CDH-voorzitter Benoît Lutgen staat als ‘monsieur NON’ op de voorpagina van Vlaamse en Franstalige kranten. Zijn afwijzing van de nota van informateur Bart De Wever wordt hem niet in dank afgenomen: ‘Misschien moet Di Rupo nu maar eens op zijn gezicht gaan’
CDH-voorzitter Benoît Lutgen kelderde de centrumrechtse coalitie waaraan informateur Bart De Wever (N-VA) aan het werken was door diens nota met een ‘non’ te beantwoorden. MR en CD&V hadden wel gezegd verder te willen werken op basis van het werkstuk. Daarin had De Wever immers de scherpe kantjes van zijn eigen programma afgevijld. Geen sprake dus van de beperking van de werkloosheid in de tijd of de afschaffing van de index. Staatshervorming verdween ook voor vijf jaar in het vriesvak. Uiteraard was deze nota nog geen formateursnota of regeerakkoord, zoals Wouter Beke (CD&V), op Terzake benadrukte, en dus zouden die punten wel nog kunnen opduiken bij de onderhandelingen. Maar dat De Wever alvast in deze nota tegemoet kwam aan de besognes van zijn mogelijke coalitiepartners, was duidelijk voor de Franstalige liberalen en de Vlaamse christendemocraten.
Niet zo voor het CDH, wat die partij kwalijk geduid wordt in de krantencommentaren. De Tijd, Le Soir en Gazet Van Antwerpen halen de bijnaam van de voorgangster van Lutgen, Joëlle Milquet, onder het stof. Lutgen heet er op de een ‘Monsieur NON’ te zijn.
Laatste Nieuws: ‘Handpop Lutgen spreekt met stem buikspreker Di Rupo’
In Het Laatste Nieuws is Jan Segers scherp voor ‘het partijtje van niets. Krimpend bij elke wasbeurt. Zelfs als die dwerg op de schouders van PS klimt, is hij niet eens even groot als N-VA. Toch permitteert de CDH zich de luxe om Vlaanderen de centrumrechtse regering te ontzeggen waar het om gevraagd heeft.’
Segers noemt het nog ironisch dat het net de belgicistische partij CDH, ‘waar de geest van Milquet nog rondwaart’, er voor gezorgd heeft dat de communautaire geest weer uit de fles is, terwijl De Wever ‘elke communautaire verzuchting vijf jaar heeft opgeborgen’ in zijn nota. Segers herkent in ‘het non van handpop Lutgen’ duidelijk ‘de stem van buikspreker Elio Di Rupo‘.
De Standaard: ‘Na bombardement van PS zou ‘oui’ van Lutgen politieke verrassing geweest zijn’
Ook in De Standaard wordt de invloed van de PS gezien. Bart Sturtewagen schrijft dat het ‘na het shock and awe bombardement van de PS het een politieke verrassing’ zou geweest zijn, mocht Lutgen ‘oui’ geantwoord hebben. ‘Maar dat zijn ‘non’ zo bot zou zijn, had niemand verwacht.’ CDH heeft zich ‘voor een generatie aan de Franstalige socialisten vastgeklonken,’ denkt Sturtewagen.
De Wever staat nu niet enkel met lege handen, maar ook: ‘als iemand anders dan hij deze nota zou hebben voorgelegd, dan zou die door d N-A met pek en veren overladen zijn.’ Volgens Sturtewagen nam De Wever toch dat risico, maar met zijn ‘grote doel’ voor ogen: ‘door een centrum-rechts beleid te voeren de PS dwingen opnieuw de regionalistische partij te worden die ze ooit was.’ Dat als hefboom om het Belgische model te ontwrichten. ‘Een louter formele oefening was het dus niet.’
De Morgen: ‘Dit lokkertje van papier zou zelfs PS overtuigd kunnen hebben’
In De Morgen vraagt Bart Eeckhout zich af waarom het zolang geduurd heeft om ’tot dit nulpunt terug te keren’. Het ‘non’ van Lutgen heeft weinig te maken met de nota, schrijft hij. ‘De afgeschoten nota van Bart De Wever was niet meer dan een twintig pagina’s lange oefening in strategische nietszeggendheid.’ Met dit ‘lokkertje van papier’ zou zelfs de PS ‘op een paar punten na’ overtuigd kunnen worden, meent Eeckhout.
