‘Geen enkele westerse politicus maakte het zo bont in Iran als de Belgische senaatsvoorzitter Defraigne’

Vrouwenrechtenactiviste Darya Safai is verbaasd over ‘de krasse uitspraken’ die Belgisch senaatsvoorzitster Christine Defraigne deed in Iran. ‘In plaats van de onmiskenbare schending van de vrouwenrechten in Iran aan te klagen, gaf ze liever kritiek op de positie van de vrouwen in België. Tot grote vreugde van het extremistische regime.’

Ver weg van de Belgische media heeft senaatvoorzitter Christine Defraigne (MR) in de Islamitische Republiek van Iran enkele verbijsterende uitspraken gedaan over vrouwenrechten,en zoete broodjes gebakken met veroordeelde politici. In de plaatselijke media kwam dit, tot grote vreugde van het extremistische regime, wel uitvoerig aan bod.

‘In België is er ook geen gelijkheid tussen mannen en vrouwen in het parlement, en in de regering is het nog erger,’ zei Defraigne in Teheran tegen Shahindokt Molaverdi, de Iraanse vicepresident voor vrouwen- en gezinszaken. Geen woord echter over het miljoen politionele dossiers die in Iran jaarlijks geopend worden tegen vrouwen die de heersende kledingcode niet correct naleven.

Een paar dagen voor het bezoek van Defraigne kreeg de Ershad Gasht, de zedenpolitie, nog 7.000 nieuwe undercoveragenten toegewezen. Die moeten in de hoofdstad ‘jagen’ op vrouwen die hun hijab niet dragen zoals het hoort, en kunnen hen daarvoor ook arresteren en naar de gevangenis sturen.

En dat is lang niet de enige vernedering die vrouwen dagelijks moeten ondergaan. De sharia bepaalt nu eenmaal dat ze niet dezelfde rechten hebben als mannen. Zonder toestemming van hun man mogen vrouwen niet eens buitenshuis werken of studeren, en ook niet reizen. Ze hebben het recht niet om te scheiden en krijgen nooit voogdij over hun kinderen. Vrouwen krijgen maar de helft van de erfenis die mannen krijgen en in de rechtbank is hun getuigenis ook maar half zo veel waard. Meisjes kunnen vanaf negen jaar uitgehuwelijkt worden en zijn vanaf die leeftijd strafrechtelijk verantwoordelijk voor alles wat ze doen (jongens vanaf 15 jaar). Ze kunnen dus ook de doodstraf krijgen. Vrouwen die vreemd gaan, worden gestenigd.

In plaats van de onmiskenbare, wijdverspreide schending van de vrouwenrechten in de Islamitische Republiek van Iran aan te klagen of op zijn minst aan te halen, gaf Christine Defraigne liever kritiek op de positie van de vrouwen in België: ‘Vrouwen worden overal met problemen geconfronteerd. In onze senaat is er een verslag opgemaakt over de opvolging en de toepassingen van de Pekingdoelstellingen. Ook België heeft nog een lange weg te gaan voor de gelijke rechten voor vrouwen niet meer alleen op papier bestaan.’

De uitspraken van Defraigne werden in de Iraanse media enthousiast onthaald. Maar voor de Iraanse vrouwen waren ze zeer frustrerend. Zij voelen goed aan dat buitenlandse politici de economische relaties met de Islamitische republiek van Iran belangrijker vinden dan vrouwenrechten. Ze voelen zich vergeten. Uiteraard is de situatie van de vrouwen in België nog voor verbetering vatbaar maar dit is niet te vergelijken met de situatie van de Iraanse vrouwen. En is dat een reden om de dagelijkse schending van de vrouwenrechten in Iran te verzwijgen? Zo bevestig je de ayatollahs en islamisten alleen maar in hun overtuiging dat ze goed bezig zijn.

Nog onthutsender is de ontmoeting van Defraigne met Ali-Akbar Velayati, de raadgever van de Opperste Leider. ‘De Islamitische Republiek heeft veel informatie en ervaring in de strijd tegen het terrorisme, en speelt een belangrijke rol in de stabiliteit in de regio,’ zei ze. Zijn we al vergeten dat Islamitische Republiek het eerste echte sjiitische kalifaat was? Defraigne wil Velayati zelfs inschakelen in de war on terror. ‘U bent zestien jaar leider geweest van Buitenlandse Zaken in Iran. U kunt ons helpen om de problemen in de regio op te lossen, met name in Syrië en Jemen.’

Defraigne is er zich blijkbaar niet van bewust dat Velatayi zelf een veroordeelde terrorist is. Het Argentijnse parket heeft in 2007 een arrestatiebevel uitgevaardigd vanwege zijn betrokkenheid bij een terroristische aanslag tegen een joods centrum in Buenos Aires, waarbij 85 mensen de dood vonden. In 1997 noemde een Duitse rechtbank Velayati een van de beramers van de moord op enkele opposanten in een Grieks restaurant, beter bekend als de Mykonos-moorden. Na dat vonnis hebben de landen van de Europese Unie als protest hun ambassadeurs teruggeroepen uit de Islamitische Republiek van Iran. Hoe kan Defraigne die man zo ophemelen?

