mijn klacht nog altijd onderzoekt, vernam ik dat de Brugse politie ook mijn dossier overmaakte aan de Voetbalcel die – in tegenstelling tot wat Bart Verhaeghe overkwam – niet ingreep.

Meester Walter Van Steenbrugge heeft nu voor Bart Verhaeghe het pleit gewonnen.

Voor Verhaeghe riskeerde dit een casus van omgekeerde klassenjustitie te worden met onevenredige gevolgen. Voor veel supporters als Jan-met-de-pet blijft de Voetbalwet echter – net als de GAS-wet – de échte klassenjustitie, waartegen nauwelijks verhaal bestaat: een dure en ondoorzichtige procedure die Kafka alle eer aandoet.

Het werd dus de verdienste van een van ’s lands rijkste mensen om het bewijs van klassenjustitie te leveren.

Daar kan voor een retourmatch met justitie nog iets goeds van komen.