Fotografe Lieve Blancquaert: ‘Je baby afstaan kan een grootse daad van liefde zijn’

Fotografe Lieve Blancquaert debuteert als theatermaker tijdens Theater Aan Zee 2017 in Oostende. Misschien Marieke gaat over een jonge moeder die voor de belangrijkste beslissing van haar leven staat.

Staan er wiegjes op het toneel?

Lieve Blancquaert: Geen wiegjes en ook geen foto’s van wiegjes. Misschien Marieke is een monoloog die enkel thematisch verwant is aan Birth Day – de documentairereeks voor Eén over hoe pasgeborenen overal ter wereld verwelkomd worden – maar het is geen ’theaterversie’ van de reeks. Ik maak dit, samen met de jonge actrice Greet Jacobs, op verzoek van Dirk Pauwels, gastcurator van Theater Aan Zee 2017. Hij was erg geraakt door het tekstje dat ik in 2015 schreef voor De Kleine Boodschap, over een moeder die haar kind afstaat. Het schrijven zelf was pijnlijk. Fysiek pijnlijk, haast. Greet las die eerste tekstversie en wilde ermee aan de slag.

En toen gooide u haar in uw vijver.

Blancquaert:(Lacht) Voor de promofoto! Het is een zwart-witbeeld van een vrouw die met haar hoofd boven een woelig wateroppervlak uitsteekt. Het water staat haar aan de lippen. Dat is de situatie waarin Helena, het personage in Misschien Marieke, zich bevindt. Zij staat voor dé beslissing in haar leven. De naam ‘Marieke’ verwijst naar het kind in haar buik. Als je zwanger bent, wordt je buik van de wereld. Iedereen heeft er een mening over, sommigen geven het kind zelfs een naam. Vandaar ‘Misschien Marieke’. Greet en ik schreven de tekst uiteindelijk samen, al ‘pingpongend’ met elkaar. Een cruciale zin? ‘Ik heb haar te pletter gedacht’, wat slaat op de tweestrijd die de vrouw voert.

Jullie interviewden samen kwetsbare moeders in Oostende?

Blancquaert: Nee, dat was om praktische redenen niet mogelijk. Maar Greet kon me achteraf wél uithoren en de gesprekken met die moeders met haar verbeelding invullen. Dát – de realiteit kunnen invullen met je fantasie – is de reden waarom ik dit avontuur aanging: in een foto toon je een 125e seconde van de werkelijkheid, en de kern van een documentaire is vaak een shot van een halve minuut. In het theater kun je die foto of dat shot op de meest intieme manier uitdiepen en inkleuren met je emoties en gedachten. Ja, er zit veel Lieve in de tekst. Nee, ik wil niets concreet benoemen. Dat is niet de missie.

Wat is de missie?

Blancquaert: Dat je vooroordelen over jonge of ‘falende’ moeders achter je laat. We denken zo gauw dat het armoede is die vrouwen tot kwetsbare moeders maakt of dat het zwakke, egoïstische zielen zijn die niet voor hun kind kunnen zorgen. We staan er nauwelijks bij stil dat je baby afstaan – of dat nog maar overwegen – een grootse daad van liefde en kracht kan zijn. Ik heb ooit zo’n vrouw gekend, in Brussel. Ik denk nog dagelijks aan haar. Ik werk nu, na Birth Day en Wedding Day, aan het slot van mijn trilogie over de grote levensmomenten: One Day. Onlangs sprak ik een jonge vrouw die terminaal ziek is. Haar grootste verdriet is dat ze niet voor haar kind had kunnen zorgen. Over die heftige vorm van moederliefde gaat Misschien Marieke. Greet staat op een kale scène, gevangen in warm licht en worstelt als Helena met hartverscheurende twijfels die iedereen zal herkennen.