Velayati liet tijdens dat gesprek nog eens duidelijk verstaan dat het aanblijven van Bashar al-Assad als president van Syrië wat zijn land betreft een breekpunt is. Waarop Defraigne reageerde: ‘Wat betreft de democratische regering in Syrië, delen wij de standpunten van Iran.’ Ik vraag me af hoe Christine Defraigne het woord democratie dan wel mag definiëren.

En dan was er ook nog een gesprek met Ali Larijani, de voorzitter van het Iraanse parlement Volgens de plaatselijke media situeert Defraigne de wortels van het terrorisme in de westerse, liberale democratieën. ‘Wij vragen ons af waarom migrantenjongeren van de tweede en de derde generatie die in ons land geboren en getogen zijn naar Syrië gaan om voor IS te strijden,’ zo wordt ze geciteerd.

Defraigne bejubelde ook de recente parlementsverkiezingen. ‘Ik feliciteer Iran met de rechtvaardige en gezonde verkiezingen.’ Ik kan me inbeelden dat de voorzitter van het Noord-Koreaanse parlement zoiets zou zeggen, maar toch niet die van onze senaat? Toch niet iemand die zich liberaal noemt?

De verkiezing waar Defraigne over spreekt waren één van de meest onvrije verkiezingen ter wereld én in de 37-jarige geschiedenis van de Islamitische Republiek van Iran. Alle mensenrechtenorganisaties hebben deze verkiezingen terecht bekritiseerd. Enkel kandidaten die het gezag van de Opperste Leider erkennen, en dus geloven in een sjiitisch kalifaat, konden deelnemen. De uiteindelijke selectie gebeurde door een kleine groep geestelijken die zelf door de Opperste Leider worden gekozen.

Nog even vermelden dat de voorzitter van het kabinet van Ali Larijani, Mohammad-Jafar Sahraroodi, is beschuldigd van de moord op enkele tegenstanders van de Islamitische Republiek van Iran in Wenen in 1989. Volgens The Washington Times bestaan er verslagen van de mislukte poging van het Amerikaanse leger om hem in de stad Arbil in Irak te arresteren.

Tot slot heeft Christine Defraigne op het foute moment gezwegen. Tijdens haar bezoek werd de datum van het derde cartoonfestival over de Holocaust bekend gemaakt. Joden worden er afgebeeld met lelijke, misvormde gezichten. De Holocaust wordt er afgedaan als een leugen.

Het ‘festival’ krijgt altijd veel kritiek van mensenrechtenorganisaties maar Javad Zarif, de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken, heeft in een interview met The New Yorker op 25 april 2016 gezegd dat zulke tentoonstellingen in de Islamitische Republiek van Iran geen toestemming nodig hebben, en de regering dus ook niet verantwoordelijk kan zijn voor de inhoud.

Het hoofd van het ministerie van Cultuur en de Bewaking van de Islam, waartoe ook de censuurcommissie behoort, heeft nochtans officieel verkondigd dat hij de organisator van de tentoonstelling steunt. En die organisator is de gemeente Teheran. Zonder goedkeuring van de staat en de regering zou er gewoon geen tentoonstelling zijn.

Intussen werd Atena Farghadani veroordeeld tot twaalf jaar cel omdat ze enkele parlementsleden (onder wie Ali Larijani, gastheer van Defraigne) in een spotprent heeft afgebeeld met dierenkoppen. Zelden was een stilzwijgen zo misplaatst als dat van Christine Defraigne over dit cartoonfestival.

Alle westerse politici die Teheran bezoeken, zeggen minstens één korte zin over de schending van de mensenrechten in de Islamitische Republiek. Behalve Defraigne. Zij presteerde het zelfs om regime waar ieder jaar bijna duizend mensen gerechtelijk geëxecuteerd worden in het zonnetje te zetten, en haar eigen land te bekritiseren. In Teheran denkt de publieke opinie nu dat ze een islamitische staat verkiest boven een liberale democratie, en worden haar uitspraken gebruikt als propaganda. Geen enkele westerse politicus heeft het ooit zo bont gemaakt, wat voor handelscontract er ook aan vast hing.

Toen een Britse journalist in een tweet zijn eigen interpretatie gaf over de uitspraken van Defraigne tijdens haar bezoek aan Teheran reageerde ze in een reactie aan premier en partijgenoot Charles Michel als volgt. ‘Je suis laïc et feministe.‘ Precies het tegengestelde van wat ze in Teheran deed uitschijnen.