Vertrouwen is weer een probleem. Dat ligt aan N-VA, dat voor de verkiezingen te weinig bruggen bouwde, maar ook aan CDH, schrijft Eeckhout, omdat het nooit duidelijk maakte hoe onafhankelijk het van de PS kan manoeuvreren. Komt nu Di Rupo in het vizier? Misschien, maar die moet niet al te veel zelfvertrouwen hebben, aldus Eeckhout: Zelfs onder meer gewillige partijen dan N-VA hebben zijn ‘manoeuvres in het donker’ hem veel krediet gekost in Vlaanderen. ‘En Charles Michel is sinds gisteren de trouwste bondgenoot van De Wever.’
Gazet Van Antwerpen: ‘Misschien moet Di Rupo nu maar eens op zijn gezicht gaan.’
Lex Moolenaar van de Gazet van Antwerpen ziet maar een voordeel aan de weigering van Lutgen: die van de duidelijkheid. ‘De angst voor de PS van Elio Di Rupo is blijkbaar te groot.’ Molenaar zet de mogelijkheden op een rijtje: verder gaan met de MR alleen aan Franstalige kant (‘Maar dat wordt niet voor niets de kamikazecoalitie genoemd.’), een klassieke tripartite (‘Geen kansrijke optie.’) en een ‘confederale coalitie’ van N-VA, CD&V, PS en CDH (‘Maar wat heeft N-VA daaraan?’).
Molenaar verwacht dat koning Filip een tussenzet inlast. ‘Misschien moet Di Rupo nu maar eens op zijn gezicht gaan. Op basis van zijn informateursnota valt De Wever alvast niets te verwijten.’
De Tijd: ‘CDH speelt een gevaarlijk spel voor de Belgische democratie’
Bart Haeck schrijft het in zijn commentaar in De Tijd dat het CDH ‘een gevaarlijk spel speelt voor de Belgische democratie’. En wel omdat De Wever ‘bijna niets vraagt’ om N-VA in de federale regering te loodsen.
Haeck vindt dat CDH een grote verantwoordelijkheid draagt voor de non. ‘Niemand kan in deze de N-VA verwijten een radicale of onredelijke partij te zijn. De partij slikt alles wat met artikel 1 van haar partijstatuten te maken heeft volledig in.’ Meer zelfs: De Wever vraagt ook niets op sociaaleconomisch vlak, vindt Haeck. N-VA zou maar een ding overhouden aan een regering op basis van deze nota: ‘De scalp van de PS’.
Dat CDH een veto uitspreekt tegen een beleid dat in Vlaanderen de steun krijgt van bijna drie op de vier kiezers, zo besluit Haeck, ‘dreigt een ongeziene en gevaarlijke democratische verbittering over België te creëren in Vlaanderen’.
Le Soir: ‘N-VA oogst wat het zaait: wantrouwen’
Ook bij Le Soir staat ‘Monsieur NON’ bij de foto van Lutgen, maar in het edito van Béatrice Delvaux wordt wel ook – meer dan in de Vlaamse – gewezen op de verantwoordelijkheid van De Wever. Onder de titel ‘N-VA oogst wat het zaait: wantrouwen’ schrijft Delvaux dat de weigering van Lutgen van die aard is, dat ze geen manier ziet hoe De Wever nog een tweede ronde zou kunnen doen.
‘De Wever heeft alles gedaan om de Franstalige niet-socialisten te overhalen. Alles behalve één ding: de belofte dat België niet alleen intact, maar ook versterkt, uit de Vlaams-nationalistische passage zou komen.’ Delvaux meent dat mocht Lutgen in een coalitie met N-VA stappen, hij de kikker uit het fabeltje zou zijn die een schorpioen op zijn rug neemt en onderweg – ondanks beloftes – toch gestoken wordt.
Lutgen laat nu N-VA betalen voor het vertrouwen het de Vlaams-nationalisten nalieten te creëren, aldus Delvaux. ‘Het CDH wil meer dan een N-VA-light, het wil een N-VA die van aard verandert, die niet vijf jaar haar communautaire eisen opbergt, maar haar eerste partijstatuut. En dat voorgoed.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier