François Hollande: nationaalsocialisme 2.0

Dat een kapitaalvlucht socialisten nerveus maakt is geen nieuw gegeven, maar Hollande’s argumenten doen wel wenkbrauwen fronsen.

Deze week waren we getuige van een eigenaardig politiek schouwspel. De Franse multimiljonair Bernard Arnault vroeg het Belgisch staatsburgerschap aan, tot groot ongenoegen van de socialistische president François Hollande. Dat een kapitaalvlucht socialisten nerveus maakt is geen nieuw gegeven, maar Hollande’s argumenten doen wel wenkbrauwen fronsen.

In een pathetische retoriek die zelfs doorwinterde FN’ers zou doen blozen, appelleerde Hollande aan Arnault’s patriottisme, om zijn beslissing om Belg te worden te herzien. Deze daad is volgens Hollande “een schande voor de Franse fierheid.” Een heel eigenaardig argument voor het Franse uithangbord van het internationalistische socialisme. De Socialistische Internationale, waar de PS deel van uitmaakt, is het er nochtans over eens dat patriottisme een wapen van de burgerij is om de internationale arbeidersklasse te verdelen en zo haar economische emancipatie te verhinderen. Met een bevlogen, haast romantisch pleidooi voor vaderlandsliefde en verantwoordelijkheid ten aanzien van het Franse volk, verlaagde Hollande zich tot de retoriek van zijn gezworen vijanden: de nationalistische burgerij.

Dat, of Hollande out zich als moderne stalinist. Stalin was net als Hollande de mening toegedaan dat de internationale arbeidersstrijd tegen de burgerij onhaalbaar was en ontwikkelde zijn beroemde theorie van het “socialisme in één land”, waarbij hij stelde dat ook de nationale burgerij haar rol te spelen had in de socialistische revolutie. De stalinistische propagandamachine recupereerde de rijke geschiedenis van het tsaristische Rusland en een pathetisch nationalistische retoriek om het stagnerende vertrouwen van de Russen in het bolsjewistische project opnieuw te stimuleren. Hiermee sloot Stalin zich aan bij de revisionistische stromingen die zich na de ontbinding van de Tweede Internationale hadden gemanifesteerd onder de slogan “Sozial geht nur national”: men kan maar een socialistische staat gestalte geven binnen een nationale gietvorm. De exponenten van dit revisionistisch socialisme in Europa waren de Italiaanse fascisten en Duitse nationaalsocialisten.

Inderdaad, toen het Duitse regime in 1934 de algemene sociale zekerheid doorvoerde en daarmee de lasten op kapitaal drastisch verhoogde, werd de Duitse economie geconfronteerd met een enorme kapitaalvlucht richting Zwitserland, Frankrijk, Argentinië en de Verenigde Staten. Tot drie maal toe, in 1936, 1938 en 1939 ging de Duitse Staat failliet aan het opdrogen van liquide middelen en buitenlandse kredieten. Het Duitse regime zette toen ook een grote propagandacampagne op het getouw om de emigrerende Duitsers vaandelvlucht en landsverraad aan te smeren en te demoniseren bij de Duitse arbeidersklasse. Net zoals Chavez dat vandaag doet ten aanzien van de massaal emigrerende Venezolaanse middenklasse. Net zoals Hollande dat vandaag doet ten aanzien van Arnault.

De argumenten van Hollande moeten ons, antiscocialistische krachten in Europa en de wereld, tevreden stemmen. Hollande bewijst niet alleen dat de internationalistische retoriek van de linkerzijde op zand is gebouwd, het bewijst bovenal dat het kapitalisme een noodzakelijke voorwaarde is voor het socialisme, en het socialisme dus allerminst een antikapitalistische strijd is. Elk pleidooi voor het invoeren van een vermogensbelasting is een verdediging van het kapitalisme, omdat kapitaalaccumulatie en speculatie daarmee noodzakelijk wordt voor de perverse doelstellingen van het socialisme. Herinner u de oproep van de CEO van Adecco België, Patrick De Maeseneire, aan investeerders en mensen met potentieel om België zo snel mogelijk te verlaten. Ook hij kreeg de plagen van Egypte over zich heen van de politieke linkerzijde. Ik herinner mij een discussie op Twitter die ik had met Joël “ik betaal graag belastingen” De Ceulaer over dit voorval. Ook hij uitte kritiek op deze uitspraak van De Maeseneire. Ik maakte er hem op attent dat hij jarenlang een voorstander geweest van de migratie. Hij antwoordde vrijwel onmiddellijk dat hij enkel een voorstander is van immigratie, niet van emigratie. Dit legt de achilleshiel van de linkerzijde pijnlijk bloot: het socialisme heeft het kapitalisme nodig om haar follietjes te kunnen betalen. Zonder grootverdieners, geen riante belastinginkomsten, geen riante RSZ-bijdragen op de lonen van de topverdieners, geen socialistisch beleid mogelijk. Volgens de linkerzijde heeft België dus enkel een ingang, geen uitgang. Deze kromme socialistische retoriek moet ons sterken in onze overtuiging en geeft ons kostbare munitie in de antisocialistische strijd. Deze spreidstand van de linkerzijde maakt ze kwetsbaar. Telkens wanneer links de “gevaarlijke” nationalistische retoriek van de rechterzijde aanhaalt, kunnen wij haar nu de uitspraken van de nationaalsocialist Hollande voorschotelen. Telkens wanneer links de rijken demoniseert, kunnen wij hen erop wijzen dat Hollande Arnault en het grootkapitaal blijkbaar nodig heeft om haar beleid te voeren.

En laat duidelijk zijn, beste lezer, het socialisme heeft misschien de arbeid en het kapitaal nodig, het kapitaal en de arbeid heeft het socialisme niet nodig. En zolang die wetmatigheid van de klassenstrijd blijft gelden, zal het socialisme dat gewond dier blijven, dat het in de 21e eeuw is. Aan ons om dat gewond dier uit haar lijden te verlossen.

Xavier Everaert is politiek secretaris van JongLibertairen